Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

                                      ΜΑΡΙΟΣ ΑΝΤΡΑΝΤΕ ΒΡΑΖΙΛΙΑΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ 1893 -1945

Ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου Ποιητή, Συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…

Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…
ΠΕΡΝΑ Ο ΚΑΙΡΟΣ

Το σήμερα έγινε χθες.
Γρήγορα που κυλά
ο καιρός.
Την ζωή μας παίρνει
άπονα ο χρόνος.
Και η ψυχή μου νοιώθει
μια μελαγχολία.


Το χθες έγινε παρελθόν.
στις αναμνήσεις μόνο
είναι χαραγμένο.

Φυσά βοριάς κοντά ο νοτιάς
και ύστερα έρχεται η βροχή
και καθαρίζει την ψυχή.

Λάμπει ο ήλιος στον ουρανό.
Ελπίδα να μας φέρει.
Ο χρόνος σύμμαχος κι εχθρός
όταν στην ζωή δε μπορείς
να φέρεις καλοκαίρι.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
Δεν φοβόμαστε¨
Είμαστε γενναίοι.
Ελεύθεροι και ωραίοι.
Ακουμπισμένοι σ`ένα βράχο
σκεπτόμαστε.
Δεν χαρίζουμε 
την βούληση και
την ελευθερία μας.
Δεν την ξεπουλάμε
σε κόμματα και
σε χρώματα.
Θα μείνουμε ελεύθεροι.
Έστω κι αν θυσιαστούμε
για τα ιδανικά μας.
Δεν φοβόμαστε τίποτα.
Ελεύθερα σκεπτόμαστε.
Για την πατρίδα και την
δικαιοσύνη μαχόμαστε.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

ΕΔΩ Ο ΚΑΛΟΣ ΛΑΔΕΜΠΟΡΟΣ
Έχω λάδι από το καλό
και προσφέρω σε 
κάθε αξιωματούχο και υπουργό.
Όποιος θέλει να λαδώσει
το άντερο του.
Καλό
θα κάνει στον εαυτόν του.

Είμαι λαδέμπορος εξαιρετικός
και περιπατώ καμαρωτός.
Υπερηφανεύομαι δημοσίως
και ιδιωτικώς.

Τους κρατικούς αξιωματούχους
εγώ λαδώνω και ένα χρέος
στην πατρίδα εκπληρώνω.
Να μην μείνει από λαδεμπόρους
ποτέ στον αέρα.

Χωρίς λάδι να ταξιδέψει πέρα.
Tο καράβι του κράτους
θα πέσει σε ξέρα.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Είχε κρύο κι ας ήταν καλοκαίρι.
Το μωρό γεννήθηκε σε υψόμετρο.
Όταν τέλειωσε το γάλα από το στήθος
της μάνας οι κατσίκες του χωριού
και οι προβατίνες προσέφεραν
απλόχερα το βυζί τους.

Το μωρό αισθανόταν σαν τον Δία
που γεννήθηκε στον Ψηλορείτη
και έπινε από το γάλα της κατσίκας
με το όνομα Αμάλθεια.

Ποιητική αδεία όλα αυτά
γιατί τα μωρά
δεν γνωρίζουν από μυθολογία.

Ήταν η εποχή που περνούσαν
από το χωριό του αποσπάσματα
από "Μάηδες" να επιβάλλουν στους
χωρικούς "τάξη και ασφάλεια."

Το 1948 γεννήθηκε το μωρό.
Πολύ αργότερα κατάλαβε
τον κόσμο, τις κακίες
τις συγκρούσεις και τα
μίση των μεγάλων.
Απογοητεύτηκε και θέλησε
ν`αλλάξει τον κόσμο.
Ακόμη παλεύει....
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Οι φτωχοί ,και οι απόκληροι 
οι πόρνες, οι αλήτες
περιμένουν μια ανάσταση.
Να σωθούν από την φτώχεια
την περιθωριοποίηση, 
την εκμετάλλευση.

Η θρησκεία είναι μια παρηγοριά
και μια διέξοδος.
Στην επίγεια ζωή τους λέει"
Όποιος σας ραπίσει αγαπήστε τον.
Γυρίστε και το άλλο μάγουλο
Μετά τον θάνατο οι μετανοημένες
ψυχές σας
θα αναστηθούν.

Οι αστοί με τέτοιο κήρυγμα
στην επίγεια ζωή
μπορούν να
κοιμούνται ήσυχοι.
Έχουν ισχυρό σύμμαχο.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΝΤΙΓΟΝΗ

Ήμουν παιδί ακόμη μόλις
στα δεκάξι το 1964.
Από οικογένεια φτωχή 
τέκνο της ανάγκης.
Το κλίμα μελαγχολικό
εκείνο το σούρουπο
στο λιμάνι της Σούδας.

Η οικογένεια με δάκρυα
στα μάτια κουνούσε
το μαντήλι του
αποχαιρετισμού στην
Αντιγόνη που ταξίδευε
ως νύφη στην άλλη
όχθη του Ατλαντικού.
Δεν ήταν εικόνα από
αρχαία τραγωδία.

Το όνομα της αδελφής μου
ήταν σύμπτωση για να
υποδηλώσει την σύγχρονη
τραγωδία της Ελληνικής
μετανάστευσης.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ

Πως να το ειπώ στα εγγόνια μου;
Για εκείνη την εποχή που γι`αυτά
δεν υπήρξε ποτέ; 
Το δημοτικό το τέλειωσα το 1960.
Η οικογένεια φτωχή και αναγκεμένη
μ`έστειλε
χωρίς ενδιάμεσο στάδιο
κατευθείαν
για "ανώτερες σπουδές" στο
πεζοδρόμιο και τους δρόμους
της πόλης των Χανίων.

Αν βάλετε στο πωλητής κι ένα
χειροκίνητο καρότσι
ολοκληρώνεται σε
μικροπωλητής μέχρι
το στρατιωτικό μου .

Αυτοδίδακτα έμαθα την
ζωή.Διάβασα με δίψα
τους μεγάλους
του πνεύματος.
Έζησα τον πυρετό της εποχής
όπου κοιλοπονούσε
το νέο που ερχόταν.

Γνώρισα ενδιαφέροντες
ανθρώπους, διανοουμένους
επαγγελματίες ,εργάτες και
αλήτες.

Πήρα δύναμη από την
ευθύνη της προσπάθειας.
Γέμισα πληγές,διότι
φορτώθηκαν δυσανάλογα
οι τρυφεροί παιδικοί ώμοι μου
αγάπησα ,δάκρυσα και πόνεσα.

Τίποτα δεν χαρίζεται .
Η ζωή που σου προσφέρουν
είναι ένα δώρο και πρέπει
να την ζήσεις κάθε στιγμή.

Μικρός και ανώριμος
δεν γνωρίζεις την αξία της.
Μόχθος και κόπος χρειάζεται
για το ευαγωνίζεσθαι και πάντα
να κοιτάζεις μπροστά.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΤΟ ΧΑΛΙ ΜΑΣ
Τρία πουλάκια κάθονταν
στην άκρη της ραχούλας 
και κλαίγανε την μοίρα μας
για τα σημερνά μας χάλια. 
Ζαβούς μας καταντήσανε 
οι τωρινοί αρχόντοι. 
Να τρώμε τ`αποφάγια 
τους από τα κλεμμένα ζώα.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1966

Αποθώ από την μνήμη 
την θλιβερή ημέρα
του Δεκεμβρίου του 1966.
Με πονεί αυτή η θύμηση.
Έφηβος έζησα τα γεγονότα.
Αραχνιασμένη και σκοτεινή ημέρα
εκείνη.

Αναγεννήθηκε η αρχαία τραγωδία
χωρίς την κάθαρση της ψυχής.

Στο φουρτουνιασμένο πέλαγος
της βραχονησίδας Φαλκονέρας
παίχτηκαν όλες
οι πράξεις του δράματος.

Το ναυαγισμένο πλοίο αγκάλιασε
σφιχτά μαζί του στον βυθό
αγαπημένες ανθρώπινες ζωές
της λεβεντογέννας Κρήτης,

Δεκαωχτάρικο ξεπεταράκι
κι εγώ, πενθούσε η ψυχή μου.
Για τους αδικοχαμένους
ανθρώπους μας, του ναυαγίου.
Για τον πατέρα, όπου μια
εβδομάδα πριν το ναυάγιο
είχε ταξιδέψει για το μεγάλο
ταξίδι.
Ας είναι αιωνία τους η μνήμη.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΑΣ

Συννεφιές , ξαστεριές.
Η ψυχή σήμερα
έχει ακεφιές.

Ασταθής ο καιρός .
Γκρίζος ουρανός.
Δίγλωσσοι κι εμείς
του καιρού οι γονείς.

Κάναμε παιδιά
σαν τον ουρανό.
Πότε σκοτεινά,
πότε φωτεινά.

Βαδίζουν στη ζωή
χωρίς υπομονή.
Υπομονή λιγάκι θέλει
για να γεννηθεί κοπέλι.

Από του σύννεφου το κύμα.
θα βγει λάμψη και ελπίδα.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Ο ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ

Αγόρασε λίμνες και Ποτάμια
θάλασσες και Ωκεανούς.
Απόκτησε οικόπεδα και κτίσματα.
Έκαμε παλάτια στολισμένα με
διαμάντια και χρυσάφια.

Είχε στην δούλεψη του χιλιάδες
εργαζόμενους άλλους, του
πανεπιστημίου κι άλλους
του δημοτικού που
δούλευαν ασταμάτητα
και παρήγαγαν τον πλούτο.

Ο αγοραστής θέλησε να
αποκτήσει υστεροφημία
και άρχισε να προβαίνει σε
"φιλανθρωπίες."
Να κτίζει γέφυρες να
ανοίγει ποτάμια να κτίζει
νοσοκομεία να δίνει
στον κόσμο ελπίδα.

Οι άνθρωποι άρχισαν
να γίνονται παράλογοι.
Νόμιζαν πως είναι παντοδύναμος
όπως ο Θεός που χαρίζει
την αθανασία της ψυχής.
Οι ηλικιωμένοι του ζητούσαν
να τους γυρίσει στη νεότητα.

Ο αγοραστής δεν άντεξε
την δύναμη του και μια
ημέρα
κρεμάστηκε σένα δέντρο
στο δάσος.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΔΕΝ ΔΙΑΤΑΣΕΤΑΙ Η ΧΑΡΑ

Κάθε γιορτινές ημέρες 
το έθιμο μας θέλει 
όλους χαρούμενους.
Μα πως να χαρεί
εκείνος που πενθεί;
Πως να χαμογελάσει
ο άνεργος;
Πως να ζεστάνει το
σπιτικό του αυτός
που δεν του περισσεύουν
να το θερμάνει με ενέργεια;

Γιατί να είναι χαρούμενος
αυτός που περιμένει στην σειρά του
να πάρει φαγητό από
το φιλανθρωπικό συσσίτιο
και την καλοσύνη των ξένων;

Η κοινωνία είναι κομμάτια
διασπασμένη και
ψυχοτραυματισμένη.

Πως υπάρχει απαίτηση
να παριστάνει την ευτυχισμένη;

Η θέληση για βούληση
να γίνει ο άνθρωπος
υπεράνθρωπος
είναι ευχή και στόχος.

Να πετύχει είναι αδύνατον.
Εκτός κι αν φιλοσοφεί
στα ύψη, εκεί που κατοικεί
η κόμη της Βερενίκης.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΟΙ

Βάνδαλοι κερδοσκόποι
βιλάνοι ξυλοκόποι
κατέστρεψαν την φύση.
Δεν σεβάστηκαν ούτε 
νοιάστηκαν για την κληρονομιά 
των παππούδων μας.
Την εντολή ότι η φύση 
δεν τους ανήκει.
Την τεμάχισαν σε οικόπεδα
πεζολογώντας και αναθεωρώντας
αξίες και ιδανικά.

Κοντά στις παραλίες με
τους φοίνικες
πολυτελή μεγαθήρια
εκμηδενίζουν τους ανθρώπους.
Τι αξία να έχει ο άνθρωπος
μπροστά στην δίψα του κέρδους;
Μονολογούν από ψηλά με αλαζονεία.

Ποιος κλέβει από τους
αδελφούς μου την απλότητα
και την χαρά και εισχωρεί
εντός τους ο κερδώος
Μαμωνάς;

"Να αποθηκεύσετε νερό
Το μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία."
είπε ο σοφός ποιητής.
Το μέλλον ήρθε στο παρόν
και στέγνωσε την ψυχή μας.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Το πρωϊ παρακολούθησα στην 
τηλεόραση το αφιέρωμα στον
μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή
Κ.Π.Καβάφη.

Έτος Κ.Π.Καβάφη ανακηρύχτηκε
από την Πολιτεία το 2013.
Δίκαιοι οι ύμνοι στο έργο του.
Ήταν ένας μεγάλος φιλόσοφος
ποιητής.

Διαχρονικά τα διδάγματα του.
Κλασικός θα μείνει στον παγκόσμιο
πολιτισμό ανάμεσα στους μεγάλους
ποιητές. Υποκλίνομαι ως ταπεινός
προσκυνητής στο έργο του.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΗΛΙΟΣ
Έξω από το παράθυρο μου
βλέπω τον ήλιο.
Ανέτειλε μέσα στον χειμώνα
και έφερε ελπίδα.

Οι άνθρωποι λαχταρούν
το φως στην παγωνιά
της κρίσης που τους
περιτριγυρίζει.

Ας πιαστούμε χέρι,με χέρι
να κεντήσουμε στον ουρανό
τα συλλογικά μας οράματα
και ένα ήλιο δικαιοσύνης
περισσότερο φωτεινό.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Συγκλονιστική επιστολή γιατρού στον υπουργό υγείας

Η επιστολή, στην οποία ο ίδιος δίνει το όνομα «σημείωμα αυτοκτονίας»

«Το αποτέλεσμα της -δικτατορικού τύπου- εντολής να καλυφθεί η απουσία γιατρού στη Γαύδο, είναι να μείνω ο μοναδικός δημόσιος γιατρός σε όλη την περιοχή του Ακρωτηρίου, τη στιγμή που ακόμα και με βάση τις εισηγήσεις των διάφορων επιτροπών για την ΠΦΥ, απαιτούνται τουλάχιστον 6 μόνιμοι γιατροί, με σταθερή καθημερινή παρουσία και γνώση του πληθυσμού ευθύνης». 

Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για το γιατρό Δημήτρη Μακρέα, που  εργάζεται ως γιατρός Γενικής ιατρικής στο Περιφερειακό Ιατρείο Αρωνίου . Η επιστολή, στην οποία ο ίδιος δίνει το όνομα «σημείωμα αυτοκτονίας»,  έχει ως εξής:
Ίσως δεν είναι ο καλύτερος χώρος για να δημοσιευτούν τόσο προσωπικές και φορτισμένες στιγμές. Προβληματίζομαι αν πρέπει να το ανεβάσω.Από την άλλη αν δε δημοσιοποιηθούν αυτή η σελίδα δε θα είναι παρά ένα σώμα χωρίς ψυχή… ένα καθόλα ψεύτικο προφίλ που δε θα είχε καμία σχέση με μένα. Σε στιγμές πολύ έντονης φόρτισης έγραψα το παρακάτω κείμενο που θα μοιραστεί στους κατοίκους του Ακρωτηρίου….
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ
Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας εύκολος τρόπος να γράψεις ένα σημείωμα “αυτοκτονίας”. Στην προκειμένη περίπτωση -ευτυχώς- όχι βιολογικής , αλλά “επαγγελματικής αυτοκτονίας”. Έρχονται όμως στιγμές που ο άνθρωπος αδυνατεί να διαχειριστεί το συναισθηματικό του φορτίο, την πίεση που συσσωρεύεται από μια εξαιρετικά απαιτητική εργασία σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες.
Στα εννέα χρόνια που εργάζομαι ως γιατρός Γενικής ιατρικής στο Περιφερειακό Ιατρείο Αρωνίου προσπάθησα και έχω την εντύπωση ότι, με τη βοήθεια και την ανοχή του κόσμου, κατάφερα το ιατρείο να ανταποκρίνεται στις ανάγκες κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, αλλά και των κοινοτήτων του ακρωτηρίου, συνολικά. Χωρίς να υπάρξει κανενός είδους αποκλεισμός. Με αγωνιώδη προσπάθεια να χτιστούν στέρεες θεραπευτικές σχέσεις με κάθε άνθρωπο που με εμπιστεύτηκε.
Ίσως πολλά να μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά και ακόμα καλύτερα , ίσως οι γνώσεις και δεξιότητές μου ως θεραπευτή να μπορούσαν να είναι περισσότερες, ίσως τα λάθη μου να μπορούσαν να είναι λιγότερα. Πιστεύω όμως ,ότι προσπάθησα και μόχθησα. Ότι τίμησα την ευθύνη που μου ανατέθηκε με όλες μου τις δυνάμεις, πιθανώς και με ένταση μεγαλύτερη από όση μπορούσα να αντέξω.
Από τη χρονική περίοδο που ξεκίνησε η “κρίση” αισθάνθηκα την υποχρέωση να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο, να μην υπολογίσω ψυχική, πνευματική και σωματική κόπωση, προκειμένου να ανταποκριθώ σε ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις σε παροχή ιατρικών υπηρεσιών, αλλά και να στηρίξω ανθρώπους που εκτός την αρρώστια βίωναν τη ματαίωση κάθε ελπίδας και προσδοκίας τους.
Θεώρησα και εξακολουθώ να θεωρώ ότι αυτή είναι η ιστορική ευθύνη ενός “δημόσιου γιατρού” , ενός επαγγελματία που προσπαθεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των συνανθρώπων του και να υποστηρίξει τη φιλοσοφία και ιδεολογία του με την ίδια τη στάση ζωής του.
Με πολύ περηφάνια, πιθανώς και με μια δόση αλαζονείας, πιστεύω ότι υπήρξα μέλος του αθέατου, αλλά ευτυχώς καθόλου αμελητέου κομματιού της κοινωνίας, που κατόρθωσε να αποτρέψει την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή.
Αν δεν έχουμε οριστικά καταρρεύσει, αν εξακολουθεί να υπάρχει μια στοιχειώδης κοινωνική συνοχή, συμβαίνει χάρη στην προσπάθεια ανθρώπων που σε σχολεία και νοσοκομεία, σε πόλεις και χωριά, σε ενορίες και γειτονιές, σε δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς χώρους, αρνήθηκαν να παραδοθούν στη δίνη της κρίσης , στηρίζοντας τους συνανθρώπους τους και δεχόμενοι στήριξη από αυτούς. Αυτή ήταν και η μοναδική, αλλά συνάμα τεράστια νίκη του κοινωνικού κινήματος.
Όσο διάστημα εργάζομαι στο ΠΙ Αρωνίου δεν ένιωσα ποτέ στερημένος από την αγάπη και τη στοργή των ανθρώπων. Ίσως ο περισσότερο ωφελημένος από την εννιάχρονη σχέση μου με τους κατοίκους του Ακρωτηρίου να είμαι εγώ ο ίδιος. Ωρίμασα και μέστωσα ως θεραπευτής, έγινα καλύτερος ως άνθρωπος, έμαθα να δομώ υγιείς, λειτουργικές και πάνω από όλα ειλικρινείς σχέσεις, θεραπευτικές αλλά και ανθρώπινες, έμαθα να κάνω τον ιδεαλισμό μου πράξη… Είμαι απολύτως βέβαιος ότι η προσπάθειά μου και η λειτουργία του ΠΙ Αρωνίου έχει αξιολογηθεί θετικά από τους ίδιους τους ανθρώπους που με τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους. Ευχαριστώ με όλη μου την ψυχή κάθε έναν ξεχωριστά.
Σε πλήρη αντιδιαστολή με τους ανθρώπους βρίσκεται ο κρατικός μηχανισμός και η πολιτική ηγεσία. Θα περίμενε κανείς , ότι σε μια περίοδο που εργαζόμαστε στα όρια της ψυχικής ,σωματικής και επαγγελματικής εξουθένωσης, να έχουμε τουλάχιστον την ηθική υποστήριξη της πολιτείας.
Αντί αυτού, βιώνουμε τον καθημερινό εξευτελισμό, τη συκοφάντηση και την παρεμπόδιση κάθε προσπάθειας να παρέχουμε υψηλού επιπέδου φροντίδα υγείας. Θα μπορούσα να απαριθμήσω έναν ατελείωτο κατάλογο με τα προβλήματα των υγειονομικών δομών, την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού και την αδιαφορία για τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά και των επαγγελματιών που δουλεύουμε στο ΕΣΥ.
Θα σταθώ μόνο στη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το αποτέλεσμα της -δικτατορικού τύπου- εντολής να καλυφθεί η απουσία γιατρού στη Γαύδο, είναι να μείνω ο μοναδικός δημόσιος γιατρός σε όλη την περιοχή του Ακρωτηρίου, τη στιγμή που ακόμα και με βάση τις εισηγήσεις των διάφορων επιτροπών για την ΠΦΥ, απαιτούνται τουλάχιστον 6 μόνιμοι γιατροί, με σταθερή καθημερινή παρουσία και γνώση του πληθυσμού ευθύνης.
Προσωπικά, δε μπορώ να συναινέσω στον εξευτελισμό κάθε έννοιας ιατρικής φροντίδας, αλλά και στην προσωπική μου εξόντωση. Με μεγάλη περηφάνια θεωρώ ότι έχω δώσει τον καλύτερο μου εαυτό για να μην αποκλειστεί κανένας άνθρωπος από το ιατρείο.
Κριτήρια αποκλεισμού δεν εφάρμοσα ποτέ και δε σκοπεύω να εφαρμόσω. Όσοι από τον κρατικό μηχανισμό με περίσσια ευκολία αφήνουν μια περιοχή με περισσότερους από 13.000 κατοίκους, αλλά και με μετακινούμενο από τα Χανιά πληθυσμό, με έναν μόνο δημόσιο γιατρό, οφείλουν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους και να αναλάβουν την ευθύνη για τον τυχόν αποκλεισμό ανθρώπων από το ΠΙ Αρωνίου.
Υπό τις παρούσες συνθήκες είναι αδύνατον να συνεχίσω να εργάζομαι. Ελπίζω ότι το διάστημα που θα κάνω χρήση της άδειας μου θα βρεθεί οριστική και μόνιμη λύση στο δραματικό πρόβλημα υποστελέχωσης των δημόσιων ιατρείων στην περιοχή του Ακρωτηρίου, μακριά από λογικές περιφερόμενων γιατρών που κατά περίπτωση και ανάλογα με την κοινωνική κατακραυγή καλύπτουν για περιορισμένη χρονική διάρκεια πολύ περιορισμένες ανάγκες, κύρια σε συνταγογραφία.
Σε διαφορετική περίπτωση δε βλέπω άλλο δρόμο από την “επαγγελματική αυτοκτονία” και τη παραίτηση μου, ως τον ύστατο και πλέον οδυνηρό τρόπο αντίστασης. Με την ειλικρίνεια και την εντιμότητα με την οποία πορεύτηκα όλα αυτά τα χρόνια σας δηλώνω ότι το μοναδικό που επιθυμώ, είναι να συνεχίσω εργάζομαι ως δημόσιος γιατρός στο Ακρωτήρι.
Αυτή τη στιγμή όμως, νιώθω τσακισμένος και εξευτελισμένος…
Πρέπει να αισθανθώ ξανά ικανός να δουλέψω, να σκεφτώ και κυρίως να νιώσω αν μπορώ να συνεχίσω..
Θέλω ξανά να ευχαριστήσω κάθε έναν ξεχωριστά για την αγνή και άδοληαγάπη με την οποία με περιβάλλετε και την εμπιστοσύνη που μου δείξατε".



 
Δημήτρης Μακρέας,
Γιατρός στο Ακρωτήρι

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Ο ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ "ΕΝΙΚΟΣ" ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΟ "ΣΤΑΡ"
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ "58" ΚΑΙ ΤΗΝ "ΕΛΙΑ."
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
"Δεν βρήκαν κι αυτοί οι ευλογημένοι κανένα άλλο δέντρο να τους σκεπάσει με τα κλαδιά του; Βρήκαν την "ελιά" που βγάζει λάδι; 
Δεν τους φτάνει το λάδωμα τόσα χρόνια που κυβερνούσαν;"Γιατί δεν διάλεξαν την ονομασία άλλου δέντρου;

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

ΒΙΛΑΝΟΙ

Ένα παιδί πήγε στη πηγή
να πιει νερό να δροσιστεί.
Άσπλαχνοι βιλάνοι περαστικοί
έπνιξαν στη γούρνα το παιδί.

Ένα πελώριο γιατί χαράχθηκε
στου παιδιού τα μάτια.

Μια απορία για της αθωότητας
την πορεία.

Η εποχή είναι αδυσώπητη και
σκληρή.
Καθημερινά δολοφονεί το
μέσα μας παιδί.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
  1. ΑΘΩΟΣ
    Είμαι αθώος κραύγαζε.
    Όταν φυλακιζόταν για
    τις ιδέες του.
    Είμαι αθώος φωνάζει και
    τώρα στις κοινωνικές
    συναναστροφές ,και
    στις παλιές παρέες.

    Διατηρούσε μέσα του
    μία παιδική αθωότητα.
    Ο κόσμος τον πλήγωνε.
    Οι "φίλοι" τον πονούσαν.
    Όλα ήθελε να τ`αλλάξει
    μια φωτεινή ημέρα.

    ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

    • Manousos Daskalakis

  2. ΔΟΛΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ

    O καπνός πνίγει την αναπνοή τους.
    "Πνίγομαι" κραυγάζουν τα παιδιά
    στις παιδικές χαρές.
    Τα μωρά γκρινιάζουν στις κούνιες.
    Δολοφονείτε την αθωότητα μας.

    Η δόλια εξουσία τους
    βγάζει την γλώσσα.
    "Δεν νοιάζομαι δεν μοιράζομαι."
    Αναφέρει κυνικά και τους
    γυρνάει την πλάτη.
    Τα νιάτα κατέχουν με δεσμά
    και ορίζουν οι άπονες εξουσίες.

    ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ