Συνείδηση και συστήματα εξουσίας

Πέρα απ’ την αποδοχή της αναμφισβήτητης βιολογικής εξέλιξης, το γεγονός της ανώτερης ή ηθικής συνείδησης προσδίδει στο ανθρώπινο είδος ένα ιδίωμα υπόστασης, το οποίο υπερβαίνει τη κλίμακα οποιασδήποτε μορφής νόησης υπάρχει στην έμβια ύλη του πλανήτη. Οτιδήποτε συνιστά την ανώτερη συνείδηση οφείλεται σ’ ένα είδος νόησης που προσδιορίζει μόνο την ανθρώπινη οντότητα, κι οδηγεί σε “υπερβατικές” καταστάσεις και συμπεριφορές, οι οποίες δεν φαίνεται να έχουν καμία ανταπόκριση με την οποιαδήποτε “λογική” αναγκαιότητα.
Το πλέγμα των ψυχικών καταστάσεων που δημιουργούνται μέσα από μια πολύπλοκη διαλεκτική διαδικασία μεταξύ των συνειδησιακών παραγόντων – Εγώ, Υπερ Εγώ, συνειδητό, ασυνείδητο – και των πρωταρχικών ορμέμφυτων δυναμικών διεκδικήσεων, τείνει σε μια σύνθεση και εξισορρόπηση αντίθετων ροπών ανάπτυξης του υποκειμένου, μέσα σ’ ένα περιβάλλον διαμορφωμένων και διαμορφούμενων κοινωνικών στερεότυπων.

 

Ερευνάται λοιπόν ο ρόλος και η σημασία των τριών αλληλεπιδράσεων – συνείδηση, ένστικτα, περιβάλλον – και αναζητείται η συνισταμένη ισορροπίας τους στη πορεία ανάπτυξης του υποκειμένου.

Τα ερωτήματα τίθενται σύμφωνα με ιδέες του Αριστοτέλη, που έχουν μια αποδοχή από υλιστές και ιδεαλιστές, όπως:

Κάθε τι έχει την αιτία της ύπαρξής του και, η φύση δεν κάνει τίποτα στα χαμένα κι όλα γίνονται σύμφωνα με κάποιο σκοπό.

 

Για τους υλιστές, από τον Δημόκριτο μέχρι τον Σαρτρ, αιτία και σκοπός συμπίπτουν, μέσα από μια σύμφητη μηχανιστική τάση και δυναμική της ύλης, σε μια και μόνη επιδίωξη, που δεν είναι άλλη πέρα απ’ την εξασφάλιση της ύπαρξης και της αναπαραγωγικής της συνέχειας. Μ’ αυτό το σκεπτικό, η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου συνίσταται, λόγω της εξελιξής του, στα περισσότερα κυβικά εκατοστά του εγκεφάλου του. Όλες οι νοητικές – πνευματικές δραστηριότητες αξιολογούνται από το κατά πόσο, μέσα απ’ τη πράξη, έχουν τη δυνατότητα διαμόρφωσης πιο ωφέλιμων και πιο ευνοϊκών συνθηκών διαβίωσης. Οποιεσδήποτε πνευματικές ενασχολήσεις δεν εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό, και αναλώνονται σε προσπάθειες μεταφυσικών αναζητήσεων, δεν έχουν καμία πρακτική σημασία, διότι ο άνθρωπος τελειώνει σαν υλική – πνευματική οντότητα με το αμετάκλητο γεγονός του θανάτου. Η αναζήτηση κάποιου είδους συνέχειας της ύπαρξης, δεν είναι παρά μια ενστικτώδης αντίδραση απέναντι στην έλευση του αναπόφευκτου τέλους. Εξ’ άλλου, σύμφωνα με τον Φρόιντ, οι εγκεφαλικές – πνευματικές λειτουργίες, που συνιστούν τη συνείδηση, έχουν άμεση σχέση ή επηρεασμό από τη δυναμική λειτουργία των ενστίκτων, σε μια διαλεκτική αντιπαράθεση με τις απαιτήσεις του περιβάλλοντος.

 

 

Ο παράγοντας “συνείδηση” λοιπόν “τέμνεται” απ’ τη πρωταρχική σημασία των δύο άλλων παραγόντων, δηλαδή τα “ένστικτα” και το “περιβάλλον”, που τελικά ορίζουν και διαμορφώνουν τη πορεία ανάπτυξης της ύπαρξης. Η εξελικτική υπεροχή του ανθρώπινου εγκεφάλου δείχνει την εξαιρετική προσαρμοστικότητα του κυρίαρχου πλέον είδους, και τις τεράστιες δυνατότητες δημιουργίας ιδανικών συνθηκών διαβίωσης.

 

 

Οποιαδήποτε εκδήλωση της συνείδησης συμβάλει προς τη κατεύθυνση αυτή, θεωρείται ότι κινείται μέσα στα πλαίσια και στα όρια της φυσικής τάξης των πραγμάτων. Όποια άλλη πνευματική εκδήλωση δεν έχει αυτόν τον λόγο και σκοπό ύπαρξης, ανήκει στο χωρίς πρακτική σημασία “τμήμα” της συνείδησης που αποτελεί μια άτυχη και λανθασμένη επιλογή, που συνέβει στη διάρκεια της φυσικής εξελικτικής διαδικασίας. Το διαχρονικό δημιούργημα της ιστορίας και του πολιτισμού ξεπηδάει απ’ τη διαλεκτική σχέση που αναπτύσσεται στη συνεχή προσπάθεια καλυτέρευσης των συνθηκών διαβίωσης, μέσα απ’ την εκμετάλευση της δυνατότητας διαχείρισης κι επηρεασμού των κοινωνικών και φυσικών περιβαλλοντικών παραγόντων.

 

Η επιστήμη και η τέχνη δεν είναι παρά διαφορετικοί τρόποι προβολής των βασικών βιολογικών επιδιώξεων, για βελτίωση των όρων διαβίωσης απ’ τη μια, και ικανοποίησης της πνευματικής ανάγκης για ευχαρίστηση απ’ την άλλη.

 

Έτσι, στην υλιστική αντίληψη των πραγμάτων, η αλληλεπίδραση της συνείδησης διασπάται και απορροφάται απ’ τις άλλες δυο βασικές αλληλεπιδράσεις, τα ένστικτα και το περιβάλλον, μεταξύ των οποίων και αναζητείται η ισόρροπη ανάπτυξη της ύπαρξης. Το πνεύμα δεν έχει καμία υπερβατικότητα και, σαν μια μηχανιστική λειτουργία του εγκεφάλου, συμβάλει στην υποκειμενική ευτυχία επιδιώκοντας την ευχαρίστηση, που μπορεί να είναι από τις μακάριες ηδονές του Επίκουρου μέχρι και την ευδαιμονία της ατομικής επιβολής του Τόμας Χομπς (T. Hobbes).

 

Πάνω σ’ αυτή τη βάση μπαίνει και το ζήτημα της ηθικής και των αξιών σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, που μπορεί να περιλαμβάνει μια γκάμα διαφορετικών αξιολογήσεων, όπως: από την ωφελιμιστική ηθική του Χομπς μέχρι και τις αξίες που σηματοδοτεί το μανιφέστο του Μαρξ.

 

Όμως, η πρακτική αξιολογική αναφορά στο επιλεγμένο είδος και στη σύνθεση των κοινωνικών ηθικών στερεότυπων είναι ζήτημα καίριας σημασίας, για την εφαρμογή του όποιου συστήματος διαχείρισης της εξουσίας.

Αυτό είναι φανερό γιατί, απ’ όποια σκοπιά κι αν δει κανείς το πράγμα, το κοινωνικό περιβάλλον έχει σημαντικότατο ρόλο στη συνειδητοποίηση της ατομικότητας της ύπαρξης και της θέσης της στην ομάδα.

 

Έτσι λοιπόν, στη βάση μιας εμπειριοκρατικής κι εν τέλει υλιστικής θεώρησης, απ’ τη μια έχουμε την ατομοκεντρική ηθική του Τόμας Χομπς κι απ’ την άλλη την κοινωνιοκεντρική ηθική του Καρλ Μαρξ. Η βασική κοινή αφετηρία, δηλαδή η μονοδιάστατη υλιστική αντίληψη του Κόσμου και κατά συνέπεια της ανθρώπινης οντότητας, δεν εμπόδισε τη διατύπωση των δυο αντίθετων θεωριών.

 

 

Ο άνθρωπος του Χομπς διακατέχεται πλήρως απ’ τις φυσικές ορμέμφυτες ανάγκες του, κι εκεί αποσκοπούν όλες οι βουλητικές του εκδηλώσεις. Ο βασικός άξονας της ηθικής του Χομπς είναι το φυσικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου να διεκδικεί, με ότι μέσο διαθέτει, την απόκτηση του κάθε τι που μπορεί να του προσφέρει μια περιχαρακωμένη ευτυχισμένη ζωή. Το κάθε τι κρίνεται και αξιολογείται απ’ την ωφέλεια που μπορεί να έχει γι’ αυτόν τον σκοπό. Η περιχαράκωση είναι αναγκαία για την προστασία των κεκτημένων γιατί, αφού όλοι διεκδικούν τα ίδια πράγματα, αναπτύσσεται μεταξύ τους ο ανταγωνισμός, η διαμάχη και η προσπάθεια μιας δυναμικής επιβολής των απαιτήσεων, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει στη αλληλεξόντωση. Ο κοινωνικός ιστός διασώζεται από μια ισχυρή εξουσιαστική οντότητα (ηγέτης – κράτος), που έχει τη δύναμη να επιβάλει νόμους εξισορρόπισης των ατομικών και κοινωνικών συμφερόντων. Το ανθρώπινο ιδίωμα εξαντλείται λοιπόν στην ύπαρξη της λογικής, η οποία σώζει τους ανθρώπους από μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση. Ζητήματα συνείδησης αντίθετα προς τον ανώτατο υλικό ωφελιμιστικό σκοπό, όπως: αλληλεγγύη, αμοιβαιότητα κλπ. δεν μπορεί να προβλέπονται ή ρυθμίζονται ανάλογα απ’ το νομικό πλαίσιο.

Ο άνθρωπος του Μαρξ πραγματώνεται μέσα απ’ τη κοινωνική του δράση. Η ατομικότητα των απαιτήσεων περνάει μέσα απ’ τις απαιτήσεις του συνόλου, γιατί η κοινωνικότητα είναι πρώτιστη ανθρώπινη ανάγκη και μέσα απ’ αυτή γίνεται δυνατή η κατανόηση της υπαρκτικής του ταυτότητας. Εδώ η συνείδηση του ανθρώπου περιορίζεται και προσδιορίζεται από τη κοινωνική του ύπαρξη. Μέσα απ’ τη κοινή δράση εξασφαλίζεται πρώτιστα η επάρκεια των υλικών αγαθών και δημιουργείται η κοινωνική συνείδηση που, σε δεύτερη φάση, μπορεί να δημιουργεί τέχνη και πολιτισμό.

 

 

Ενώ λοιπόν το βασικό φιλοσοφικό υπόβαθρο των δυο αντίθετων θεωριών συγκλίνει στον προσδιορισμό και περιορισμό του ανθρώπινου ιδιώματος αποκλειστικά και μόνο σε μια εξελιγμένη μηχανιστική εγκεφαλική λειτουργία αυξημένων δυνατοτήτων και απαιτήσεων, η ουσιαστική διαφορά που χαρακτηρίζει τη μεγάλη τους αντίθεση έγκειται στη πρόταση του τρόπου χρήσης αυτού του ιδιώματος, στη πρακτική της όλης βιωματικής διαδικασίας. Στη λογική της ωφελιμιστικής ατομοκεντρικής ηθικής του Χομπς, η συνείδηση επιμερίζεται στις λειτουργίες που έχουν ως υπέρτατο σκοπό την ικανοποίηση των ατομικών αναγκών στον υπέρτατο βαθμό, πράγμα που, σαν δυνατότητα, πρέπει να διασφαλίζεται από την όποια εξουσία. Η βασική αρχή της φυσιοκεντρικής ηθικής για το δικαίωμα ικανοποίησης των ατομικών απαιτήσεων με κάθε πρόσφορο μέσο, παραπέμπει άμεσα στην επικράτηση του δίκαιου του ισχυρού και στο δικαίωμα της εκμετάλευσης, εκτός των άλλων πόρων, και των ανθρώπων που βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση. Η απόκτηση και η συσσώρευση δύναμης και πλούτου μπορεί ν’ αποτελεί τη βασική επιδίωξη κάθε ανθρώπου, μέσα σε μια κοινωνία που έχει σαν βασικό δομικό στοιχείο σύνθεσης αυτό το δικαίωμα. Στην άσκηση αυτού του δικαιώματος δεν μπορεί να εμπλέκονται καταστάσεις που ανήκουν στο λανθασμένο και χωρίς φυσικό νόημα “τμήμα” της συνείδησης, όπως: αλληλεγγύη, αυταπάρνηση, οίκτος, αυτοθυσία κλπ. Έτσι, προκειμένου ν’ αποφεύγεται ο άμεσος αλληλοσπαραγμός, έρχεται η κρατική εξουσία και βάζει υποχρεωτικούς κανόνες – νόμους που ”εξασφαλίζουν ίσα δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες”.

 

 

Απ’ την άλλη έχουμε τον αντίλογο στον τρόπο χρήσης του ανθρώπινου ιδιώματος, μέσα απ’ τον κοινωνιοκεντρικό χαρακτήρα της Μαρξιστικής πρότασης. Η έννοια της κοινωνίας λογίζεται ως η κύρια ανθρώπινη οντότητα και για λογαριασμό αυτής της οντότητας δημιουργείται η όποια ωφέλεια. Η ατομική συνείδηση διαμορφώνεται και κινείται στα πλαίσια της κοινωνικής συνείδησης. Η διαμόρφωση του “Εγώ” γίνεται σε απόλυτη συνάρτηση με το “Εμείς”, και η ορμέμφυτη πίεση για την άμεση ικανοποίηση των ατομικών απαιτήσεων τιθασεύεται και κατευθύνεται στο κανάλι των απαιτήσεων του κοινωνικού συνόλου. Αυτό σημαίνει ότι καταστάσεις που προέρχονται απ’ το “τμήμα” της ασύμβατης και “ασύμφορης” συνείδησης, όπως για παράδειγμα η αλληλεγγύη και η αυταπάρνηση, ενσωματώνονται στον τομέα της λογικότητας κι αποτελούν συνθετικό στοιχείο του πρακτικού βιωματικού έργου. ‘Ομως, η πρακτική εφαρμογή της Μαρξιστικής πρότασης δεν βασίζεται στην εθελοντική προσφορά των ατομικών προτάξεων στις προτεραιότητες του συνόλου, παρά σε μια καταναγκαστικού περιεχομένου υποχρέωση που προβάλλεται ως απαίτηση από μια ολοκληρωτική εξουσία. Έτσι ακυρώνεται επί της ουσίας η όποια θεωρητική πρόσληψη στοιχείων της ανώτερης ή ηθικής συνείδησης.

 

 

Συμπερασματικά λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι:

Τόσο στη καπιταλιστική έκφρασης της ταξικής κοινωνίας του ατομοκεντρικού υλιστικού ωφελιμιστικού συστήματος, όσο και στο καθεστώς πραγμάτωσης του Μαρξιστικού θεωρητικού υλισμού με την εγκαθίδρυση μιας κομμουνιστικής αταξικής κοινωνίας, απουσιάζουν επί της ουσίας οι αξίες της ανώτερης ή ηθικής συνείδησης. Απουσιάζει δηλαδή το καθαυτού ανθρώπινο ιδίωμα, το οποίο έχει τη δυνατότητα να προσδώσει στον άνθρωπο τη πραγματική υπέρβαση της διασταλτικότητας των ενστίκτων του.

 

Μήπως αυτή η απουσία έχει σχέση με τη διαπιστωμένη αποτυχία των εφαρμοσμένων συστημάτων εξουσίας;

Μήπως ήρθε η ώρα να διερευνηθεί και να πραγματωθεί ο σκοπός ύπαρξης της ανώτερης ή ηθικής συνείδησης, μέσα από μια απόπειρα σύνθεσης στη διάρκεια της διαδικασίας δημιουργίας του μετανεωτερικού ανθρώπου;

Ο χρόνος θα δείξει.

 

 Γιώργης  Παπανικολάου

πηγή:  antifono.gr 

1. 

   Manousos Daskalakis

   πριν από ένα περίπου λεπτό

   ΔημόσιαΦίλοιΦίλοι (εξαιρούνται οι Γνωστοί)Μόνο εγώΠροσαρμογήΣτενοί φίλοιΕπιχειρηματιαςΔείτε όλες τις λίστες...σε κανεναΟικογένειαΠεριοχή Chaniá, GreeceΑυτοδιδακτοςΓνωστοίΕπιστροφή

   "ΟΙ ΑΤΙΜΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΣΙ ΔΗΚΗΓΟΡΟΙ"
   ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
   Πριν πολύ, πολύ καιρό θυμάμαι ότι είχα ανοίξει κουβέντα με ένα παλαιό {συνταξιούχο} τεχνίτη οικοδομών. Μου είπε τη γνώμη του για τους
   πολιτικούς-βουλευτές¨Μιλούσε περίεργα Ελληνικά όπως θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, να μιλάνε οι Μικρασιάτες πρόσφυγες που είχα γνωρίσει. "Οι άτιμοι οι πολιτικοί μοιάζουν με τσι δικηγόροι.Που μαλώνουν μέσα στα δικαστήρια και μετά, πάνε έξω στο καφενείο και αστειεύονται.Έτσι και οι βουλευτές. Μαλώνουν μέσα στη βουλή και έξω στο κιλικείο της βουλής είναι, όλο χαρές μεταξύ τους." Ένα μέρος του λαού δεν μπορεί να κατανοήσει ότι στις πολιτισμένες κοινωνίες οι άνθρωποι, αλλά και οι βουλευτές λύνουν τις διαφορές τους με το διάλογο.Ούτε με τα όπλα ούτε με τις κοκορομαχίες και τους παλιμπαιδισμούς για το θεαθήναι λαϊκίζοντας για να κερδίσουν τις εντυπώσεις.
   Την τάση αυτή μερίδας της κοινής γνώμης για¨ "να χυθεί αίμα" μεταξύ των αντιπάλων κομμάτων υποδαυλίζουν ορισμένοι δημοσιογράφοι των καναλιών,όπου παρακολουθεί το κοινό τακτικά άνοστους καβγάδες πολιτικών με στόχο τη τηλεθέαση, χωρίς νόημα και ουσία.Βεβαίως αυτό δείχνει και το πολύ χαμηλό επίπεδο εκείνου του κοινού, που επικροτεί τους στημένους καβγάδες και ταυτίζεται με τον "δικό του" όπως οι χούλιγκαν των ποδοσφαιρικών ομάδων.Θέλει αρετή και τόλμη η πνευματική ελευθερία

            Ο ΛΑΟΣ ΜΕ ΤΗ ΨΗΦΟ ΤΟΥ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
                                       ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Αρκετές διαδηλώσεις έγιναν στη πλατεία Συντάγματος από το κίνημα των "αγανακτισμένων" πολιτών. Ένα από τα συνθήματα ήταν¨ "να καεί να καεί το μπορντέλο η βουλή."Ποιος όμως νομιμοποιούσε το κλεπτοκρατικό, διεφθαρμένο και πελατειακό σύστημα που έφερε την  Ελλάδα στο πάτο του πηγαδιού και ένα μεγάλο μέρος του λαού της στην έσχατη πενία; Το 86% ψήφιζε τα δύο μεγάλα κόμματα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ  χωρίς ουσιαστικά να τα ελέγχει γιατί καθόταν επαναπαυμένος στον καναπέ του, όπου έφεραν μέχρι εδώ τη κατάσταση.
Πως; Με τη κακοδιοίκηση και τον συνεχή δανεισμό για να πέσουν μερικά ψίχουλα από το τραπέζι των ελίτ.Μετά όπου το πάρτι των δανείων τελείωσε η κυβέρνηση του δικομματισμού έχασε
την πολιτική της νομιμοποίηση.Αυτός είναι ο λόγος που επενδύει στην στρατηγική της έντασης και στον αυταρχισμό, αντί της συναίνεσης και του διαλόγου. 

                                            Η ΚΡΙΣΗ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ
                                       ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Η κρίση μας καλεί να σκεφθούμε από την αρχή τη ζωή μας.Μας προτρέπει
για ενδοσκόπηση και προβληματισμό. Να ξαναπιάσουμε το νήμα της ζωής από την αρχή θέτοντας τα ίδια πρωταρχικά ερωτήματα. Γιατί ήρθα στη ζωή; Τι να κάνω για να δώσω νέο νόημα στη ζωή μου;
Με ικανοποιεί έτσι όπως λειτουργεί ο καπιταλισμός και με τις κρίσεις του αφήνει πίσω του κατά Ζ. Μπάουμαν "ανθρώπινα απορρίμματα;"
Με ικανοποιεί μια κοινωνία όπου¨ "ο άνθρωπος γίνεται για τον άνθρωπο λύκος;" "homo hominy lupus" Tomas Homps{Leviathan.}
Aν θέλουμε να την αλλάξουμε θα γίνει μόνο με την δική μας συμμετοχή και ενεργητικότητα.Μέσα από την παιδεία και από την ουσιαστική προσπάθεια μέσω της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, και κατά μόνας, για περισσότερη πνευματική καλλιέργεια, μπορούμε καθ`ένας μας να γίνει "φιλόσοφος βασιλέας" του εαυτού του,
και όλοι μαζί αντάμα, να ξανακτίσουμε μια νέα κοινωνία πολιτών με νέες αξίες ,και αντί το πολύ να αγαπήσουμε το λίγο, αντί να μας κυριεύει η απληστία ,να βάλουμε στη θέση της, την αγάπη, και την αλληλεγγύη, αντί τον σκληρό ανταγωνισμό,την ευγενή άμιλλα.

ΜΙΚΡΟΑΓΡΟΤΕΣ ΕΒΕ ΚΑΙ Ε. Επαγ.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Οι μικροαγρότες για να επιβιώσουν είχαν ανάγκη τους οργανωμένους συνεταιρισμούς. Τώρα κλάφτα Χαράλαμπε.
Ως βιοτέχνης και έμπορος και από το 2008 συνταξιούχος. Θα συμφωνήσω με την τοποθέτηση του φίλου Antonis Vasilakis σχετικά με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Υπάρχει όμως μια διαφορά δεν είναι όλοι το ίδιο ούτε όλοι κερδίζουν τα ίδια χρήματα.Πάντα υπάρχουν αυτοί που είναι στον αφρό, και αυτοί που είναι στη μέση, και αυτοί που είναι στον πάτο.Δεν μπορείς όπως κάνει το κράτος να αυθαιρετείς να τους βγάζεις όλους φοροφυγάδες και να λες ότι οι τάδε δηλώνουν τόσο εισόδημα.Αυτά τα κάνουν μόνο οι σαλτιμπάγκοι και όχι τα σοβαρά κράτη.Ότι υπήρχε υπάρχει και θα υπάρχει φοροδιαφυγή σε αυτό το χώρο βεβαίως και είναι αλήθεια.Το κράτος όμως ποτέ δεν αναγνώριζε τα έξοδα στους μικροεπαγγελματίες, και ποτέ δεν τους πίστευε.Υπήρχε ένας διαρκής κλεφτοπόλεμος μεταξύ των δύο πλευρών.Και ένα τρίτο. Αν υπήρχε κράτος πρόνοιας σωστό ασφαλιστικό σύστημα , εκπαιδευτικό σύστημα, κ.λ.π και αν έβλεπε ο μικροεπαγγελματίας ότι οι φόροι του δεν πάνε χαμένοι και ότι δεν χρειαζόταν να προστατεύει ο οικογενειάρχης τα παιδιά του μέχρι τα τριάντα, τότε ίσως να πλήρωνε τους φόρους του και να έβλεπε το κράτος με διαφορετικό μάτι. Εδώ όμως¨ "είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε" ούτε Σκανδιναβία είμαστε, ούτε Δανία του νότου μας έκανε ο Γ.Α.Π . Απλώς έκανε το κλικ που χρειαζόταν το κράτος, για να μας βουτήξει στην άβυσσο.
Υ.Γ Δεν μιλήσαμε για τις πολυεθνικές για την φοροδιαφυγή τους κι αν έχουν αφήσει καθόλου έδαφος για τις μικρές επιχειρήσεις.

                                ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ;
Ποντάροντας η Ν.Δ στα συντηρητικά αντανακλαστικά των ψηφοφόρων δείχνει με το δάχτυλο το ΣΥΡΙΖΑ ως υποστηρικτή του ακροαριστερού και τρομοκρατικού χώρου για να καρπωθεί την αποστροφή των πολιτών για την ατομική τρομοκρατία και το "αντάρτικο πόλης." Ο ΣΥΡΙΖΑ τσιμπάει το δόλωμα και θέλοντας να αποδείξει ότι ανήκει στο δημοκρατικό τόξο αρχίζει ένας δικομματικός καυγάς που θυμίζει τους δικομματικούς καυγάδες ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ τότε που γινόταν το μεγάλο πάρτυ εις βάρος του ελληνικού λαού.
Τι έγιναν οι άνθρωποι που λιμοκτονούν, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι φτωχοί; Η κυβέρνηση προσπαθεί να αλλάξει την πολιτική αντζέντα και να δημιουργήσει φανταστικό εχθρό.Επικίνδυνο παιχνίδι με τη φωτιά. Όποιος όμως σκάβει το λάκκο του άλλου πέφτει ο ίδιος μέσα.
                                          manoysos g.daskalakhs

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ"
ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ
Δημοσιεύθηκε στις: 22-01-2013 10:44:03 
Κύριε διευθυντά,
φαντάζεστε τι θα είχαμε πάθει, αν φεύγαμε από το ευρώ; Οχι θέλω να το φανταστείτε, έστω και για λίγο. Εφιάλτης σκέτος.
Πρώτο και κύριο, δεν θα είχαμε πετρέλαιο να ζεσταθούμε. Η κατανάλωσή του θα ήταν μειωμένη από πέρυσι μπορεί και 80%! Ασε που η τιμή του θα είχε εκτοξευτεί στα 1,3 - 1,35 ευρώ το λίτρο.
Γιατί μήπως θα είχαμε να πληρώσουμε το ρεύμα; Οι διακοπές ηλεκτροδότησης θα πήγαιναν σύννεφο. Μπορεί και 30.000 διακοπές μηνιαίως. Και λίγες λέω!
Τα αυτοκίνητα, νομίζετε ότι θα είχαμε βενζίνη να τα κυκλοφορούμε όπως πριν; Χιλιάδες ιδιοκτήτες θα αναγκάζονταν να καταθέσουν τις πινακίδες τους στις κατά τόπους Δ.Ο.Υ. Ουρές να δουν τα μάτια σας.
Επίσης θα έπεφτε γερή πείνα. Αρκετοί θα καταφεύγανε στα συσσίτια. Υπολογίζω ότι μπορεί και 250.000 μερίδες φαγητού να μοιράζονταν καθημερινά σε όλη τη χώρα. Οι άνθρωποι θα άρχιζαν να ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για να φάνε. Τα παιδιά θα λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα. Φρίκη σας λέω. Ευτυχώς που δεν φύγαμε!
Κόσμος θα πετάγονταν στον δρόμο. Οι άστεγοι θα έφταναν τις 20.000. Μη με πείτε υπερβολικό, αλλά θα βλέπαμε ανθρώπους να κατοικούν, όπως παλιά, σε σπηλιές (π.χ. στου Φιλοπάππου).
Οσο για την ανεργία, δεν το συζητάμε. Οι άνεργοι θα έφταναν το 1,5 εκατομμύριο κι η ανεργία των νέων θα σκαρφάλωνε στο 56,6%. Οι νέοι θα μετανάστευαν στο εξωτερικό. Γιατροί μηχανικοί και άλλοι επιστήμονες, που για να σπουδάσουν ο ελληνικός λαός ξόδεψε περιουσίες, θα έφευγαν για να επιβιώσουν στη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Σουηδία κ.α.
Οι άνθρωποι θα βυθίζονταν στην κατάθλιψη και την απελπισία. Οι αυτοκτονίες θα ξεπερνούσαν τις 3.000 την τελευταία τριετία. Πολύ σας φαίνεται; Μιλάμε για μεγάλη απελπισία.
Τι νομίζετε δηλαδή ότι, αν φεύγαμε από το ευρώ, θα συνεχίζαμε να παίρνουμε τους ίδιους μισθούς με πριν; Το πολύ 300 με 400 ευρώ (σε δραχμές εννοείται) τον μήνα για ολοήμερη δουλειά και απλήρωτοι επί μήνες θα ήταν πολλοί από μας.
Αφήστε που, αν είχαμε φύγει από το ευρώ, θα είχαν έρθει όλοι οι αετονύχηδες -που είχαν τα λεφτά τους έξω- και θα αγόραζαν τα πάντα για κομμάτι ψωμί. Θα άρπαζαν λιμάνια, αεροδρόμια, τη ΔΕΗ, την ΑΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, ακτές, νησιά, βουνά.
Τώρα όμως ο εφιάλτης είναι παρελθόν. Τώρα ήρθε η ώρα της ανάπτυξης. Οι μεγάλες επενδύσεις έρχονται. Δε σκοπεύω να σας κουράσω καθώς υπάρχουν πιο ειδικοί να μιλήσουνε γι’ αυτό. Αλλωστε γι’ αυτό υπάρχει κι η τηλεόραση. Θα αναφέρω μόνο δύο παραδείγματα από την περιοχή που ζω και είναι ορατά τα πρώτα σημάδια τόνωσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Για παράδειγμα στον Δήμο Χανίων έχουν κατατεθεί δεκάδες αιτήσεις για νέους οίκους ανοχής στην περιοχή του Ακρωτηρίου. Οι κάτοικοι, ως συνήθως αντιδρούν, αλλά αυτές είναι νοοτροπίες του παρελθόντος και η γνωστή εχθρότητα που αντιμετωπίζει πάντοτε το επιχειρείν.
Αλλο παράδειγμα το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Jessica. Μη σας ξεγελά το όνομα, δεν σχετίζεται με τις προαναφερθείσες επενδύσεις στα Χανιά. Το όνομα σίγουρα δε σχετίζεται. Πρόκειται να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή υπόγειων πάρκινγκ και εμπορικών κέντρων στο Ρέθυμνο και στο Ηράκλειο. Οτι ακριβώς μας έλειπε. Δόξα τω Θεώ αυτοκίνητα έχουμε, βενζίνη έχουμε, θα πληρώνουμε, θα παρκάρουμε στα γκαράζ και θα ψωνίζουμε από τα εμπορικά κέντρα, κατά κανόνα Κυριακές που θα είναι πλέον ανοιχτά.
Θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε και στα παρεξηγημένα επενδυτικά έργα που εντάχθηκαν στο φαστ τρακ. Αιολικοί σταθμοί, φωτοβολταϊκά πάρκα, χρυσωρυχεία, γήπεδα γκολφ κ.λπ. Περισσότερο είναι γνωστά με ψευδώνυμα όπως πράσινη ανάπτυξη, βιώσιμη και αειφόρος ανάπτυξη, ήπιες μορφές ενέργειας. Εκεί μας έχει φτάσει η δίωξη της επιχειρηματικότητας. Τι άλλο πρέπει να σκαρφιστεί ένας επιχειρηματίας για να βγάλει κανένα φράγκο;
Αν είχαμε φύγει από το ευρώ θα τα είχαμε όλα αυτά;
Αυτή την πορεία πρέπει να συνεχίσουμε.
Με υπομονή και σκληρή δουλειά. Ετσι θα βγούμε από την κρίση, θα απελευθερωθούν οι υγιείς δυνάμεις του τόπου, θ’ απελευθερωθούν και από τον Κορυδαλλό, ο Λαυρεντιάδης, ο Γαβαλάς, ο Ψωμιάδης (ο Βωβός δε θυμάμαι αν είναι μέσα) κ.ά. και όλοι μαζί θα ριχτούμε στη μάχη της ανάπτυξης. Κανένας δεν περισσεύει. Θα συστρατευθούμε όλοι.
Ενδεικτικό της αλλαγής του κλίματος είναι ότι ακόμη και διαπρύσιοι κήρυκες της εξόδου από την ευρωζώνη δείχνουν να το ξανασκέφτονται. «Καμία θυσία για το ευρώ», λένε τώρα. Αυτό μάλιστα, είναι μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση.
Δηλαδή αν μας ζητήσουν να κάνουμε θυσίες για το ευρώ, λέω αν, απίθανο μου φαίνεται, τότε να τους πούμε όχι. Ή να το διαπραγματευθούμε βρε αδερφέ. Πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε. Είδατε κι ο Σόιμπλε δεν είναι τόσο κακός. Μέχρι και τον Τσίπρα δέχεται να δει.
Και για όσους θα αναρωτηθούν, αν πιστεύω ότι αρκεί μια αλλαγή νομίσματος για να βγούμε από την κρίση, θέλω να ξεκαθαρίσω τα εξής:
Εννοείται πως όχι. Μετά από σκληρή και μακροχρόνια μελέτη του Κέινς, των νεοκεϊνσιανών και των μετακεϊνσιανών, του Σουμπέτερ και της δημιουργικής καταστροφής, της θεωρίας της υποκατανάλωσης και των μακρών κυμάτων του Κοντράτιεφ, κατέληξα. Οπως είχε πει ένας κομμουνιστής καπνεργάτης σε μια απεργιακή συνέλευση γύρω στο 1930:
«Οικονομική κρίση είναι ένα μεγάλο παλούκι που έχουν οι καπνέμποροι στον κ... τους και θέλουν να το βγάλουν από τον δικό τους κ... και να το βάλουν στον δικό μας».
Παρακαλώ όπου καπνέμποροι βάλτε αστική τάξη.
Με το παλούκι κάντε ό,τι νομίζετε.
Γιάννης
Κυριακάκης,
οικονομολόγος

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ -"ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ"
Πάρκο Νέων (Πλ. 1866) Καταστημάτων
Δημοσιεύθηκε στις: 19-01-2013 10:40:24
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Κύριε διευθυντά, 
τον τελευταίο καιρό διαβάζω επιστολές στον τοπικό Τύπο «αγανακτισμένων πολιτών», μέχρι και σύσκεψη -αριστεροδεξιών φορέων- έχει πραγματοποιηθεί, με προτάσεις για αναβάθμιση του πάρκου της πλατείας 1866 και απομάκρυνση των μεταναστών.
Είναι γεγονός ότι επί δημαρχίας Γ. Τζανακάκη, που επανασχεδιάσθηκε η διαμόρφωση του πάρκου, δεν ήταν ό,τι καλύτερο ούτε θαύμα αισθητικής απόλαυσης.
Αφαίρεσαν το πράσινο και τη βλάστηση και πρόσθεσαν πλακάκια με τσιμεντένιους διαδρόμους. Επειδή δεν είμαι ειδικός της αισθητικής, υπάρχουν στην όμορφη πόλη μας άλλοι ειδικότεροι εμού, όπως εικαστικοί καλλιτέχνες π.χ. ο Αντ. Πετρουλάκης και ο Μ. Ξενάκης, γλύπτες, όπως ο κ. Γιάννης Μαρκαντωνάκης και ιστορικοί τέχνης, όπως ο Κ. Πρώιμος, που είναι και επιμελητής στη Δημοτική Πινακοθήκη και θα προτιμούσα να πάρουν προς τούτο δημόσια θέση για την αισθητική ποιότητα του πάρκου. Επίσης ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Χανίων και το Τεχνικό Επιμελητήριο (Τ.Ε.Χ.) και προσωπικά ο πρώην πρόεδρος του Συλλόγου «Σ.Α.Χ.» κ. Γιάννης Τσουκάτος, ο οποίος δραστηριοποιείται σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα όπως είναι το «Κοινωνικό Στέκι - Στέκι Μεταναστών»,
Κατά την ταπεινή μου γνώμη η προτεινόμενη αναβάθμιση του πάρκου είναι το πρόσχημα. Στην πραγματικότητα οι διαμαρτυρόμενοι επιθυμούν την απομάκρυνση των μεταναστών και άλλων περιθωριακών, που κάθονται στα παγκάκια του πάρκου ή περιμένουν με αγωνία όρθιοι τα πρωινά προς εύρεση εργοδότη για το μεροκάματο.
Κάθε μέρα περνώ από το πάρκο και παρατηρώ ότι κάθονται ως επί το πλείστον στα παγκάκια ηλικιωμένοι Ελληνες, Πόντιοι από τη Γεωργία- που εμείς οι ακραιφνείς «Ελληναράδες» τους ονομάζουμε Ρωσοπόντιους- και παίζουν χαρτιά χωρίς να ενοχλούν κανένα.
Βεβαίως περνοδιαβαίνουν από τον χώρο αυτό και μετανάστες άλλων εθνικοτήτων ή τοξικοεξαρτημένοι. Αν προσέξετε όμως τον θόρυβο που γίνεται από μερικούς μαγαζάτορες της περιοχής είναι δυσανάλογος του ελαχίστου έως ανυπάρκτου προβλήματος.
Οι δημοτικοί αστυνομικοί που τώρα εδρεύουν στο απέναντι μέγαρο (ΠΑΝΘΕΟΝ) μπορούν να επιβλέπουν και να επιβάλλουν τους κανόνες, περισσότερο στους καταστηματάρχες, όταν αυθαιρετούν, παρά στους ανθρώπους που θέλουν να διώξουν επειδή τους χαλούν την αισθητική. Οι άνδρες της μηχανοκίνητης Αστυνομίας επίσης πρέπει να είναι πάντα παρόντες και να καταστέλλουν κάθε τυχόν παραβατική συμπεριφορά.
Δεν θα μιλήσω για το μεταναστευτικό, που είναι ένα πελώριο κοινωνικό θέμα και δεν λύνεται με το κόψιμο του «γόρδιου δεσμού» ή τη μετάθεσή του σε άλλη γειτονιά. Ομως η υποκρισία ορισμένων ξεπερνά τα όρια. Οι οποίοι δεν θέλουν στη γειτονιά τους το πρόβλημα, αλλά θέλουν να το μεταφέρουν στη διπλανή πόρτα. Δεν θέλουν π.χ. τα σκουπίδια στην περιοχή τους και τα στέλνουν δίπλα. Δεν θέλουν ανεμογεννήτριες, δεν θέλουν τίποτα που να ενοχλεί το μικροαστικό τους βόλεμα. Γενικά σκέπτονται σαν να υπάρχουν μόνο αυτοί στην κοινωνία και αγνοούν την ύπαρξη της κοινωνίας των πολιτών. Δεν τους μίλησε κανείς ότι στη Δυτική Ευρώπη υπήρξε αναγέννηση και διαφωτισμός; Ακόμη είμαστε Ανατολή; Δεν μας βούλιαξαν τυχαία οι πολιτικοί μας. Σάρκα από τη σάρκα μας είναι κι αυτοί, κατά που είπε και η Γαλάτεια Αλεξίου - Καζαντζάκη. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω».
Μανούσος Γ. Δασκαλάκης

                            ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΕΝΤΡΑ ΑΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Δημοσιεύθηκε στις: 22-01-2013 08:36:26 "ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ"
Με το σημείωμα αυτό θα ήθελα να καταθέσω την άποψή μου για το θέμα που έχει ανακύψει τις τελευταίες μέρες και απασχολεί τα ΜΜΕ, αλλά και την κοινωνία μας, αυτό των καταλήψεων.
Ως γνωστό, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν και «ανακατέλαβαν» κτήρια στην Αθήνα που για χρόνια είχαν καταληφθεί. Τα κτήριαπου είναι γνωστά ως «Βίλα Αμαλίας» και «Σκαραμαγκά». Η κυβέρνηση μίλησε για ανάγκη εξάλειψης «κέντρων ανομίας και τρομοκρατίας».
Επιτέλους η ανομία και η τρομοκρατία σ’ αυτό τον τόπο θα εξαλειφθούν! Οπως εξαλείφθηκαν τα σκάνδαλα (βλ. SIEMENS, Βατοπέδι, λίστα Λαγκάρντ και τόσα άλλα), από ένα κράτος που ξέρει να μοιράζει δίκαια τα βάρη στους εργαζομένους και τους συνταξιούχους, αφού το μεγάλο κεφάλαιο είναι το πολυτιμότερο αγαθό του τόπου, που πρέπει να προστατεύουμε.
Επιτέλους θα εξαλειφθεί και η τρομοκρατία, αφού όλα τα πειστήρια του εγκλήματος βρέθηκαν: άδεια μπουκάλια, πετρέλαιο θέρμανσης, αντιασφυξιογόνες μάσκες και ξύλα με σημαίες. Εντάξει τα μπουκάλια ξέχασαν να τα πάνε στο μάρκετ, αλλά πώς τολμάνε και έχουν πετρέλαιο; Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι πρόκληση για τη μέση ελληνική οικογένεια; Ποιος έχει σήμερα πετρέλαιο; Και δεν αντιλαμβάνονται ότι η κατοχή του μπορεί να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή; Και πώς τολμάνε και έχουν αντιασφυξιογόνες μάσκες; Πώς θα κάνουν τα ΜΑΤ τη δουλειά τους στις διαδηλώσεις με τα (ληγμένα πολλές φορές) χημικά; Αυτό δεν είναι ένα κακό παράδειγμα προς τους απλούς και φιλήσυχους πολίτες; Πώς θα μείνουν κλεισμένοι και φοβισμένοι στα σπίτια τους; Πώς τολμάνε και έχουν κοντάρια με σημαίες; Πώς θα μπουκάρουν μέσα ανενόχλητοι οι φασίστες; Καλά, δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι οι μόνοι που μπορούν να κυκλοφορούν με παλούκια είναι οι φασίστες; Αλλά το αποκορύφωμα είναι αυτές οι κοκκινόμαυρες σημαίες! Γιατί αυτό αποδεικνύει ακράδαντα ότι εκεί μέσα συχνάζουν αναρχικοί, δηλαδή αυτοί που θέλουν την αναρχία, την αταξία, το χάος! Αυτοί που φταίνε για όλα! Αυτοί που τα σπάνε είναι «αναρχικοί». Αυτοί που πάνε κόντρα στο σύστημα είναι «αναρχικοί». Ιδού, λοιπόν, τα κέντρα της ανομίας που τα συντηρεί ο χώρος των «αναρχικών».
Και αν δείτε πως είναι τα κτήρια (αν κρίνω από το κτήριο της κατάληψης ROZA NERA στα Χανιά) χάλια! Χωρίς ωραίες διαφημήσεις, χωρίς λαμπρά χρώματα και επιβλητικές εισόδους, χωρίς αυτή την ωραία σιωπή των πολυκατοικιών, που ο καθένας κοιτάζει την πάρτη του χωρίς να νοιάζεται για το τι κάνει ο διπλανός του. Πώς τολμάνε και δεν έχουν τηλεόραση; Πώς αντέχουν χωρίς Τρέμη και Πρετεντέρη; Πώς τολμάνε και κάνουν συνελεύσεις αμεσοδημοκρατικές στις οποίες αποφασίζουν τι θα κάνουν στον χώρο; Αυτοί δεν είναι Ελληνες πολίτες που ακολουθούν ότι αποφασίζει η κυβέρνηση; Πώς τολμάνε και κάνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις χωρίς να πληρώνεις είσοδο; Πώς τολμάνε και έχουν δανειστική βιβλιοθήκη; Πώς τολμάνε και χαρίζουν ρούχα; Πώς τολμάνε και φιλοξενούν άστεγους; Πώς τολμάνε και κάνουν συζητήσεις; Πώς τολμάνε και επισκευάζουν τα κτήρια που καταλαμβάνουν χωρίς μεγαλοεργολάβους, χωρίς μίζες, χωρίς κέρδος; Πώς τολμάνε και γελάνε και γλεντάνε; Πώς τολμάνε και έχουν οράματα για έναν κόσμο χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους; Ξέρουν που ζουν; Στον καπιταλισμό! Εδώ όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται! Τα σπίτια, αν δεν πουλιούνται, πρέπει να είναι κλειδωμένα και ας υπάρχουν άστεγοι στους δρόμους! Τα σπίτια πρέπει να τα αγοράσεις με μισθούς μιας ζωής και να χρωστάνε στις τράπεζες τα παιδιά σου! Τα σπίτια δεν είναι δικαίωμα, αλλά καταναλωτικό αγαθό, σύμφωνα με τους ιερούς νόμους της αγοράς! Τα δημόσια κτήρια που ρημάζουν χρόνια άχρηστα περιμένουν τους επενδυτές και όχι αυτούς που μένουν στον δρόμο! Και εδώ στα Χανιά. Είδατε το κτήριο του Παπαδόπετρου; Διώχτηκαν οι καταληψίες φοιτητές που του είχαν δώσει ζωή και μένει κουφάρι χωρίς κουφώματα, γιατί θέλουμε να φανεί οτι το παλιό πράμα αντέχει στις κακές καιρικές συνθήκες. Είναι ένα μνημείο ανθεκτικότητας!
Εδώ είμαστε καταναλωτές, όχι άνθρωποι!
Και ό,τι δεν αποφασίζει η κυβέρνηση το αποφασίζει η τρόικα!
Επιτέλους αυτά τα κέντρα ανομίας και τρομοκρατίας πρέπει να κλείσουν μιά και καλή!

Γιάννης Τσουκάτος,
αρχιτέκτονας

ΚΑΝΕ ΚΑΙ ΣΥ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΜΠΟΡΕΙΣ
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Τώρα που τα παλιά κόμματα κατέρρευσαν εκλογικά, νέες κινήσεις και κόμματα αναδύονται στον πολιτικό ορίζοντα έτοιμα να διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού.
Μία ανάλογη κίνηση είναι και "η κοινωνία αξιών" με πρόεδρο τον καθηγητή πανεπιστημίου κ. Δημήτρη Μπουραντά.Το επίθετο "Μπουραντάς" κάτι μου θυμίζει που έχει σχέση με τα διαβάσματα μου περί Γερμανικής κατοχής αλλά, τέλος πάντων.Να μη μπλέξω αθώους και αγέννητους στις παλιές ιστορίες.Η κίνηση θέλει να εκφράσει το "κοινωνικό κέντρο" είπε στην ομιλία του στο εμποροβιομηχανικό επιμελητήριο Χανίων ο διευθυντής πολιτικού σχεδιασμού της νέας κίνησης υποναύαρχος ε.α. Στυλ. Φενέκος.
Στο πολιτικό χώρο του κέντρου κινούνται και οι κινήσεις των Η. ΜΟΣΙΑΛΟΥ, Γ. ΦΛΩΡΙΔΗ και η υπό εξέλιξη κίνηση του ΛΟΒΕΡΔΟΥ.
Καλή πώληση παιδιά και καλές δουλειές.
Στον καπιταλισμό άλλωστε όλα πωλούνται και αγοράζονται .
Αρκεί να είναι καλός και επιδέξιος, ο πωλητής ιδεών και οραμάτω

1.                                 ΥΠΟΤΙΜΑΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
   ΠΟΛΥ ΘΟΡΥΒΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΏΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ.
   Ας θυμηθούμε το θόρυβο που είχε δημιουργηθεί πριν λίγα χρόνια παγκοσμίως από τις πολυεθνικές των φαρμάκων για να αγοράσουν τα κράτη εκατομμύρια εμβόλια, που χορηγήθηκαν σε αθώους και ανυποψίαστους πολίτες που βομβαρδίστηκαν από τα Μέσα ψεύδους και προπαγάνδας για δήθεν κίνδυνο από τη γρίπη των πτηνών.
   Δαπάνησαν ασκόπως μεγάλα ποσά τα κράτη για να γεμίσουν τα αδηφάγα ταμεία των φαρμακευτικών εταιρειών.
   ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

   
   
2. 

   Manousos Daskalakis

   Χθες

   ΚΑΥΣΟΞΥΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΙΣΧΥΡΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ
   Το δεύτερο συμβάν έχει να κάνει με το θόρυβο που δημιουργήθηκε από τη ρύπανση που υποτίθεται ότι σε αντίθεση με το -" καθαρό" πετρέλαιο- προκαλούν τα καυσόξυλα.Οι ειδικοί {Καθηγ. πνευμονολογίας ΠΑΝ ΜΠΕΧΡΑΚΗΣ} επεσήμαναν ότι δεν υπάρχουν καθόλου περισσότερα έκτακτα περιστατικά.
   Πως να μην σκεφθεί κανείς ότι η καταστροφή στην υγεία από τη ρύπανση που προκαλεί το πετρέλαιο υποβαθμίζεται γιατί τα κυκλώματα του πετρελαίου είναι πανίσχυρα;
   ΓΙΩΡΓΗΣ ΡΟΥΣΗΣ ΚΑΘ.ΠΑΝΤΕΙΟΥ "Κ.Ε"

ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ; 
ΤΡΑΠΕΖΟΚΡΑΤΙΑ+ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΣΤΗΡΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΟΠΤΕΙΑ= ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ 
ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η ΑΡΙΘΜΟΛΑΓΝΕΙΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΙΤΛΩΝ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
"Αν νομίζετε ότι όλες αυτές οι θλιβερές οικονομικές εξελίξεις δεν σχετίζονται με την δημοκρατία και τη πολιτική εξουσία {με το ποιος κυβερνά και ποιος παίρνει τι, και πότε" θα σας παρότρυνα να διαβάσετε με προσοχή ένα σύντομο άρθρο της Mary Kaldor καθηγήτριας παγκόσμιας διακυβέρνησης στη "London school of Economics and politikal sciense" που δημοσιεύθηκε στις 26 Ιουνίου 2012 στην ιστοσελίδα του prοject Syndicate με τον τίτλο η κρίση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας" {The crisis of eyropean Democracy}Γράφει ότι¨"Αν αυτό που συμβαίνει είναι μια κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ,θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ακόμη κι αν σωθεί το ευρώ, δεν θα σωθεί η Ευρώπη. Και αντιστρόφως αν δεν επιλύσουμε την πολιτική κρίση μπορεί να μην είναι εφικτό να σώσουμε το ευρώ."
Χ.Ι.ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ "ΚΥΡ.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"

                                       ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ

               ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ

                         ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ο Συμεών Συμεωνίδης είναι ένας ψηλός άνδρας αδύνατος με λευκά μαλλιά. Είναι συνταξιούχος καθηγητής γύρω στα 70 φιλόλογος και ιστορικός.Η σύζυγος του είναι η Μαρία Χαλιάτσου "του Δημοσθένους παρακαλώ", όπως λέει για να την ξεχωρίζουν από την εξαδέλφη της, που είναι του Γεωργίου, και έχουν το ίδιο όνομα και ασχολούνται με το ίδιο επάγγελμα. Η Μαρία ήταν η μόνη από τις έξη αδελφές της, που ξεχώρισε στα γράμματα.Το πρόσεξε ο αδελφός του πατέρα της ο Μικές που είχε προοδεύσει και είχε μια καλή επιχείρηση στην Αθήνα.Ο θείος της ο Μιχάλης είχε μόνο ένα κορίτσι και δεν είχε πρόβλημα να βοηθήσει τη αγαπημένη του ανιψιά Μαρία, να τελειώσει τη "Μαράσλειο παιδαγωγική ακαδημία", για να διορισθεί ως δασκάλα.
Στην πορεία γνώρισε και το Συμεών ερωτεύτηκαν παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια με τρία παιδιά και εγγόνια. Οι πέντε αδελφές της Μαρίας έμαθαν διάφορες τέχνες την εποχή εκείνη.Όπως, ράπτρια, κομμώτρια, μοδίστ{ρ}α κ.λ.π Όλες οι κοπέλες βρήκαν γαμπρούς με προξενιό,φτωχούς βιοπαλαιστές διαφόρων επαγγελμάτων. Όπως ναυτικός, οικοδόμος ξυλουργός μπογιατζής,κ.α Μάλιστα επειδή τα κορίτσια ήταν εμφανίσιμα ο πατέρας τους φτωχός και αγράμματος αγρότης υπερηφανευόταν ότι¨ "εγώ πάντρεψα τα κορίτσια μου δίχως προίκα." Δυο πράγματα μετρούσαν στη συνείδηση των λαϊκών στρωμάτων της επαρχίας,-δύο πρέπει- για τις γυναίκες στις παλαιότερες δεκαετίες. Η παρθενιά και η προίκα. Η γυναίκα έπρεπε να μείνει παρθένα μέχρι την ημέρα του γάμου.Η παρθενική της αγνότητα εθεωρείτο σύμφωνα με τα ήθη της εποχής "η τιμή της" και γινόταν φρικτά εγκλήματα "για τη τιμή και τη υπόληψη της γυναίκας" στο υποκριτικό και ανδροκρατούμενο -φαλλοκρατικό- περιβάλλον.Όσο για την προίκα ήταν έθιμο ο πατέρας να δίνει προίκα στον γαμπρό που θα παντρευόταν την κόρη του.Ο θεσμός της προίκας, ήταν ένα απερίγραπτο βάρος για τους γονείς που είχαν πολλά κορίτσια. Έπρεπε να τα παντρέψουν μικρά και να δώσουν προίκα. Πολλές φορές οι γαμπροί ζητούσαν σπίτια από γονείς που δεν είχαν που τη κεφαλή κλίναι. Δεν είναι τυχαίο που ο σπουδαίος συγγραφέας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης το 1900 περίπου, που έγραφε
την "Φόνισσα" έβαλε την κυρά Χαδούλα να σκοτώνει τα νεογέννητα κορίτσια του χωριού για να μην υποφέρουν μέσα στην οικογένεια, υποχείριες του βίαιου πατέρα, και αργότερα εξαρτημένες από ένα τυραννικό σύζυγο.Μιά φορά κάθε -τουλάχιστον- δύο μήνες προσπαθούσαν οι αδελφές της Μαρίας, να αφήσουν την παραδοσιακή φροντίδα του σπιτιού και των εγγονιών για να συγκεντρωθούν μεταξύ τους παρέα με τους ηλικιωμένους πλέον άνδρες τους.Αυτή η οικογενειακή συγκέντρωση, για τον Συμεών ήταν μια αγγαρεία που όσο περνούσαν τα χρόνια δεν μπορούσε να την αντέξει. Συμπαθούσε τους ανθρώπους του λαού, γιατί κι αυτός σάρκα από τη σάρκα του λαού ήταν, μα δεν άντεχε τη φτώχεια του πνευματικού επιπέδου κυρίως ενός μπατζανάκη του, του Αγησίλαου.Συνέχεια αμολούσε κοτσάνες ο Αγησίλαος, που του θύμιζαν τις βλακείες και τα παραλλαγμένα Ελληνικά που έβαζαν οι σεναριογράφοι στο στόμα της ηθοποιού Γεωργίας Βασιλειάδου στις ασπρόμαυρες Ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 1960. "Κοίτα φάτσα σκεπτόταν που είναι και ψηφοφόρος στις εκλογές." Το απόγευμα που περίμεναν τους συγγενείς ο Συμεών ήθελε να κρυφτεί σαν το μικρό εγγόνι του σε μια ντουλάπα για να μη κάνει παρέα μαζί τους.Αναλογιζόταν όμως τη μουρμούρα της γυναίκας του που ήταν δεμένοι με τις αδελφές της.
Ήλθαν όλοι στη συνηθισμένη ώρα πλην ενός ζευγαριού όπου τηλεφώνησαν ότι είχαν μια έκτακτη υποχρέωση.Ο Αγησίλαος αμόλησε την αθυρόστομη βλακεία του ."Ο μπατζανάκης μου ο Κωστής, τώρα θα γαμάει την Ευαγγελία γιαυτό δεν μπορεί να έρθει μαζί μας." Πενήντα χρόνια μαζί κι ακόμη έχει διάθεση, χαμογελά πονηρά η Κωνσταντία. Μετά ο Αγησίλαος, άρχισε μια ακατάσχετη φλυαρία για τη πολιτική κατάσταση σε επίπεδο πολύ κατώτερη από του καφενείου. Ο Συμεών δεν μπορούσε να καθίσει να τον ακούει και πήγαινε βόλτες μέσα έξω στα δωμάτια σαν πληγωμένο θηρίο.Όταν αναχώρησαν οι συγγενείς, και έκλεισε η πόρτα πίσω τους έβγαλε ένα αναστεναγμό ανακούφισης. Πήγε στο σαλόνι του, κάθισε αναπαυτικά και έβαλε ένα δισκάκι {σιντί} στο στερεοφωνικό με ένα παλιό και αγαπημένο του δίσκο¨- "το Χαμόγελο της Τζοκόντα" του Μάνου Χατζηδάκη που του ηρεμούσε την ψυχή. Άναψε τσιγάρο,τράβηξε μια ρουφηξιά, και χάθηκε στις αναμνήσεις του.

ΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ TOYΑΛΕΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ
                       ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ήμουν περαστικός ερχόμενος τη Κυριακή 20-1-2013 από την απόλαυση του καφέ στο παλιό λιμάνι.Στην πλατεία "νέων -1866- καταστημάτων" παρατήρησα ένα ηλικιωμένο ανδρόγυνο Άγγλων τουριστών που βρέθηκαν στην πόλη μας να ψάχνουν για δημοτική τουαλέτα.Με ρώτησαν ευγενικά και τους υπέδειξα τις τουαλέτες του πάρκου.Μετ` ολίγον ήρθε βιαστικός ο ηλικιωμένος άνδρας προς το μέρος μου, και μου είπε ότι της βρήκε κλειδωμένες.Φαινόταν αγχωμένος και φοβούμενος μην τα κάνει πάνω του, μεγάλος άνθρωπος, του ζήτηση συγνώμη εκ μέρους της πόλης από ντροπή, ως μη όφειλα, και του υπέδειξα να προσφύγει σε παρακείμενη καφετέρια.Δεν είναι ντροπή για την τουριστική πόλη μας να μη βρίσκει  ο περαστικός ξένος,ή δημότης, ή Έλληνας ταξιδιώτης, μια  δημοτική τουαλέτα ανοιχτή; Εκεί φθάσαμε;Μήπως πρέπει οι περαστικοί να ουρούν στον δρόμο σαν τα ζώα; Βρε που καταντήσαμε?

Ο αφελληνισμός του πλούτου μας
Font Size 
ΤΡΊΤΗ, 27 ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 2012 07:51
.Βασίλης Μίχος
Όταν θα έχουμε πουλήσει όλα μας τα λιμάνια, όλα μας τα αεροδρόμια, όλους τους δρόμους, τις δεξαμενές και διαχείριση των νερών, όταν θα έχουμε πουλήσει όλα τα ξενοδοχεία μας, τις επιχειρήσεις μας, τα σπίτια μας τα ίδια, όταν θα έχουμε γίνει όλοι μισθωτοί -επαίτες εργασίας σε ξένα αφεντικά, έ, θα είμαστε πλέον για τα καλά σκλάβοι. Χωρίς καν να έχουμε πολεμήσει για να το αποφύγουμε. Ναι, σίγουρα θα έχουμε ακόμη Κυβέρνηση, Βουλή, Στρατό, Δημάρχους και εφόρους, αλλά θα είμαστε μία αποικία στην πιο εξευτελιστική της μορφή. Γιατί δεν θα έχουμε τίποτε δικό μας.
Είναι γνωστό βεβαίως ότι μία μερίδα λαού και ηγεσίας δεν βλέπει κάτι το κακό σε μία τέτοια εξέλιξη, ούτε και την θεωρεί διαδικασία αποικιοποίησης. Είναι όσοι ιδεολογικά συντάσσονται με την κυριαρχούσα σήμερα νεοφιλελεύθερη λογική. Λογική που δυστυχώς επικράτησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση – και κυρίως στην οικοδόμηση της ευρωζώνης, και οι μελανές επιπτώσεις της οποίας δείχνουν ήδη τα νύχια τους σ' ολόκληρη την Ευρώπη.
Το γεγονός ότι, σ' ό,τι αφορά στον δημόσιο πλούτο, αυτή η διαδικασία δεν έχει προχωρήσει τόσο όσο κάποια κοράκια θα το επιθυμούσαν, οφείλεται αφ' ενός μεν στην εγγενή αναποτελεσματικότητα του δημόσιου (και πολιτικού) τομέα μας, αφ' ετέρου δε στο ότι δεν έχουμε φτάσει στο απόλυτο σημείο εξαθλίωσης ώστε ο πλούτος αυτός να παραχωρηθεί όχι μόνο απολύτως δωρεάν, αλλά και με επιπλέον επιβαρύνσεις για το ελληνικό δημόσιο –και κατ' επέκταση τον ελληνικό λαό. Με υπουργούς, όμως, που με φανατισμό πρεσβεύουν μία τέτοια λογική, όπως ο υπουργός Ανάπτυξης, φαίνεται να μην είμαστε πια μακριά κι από το σημείο αυτό.
Από την άλλη, σ' ότι αφορά στον ιδιωτικό τομέα, αυτό το ίδιο πολιτικό-διοικητικό σύστημα έδειξε, με απόλυτη αδιαφορία για οτιδήποτε δεν συνέβαλε στην αυτοσυντήρησή του, τον δρόμο της εξαθλίωσης για τους εργαζόμενους και της χρεοκοπίας ή του μαρασμού για τις ελληνικές επιχειρήσεις. Με αποτέλεσμα να έχει ωριμάσει ήδη –πιο γρήγορα κι απ' τον δημόσιο- το πέρασμα του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας σε ξένα συμφέροντα.
Υπάρχει δυνατότητα ανάσχεσης έστω και αυτή τη τελευταία στιγμή;
Στον χώρο της τρικομματικής κυβερνητικής πλειοψηφίας οι ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις δεν απηχούν τις απόψεις των περισσοτέρων, οι οποίοι όμως υπηρετούν την πολιτική αυτή κατεύθυνση επειδή παρουσιάζεται ως μονόδρομος στις ευρωπαϊκές πολιτικές της εποχής και κυρίως επειδή ελπίζουν (και επί τρία χρόνια συνειδητά προσπαθούν) ότι μέσω της πώλησης δημοσίου πλούτου, της μη εξόφλησης χρεών προς ελληνικές επιχειρήσεις και της εξαντλητικής φορολόγησης, θα διατηρήσουν στο απυρόβλητο τις δομές του πελατειακού συστήματος που τους συντηρεί.
Στον χώρο της αντιπολίτευσης η καταγγελία αυτής της πολιτικής και η ορθή επισήμανση των επιπτώσεων που θα προκαλέσει, δυστυχώς συνοδεύεται από συντήρηση προσδοκιών λαϊκίστικου τύπου και ψευτολεονταρισμών τέτοιων που δικαίως καθιστούν τον λόγο της αναξιόπιστο και ύποπτο ότι υπηρετεί την λογική επιστροφής στη δραχμή.
Παρ' ότι η παρούσα πολιτική εικόνα δεν επιτρέπει αισιοδοξία ως προς την προστασία και διαφύλαξη της ελληνικότητας του (δημόσιου και ιδιωτικού) πλούτου της χώρας, υπάρχει κοινό έδαφος για να αναπτυχθεί μία νέα εθνική πολιτική προς αυτή την κατεύθυνση: στην πλευρά της συμπολίτευσης οι περισσότεροι έχουν επιφυλάξεις –ή τουλάχιστον έλλειψη ενθουσιασμού- ως προς την εκποίηση του δημόσιου πλούτου υπό αυτές τις συνθήκες, στη δε πλευρά της αντιπολίτευσης όλοι αναφανδόν καταγγέλλουν την λογική του ξεπουλήματος που επιχειρείται. Αυτό που απαιτείται όμως, και φαίνεται να είναι δύσκολο, είναι η συνειδητοποίηση της μοιραίας επικινδυνότητας που εμπεριέχει η σημερινή πορεία και η άμεση αποτίναξη όλων των αμαρτωλών αγκυλώσεων που ταλανίζουν το πολιτικό μας σύστημα.
Πρέπει να σημάνει εθνικός συναγερμός και η με κάθε θυσία προστασία του ελληνικού πλούτου να γίνει ο νέος πανεθνικός μας στόχος. Με ένα νέο, αυστηρό και αποτελεσματικό οργανόγραμμα του δημόσιου τομέα που θα αποτελέσει το πειστικό εργαλείο για την κινητοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου, με την εγκαθίδρυση ειδικών σχέσεων κοινής προσπάθειας μεταξύ εργαζομένων και επιχειρήσεων, με την οργανωμένη γεωργική εκμετάλλευση και του τελευταίου στρέμματος ελληνικής γης, να αντιμετωπίσουμε με θυσιαστική αποφασιστικότητα την προκλητική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, κατάσταση πραγματικού και καθοριστικού πολέμου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σε σταυροδρόμι: εάν συνεχισθεί η επικρατούσα σήμερα πολιτική θα οδηγηθεί σε πορεία διάλυσης οπότε η διατήρηση της ιδιοκτησίας του ελληνικού πλούτου θα αποβεί σωτήρια αφετηρία για τον λαό μας, εάν διασωθεί ξαναβρίσκοντας τις ιδρυτικές της αρχές δεν συγχωρείται η αφελής σκέψη ότι οι βελτιωμένες πολιτικές που θα προκύψουν θα μπορούν να αλλάξουν θεαματικά και τις συνθήκες των ξεπουλημένων.

                       ΕΘΝΟΣ ΜΙΑ ΝΟΜΙΚΑ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΗ ΕΝΝΟΙΑ
Το έθνος το συνανούμε στην ελληνική γλώσσα από τους αρχαίους χρόνους, ήδη από τον Όμηρο, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι έχει κάποια σχέση με ό,τι αντιλαμβανόμαστε σήμερα ως έθνος, το οποίο συνδέεται με το νεωτερικό κράτος, με τον Διαφωτισμό και προσδιορίζεται στα μέσα τού 18ου-αρχές 19ου αιώνα, οπότε αρχίζουμε να μιλάμε για τα έθνη-κράτη.
 
- Η έννοια τού έθνους δέν αποτελεί νομική έννοια, δέν έχει ασφαλές και κοινώς αποδεκτό περιεχόμενο, αλλά προσδιορίζεται συνήθως με μια πολύ γενική διατύπωση.
 
- Για κάθε χώρα τής Ευρώπης τα εθνικά χαρακτηριστικά προσδιορίζονται με διαφορετικό τρόπο, συχνά «κατασκευάζονται», προκειμένου να σχηματισθεί μια συλλογική συνείδηση, που μπορεί να λειτουργήσει «συγκολλητικά» για το κράτος και την κοινωνία.
 
- Η επίκληση τού έθνους ή τής φυλής έχει αποτελέσει την αφορμή για αιματηρές συρράξεις στην ανθρώπινη ιστορία.
 
- Η ιθαγένεια είναι ένας νομικός δεσμός, ο οποίος συνδέει όλους τους πολίτες μιας χώρας ανεξαρτήτως εθνικής συνείδησης και καταγωγής.
 
Για όλα αυτά και για πολλά άλλα θέματα, όπως εθνικής ταυτότητας, ελληνικής γλώσσας, μειονοτήτων, μετανάστευσης κ.λπ. μιλάει η κ. Πηνελόπη Φουντεδάκη, αναπληρώτρια καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου τού Παντείου πανεπιστημίου, σε συνέντευξη, που παραχώρησε στην «Ελεύθερη Έρευνα».




Η δρ. Πηνελόπη Φουντεδάκη έχει πτυχίο Πολιτικών Επιστημών από την Πάντειο και Νομικής από τη Νομική Σχολή Αθηνών και είναι διδάκτορας Συνταγματικού Δικαίου με θέμα «Ενδοκομματική Δημοκρατία και Σύνταγμα».

Έχει γράψει πολλά άρθρα και μονογραφίες, ενώ τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αναφέρονται κυρίως στο δίκαιο της ανώτατης παιδείας, στα ζητήματα ασφάλειας και έκτακτης ανάγκης, στις σχέσεις κράτους και εκκλησίας, στο τουρκικό πολίτευμα, στο κοινοβουλευτικό δίκαιο, στο συγκριτικό συνταγματικό δίκαιο, στην προστασία των προσωπικών δεδομένων, κ.ά.

                                                   ΧΑΡΡΥ ΚΛΙΝ
                                      ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
                                      ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΣΟΥΗΔΙΑΣ
                                      ΜΙΣΘΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ
                                     ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΓΙΝΑΜΕ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ

Παγκοσμιοποίηση - Ε.Ε. - καταστροφή ή αυτοδυναμία;

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ενώ οι συνέπειες της συντελούμενης καταστροφής, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και, συνακόλουθα, στην απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις, τα εισοδήματα και τις κοινωνικές υπηρεσίες, συνειδητοποιούνται καθημερινά και περισσότερο από τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού, η παράλληλη ριζοσπαστικοποίηση της συλλογικής συνείδησης είναι το μόνο θετικό στοιχείο σε όλη αυτή την ολέθρια διαδικασία.

Ποιος θα το φανταζόταν πριν από λίγα χρόνια ότι ο ελληνικός λαός που, μέσα στην άγνοια που τον είχαν καταδικάσει οι ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές ΜΜΕ, είχε ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά επιδοκιμασίας της καταστροφικής ένταξης της χώρας μας στην Ε.Ε., τώρα έχει ένα από τα χαμηλότερα; Και ποιος θα πίστευε τότε ότι ένα μαζικό, αλλά άμορφο ακόμη, κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης γενικά (η οποία στην καπιταλιστική οικονομία της αγοράς μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι, παρά τα παραμύθια της ρεφορμιστικής «αριστεράς») και της Ε.Ε. ειδικότερα, θα άνθιζε «από κάτω»; Και αυτό, παρά το γεγονός ότι ακόμη και η κομμουνιστική Αριστερά στην Ελλάδα (αλλά όχι και σε χώρες όπως η Ρωσία) δεν έχει πάρει είδηση για την πρωταρχική σημασία της παγκοσμιοποίησης στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), που σήμερα επιβάλλεται είτε με οικονομικούς πολέμους κατά των λαϊκών στρωμάτων είτε με σφαγές λαών, που τις μεταμφιέζουν σε «επαναστάσεις»; Ετσι, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι οι σημερινές έμμεσες συγκρούσεις μεταξύ π.χ. Ρωσίας και υπερεθνικής ελίτ που διαχειρίζεται τη ΝΔΤ, οι οποίες αύριο μπορεί να γίνουν ανοικτές στην περιοχή μας, δεν έχουν σχέση με «ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις», όπως προσπαθούν να τις ερμηνεύσουν με θεωρητικά εργαλεία που αναπτύχθηκαν πολλές δεκαετίες πριν να αναδυθεί το νέο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.
Δεν θα αναφερθώ στις καταστροφικές συνέπειες της ένταξης στην παραγωγική δομή της χώρας που ανέπτυξα συστηματικά αλλού. Αρκεί να αναφέρω ότι οι χώρες που εντάσσονται στους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης [Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), Ε.Ε., NAFTA κ.λπ.] χαρακτηρίζονται από πολύ διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, όπως εκφράζονται για παράδειγμα από τις πελώριες διαφορές στην παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα που έχει καθιερώσει η ανισομερής καπιταλιστική ανάπτυξη. Οταν όμως ενσωματώνονται στη ΝΔΤ υποχρεώνονται να εφαρμόσουν τους ίδιους κανόνες για το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών τους (ιδιαίτερα κεφαλαίου και εμπορευμάτων). Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι ότι χώρες όπως η Γερμανία, με υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας λόγω παραγωγικότητας (εξαιτίας των προχωρημένων επιπέδων ανάπτυξης στην έρευνα και τεχνολογία) και χώρες όπως η Ινδία και η Κίνα με υψηλά επίπεδα ανταγωνιστικότητας, λόγω του πολύ χαμηλού κόστους παραγωγής και των άθλιων μισθών και εργασιακών συνθηκών, επιβάλλουν τα πρότυπά τους στη διαδικασία αυτή.
Αυτή είναι η βασική αιτία για την οποία όταν μια χώρα εντάσσεται στον ΠΟΕ, ή ακόμη χειρότερα σε οικονομικές ενώσεις όπως η Ε.Ε., και συνακόλουθα ανοίγει και απελευθερώνει τις αγορές της, ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει στον εξοντωτικό ανταγωνισμό, εάν δεν ανήκει ήδη στις μητροπολιτικές χώρες με τα υψηλά επίπεδα παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας, είναι να ελαχιστοποιήσει το κόστος παραγωγής, βασικά εξαθλιώνοντας τους μισθούς και τις εργασιακές συνθήκες, αλλά και μειώνοντας στο έπακρον τους φόρους πάνω στο κεφάλαιο, στις εργοδοτικές εισφορές κ.λπ. Και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα στην Ελλάδα!
Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι η μόνη επιλογή σήμερα για τους λαούς, που δεν θέλουν να συντριβούν μέσα σε αυτή τη διαδικασία και να αναγκαστούν να παραδώσουν την οικονομική και επομένως την εθνική τους κυριαρχία, είναι να αποκόψουν τους δεσμούς τους με τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και να υιοθετήσουν πολιτικές οικονομικής αυτοδυναμίας (όχι αυτάρκειας), καθώς και να σχηματίσουν οικονομικές ενώσεις χωρών στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί σήμερα μόνο μέσα από Λαϊκά Μέτωπα που θα ένωναν τα λαϊκά στρώματα, τα οποία υποστηρίζουν όλο το φάσμα από την αντισυστημική Αριστερά μέχρι τον πατριωτικό χώρο, που είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης -πάνω σε συγκεκριμένο πρόγραμμα με βραχυ/μεσο/μακρο/πρόθεσμους στόχους για τη ριζική αλλαγή της παραγωγικής και της καταναλωτικής δομής της κάθε χώρας. Ο απώτερος στόχος θα ήταν να ικανοποιούνται οι βασικές (τουλάχιστον) ανάγκες όλων των πολιτών και όχι, όπως σήμερα, όλες οι ανάγκες των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, σε βάρος ακόμη και των βασικών αναγκών των λοιπών. Αυτή είναι η αναγκαία προϋπόθεση και για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή στο μέλλον, εφ' όσον θα δημιουργούσε τόσο τις αντικειμενικές όσο και τις υποκειμενικές συνθήκες γι' αυτήν. Αντίστροφα, εάν περιμέναμε τη συστημική αλλαγή για να βγούμε από την Ε.Ε. και να αποκοπούμε από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, τα λαϊκά στρώματα θα είχαν οδηγηθεί στο μεταξύ στην ολοκληρωτική καταστροφή. Αλλά θα χρειαστεί να επανέλθουμε.
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/

                                  Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΝΗΡΟΣ
                                           ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι αυτός που μπούκωσε παράνομα την κλεμμένη από τον ΛΑΥΡΕΝΤΙΑΔΗ "ΠΡΩΤΟΝ ΜΠΑΝΚ" με εκατό εκατομμύρια και έφερε νόμο στη βουλή που ψηφίστηκε από την πρβατοποιημένη πλειοψηφία για να μην τιμωρηθεί. Μανούλι ο Συνταγματολόγος ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ στο να καταρτίζει νόμους ατιμωρησίας όπως το άρθρο 86 του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ που αθωώνει μέσα σε δύο συνόδους τους υπουργούς από ποινικές ευθύνες. Ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ταύτισε τον εαυτόν του και τις ευθύνες του για την μη αξιοποίηση για δημόσια έσοδα της λίστας Φαλσιανί-Λαγκάρντ με την κυβέρνηση, την Ελλάδα και "το όλον ΠΑΣΟΚ" και αλαζονικά αρνήθηκε να ερευνηθεί η ευθύνη του από την βουλή.Μάλιστα -άκουσον άκουσον θράσος- κατηγόρησε το ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη βουλή ότι αυτός έδωσε το "στικάκι" με τα ονόματα της λίστας στον εκδότη δημοσιογράφο Κ. ΒΑΞΕΒΑΝΗ για δημοσιοποίηση. Δηλαδή για ενημέρωση του κοινού και για διαφάνεια. Μήπως νόμισε ότι η χώρα είναι το δικό του σπίτι;Είναι απύθμενο το θράσος του και η αλαζονεία του.
Η συμπεριφορά του είναι ένα ζωντανό δείγμα της συμπεριφοράς της κυβερνώσας ελίτ που με την αλαζονεία της και τον αντιδημοκρατικό και κλεπτοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης , έφερε την Ελλάδα στο γκρεμό, και τους πολίτες, άλλους σε ανέχεια, και άλλους σε εξαθλίωση, να επαιτεί δάνεια προσφέροντας γη και ύδωρ στους ισχυρούς της Ευρώπης. Ωρυόταν ο Βενιζέλος στη βουλή και έδειχνε ως ένοχο το ΣΥΡΙΖΑ. "Φωνάζει ο κλέφτης για να φύγει ο νοικοκύρης." Και τα πλήθη πλέοντας ως χθες σε πελάγη ευτυχίας
από τα ψίχουλα που τους πετούσε η ελίτ φώναζε αλαλάζοντας στους φαύλους. "Χαίρε Καίσαρ, Χαίρε Καίσαρ"