ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΩΓΡΑΦΟ ΓΙΩΡΓΟ ΚΟΥΝΑΛΗ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ “Κόσμε χρυσέ, κόσμε αργυρέ – κόσμε μαλαματένιε κόσμε και ποιος σε χάρηκε – και ποιος θα σε κερδίσει ψεύτη κόσμε μα εγώ ‘μαι που σε γλέντησα εγώ θα σε κερδίσω – ψεύτη κόσμε πεζός περπάτου στα βουνά στους κάμπους καβαλάρης ψεύτη κόσμε“ Πριν μερικές ημέρες έφυγε από την ζωή ο καταξιωμένος ζωγράφος Γιώργος Κουνάλης.Τις ημέρες αυτές απουσίαζα από την Κρήτη, το έμαθα εκ των υστέρων και εκφράζω και δημόσια τα συλλυπητήρια μου στους οικείους του. Ο Γιώργος Κουνάλης γεννήθηκε στη Νεάπολη Λασιθίου το 1935, με ρίζες από τα Σφακιά και τον Αποκόρωνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και στο Εργαστήριο Νωπογραφίας και Φορητής Εικόνας και άφησε πίσω του σημαντικό εικαστικό έργο. Από το 1968 και εντεύθεν είχε πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις στο Βενιζέλειο Ωδείο Χανίων, σε γκαλερί στην Κρήτη, στην Αθήνα και στο εργαστήριό του και είχε πάρει μέρος σε δεκάδες ομαδικές εκθέσεις. Είχε, επίσης, ασχοληθεί με τον χώρο του θεάτρου και είχε επιμεληθεί τα σκηνικά και κουστούμια στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης για τις παραστάσεις: «Χαρτοπαίκτης», Μ. Χουρμούζη, 1981, «Ταρτούφος», Μολιέρου, 1982, «Δάφνες και Πικροδάφνες», Κεχαΐδη – Χαβιαρά, 1984 και 2001, «Ατίθασοι», Δ. Ψαθά, 1986.» O Γιώργος Κουνάλης ήταν άνθρωπος ήρεμος καλοσυνάτος χαμηλών τόνων , σωστός οικογενειάρχης, και αξιόλογος καλλιτέχνης. Ήταν τιμή για μένα που με θεωρούσε φίλο του. Λέγεται ότι οι άνθρωποι που αφήνουν έργο πίσω τους ζουν στην αιωνιότητα με το έργο τους. Ο Γιώργος Κουνάλης, ανήκει σε αυτή την κατηγορία των καλλιτεχνών, όπου οι ερχόμενες γενιές θα μιλάνε και θα θαυμάζουν το έργο του. Στο πόδι του ο Γιώργος αφήνει ένα άξιο διάδοχο. Τον αγαπημένο του γιό και εικαστικό καλλιτέχνη Κώστα Κουνάλη, όπου θα συνεχίσει με επιτυχία την καλλιτεχνική παράδοση. Ας είναι αιωνία του η μνήμη.

O 3ος ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ «ΛόγωΤέχνης 2012» Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία προώθησης πολιτισμού ARTSPOT προκηρύσσει τον 3ο Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος «ΛογωΤέχνης 2012», με την υποστήριξη των Εκδόσεων ΚΑΛΕΝΤΗ. Διάρκεια διαγωνισμού Ως ημερομηνία έναρξης του Διαγωνισμού ορίζεται η 15η Ιουλίου 2012 και ως ημερομηνία λήξης η 15η Σεπτεμβρίου 2012. Κάθε συμμετοχή, που θα σταλεί εκτός των χρονικών πλαισίων θα θεωρείται εκπρόθεσμη και δεν θα γίνεται δεκτή. Το θέμα του διαγωνισμού Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο, όμως οι συμμετέχοντες θα πρέπει να συμπεριλάβουν στην πλοκή του διηγήματός τους τις ακόλουθες έντεκα συγκεκριμένες λέξεις (σε οποιαδήποτε πτώση ή αριθμό): Θάλασσα, χελιδόνι, άμμος, κουτί, τριαντάφυλλο, χώμα, ρoλόι, ησυχία, σελίδα, αέρας, γάλα. Πρόκειται για έντεκα λέξεις που επιθυμούν να γίνουν ένα διήγημα, ενώ είναι πολλά. Κλειδάκια μαγικά για τον εαυτό μας τον άγνωστο, ένα αίνιγμα που θα μας το λύσει το ίδιο μας το κείμενο στο τέλος. Η Κριτική Επιτροπή θα αξιολογήσει την πρωτοτυπία, το λογοτεχνικό ύφος, την πλοκή, την δομή, τη σκιαγράφηση των ηρώων και την δημιουργική σύνθεση ιστοριών που συμπεριλαμβάνουν τις έντεκα παραπάνω λέξεις. Έκταση κειμένων Τα διηγήματα δεν θα πρέπει να ξεπερνούν σε έκταση τις 1.000 λέξεις. Η Κριτική Επιτροπή Η Κριτική Επιτροπή είναι πενταμελής και αποτελείται από καταξιωμένους συγγραφείς και έναν εκπρόσωπο του φορέα διοργάνωσης Artspot. Ελένη Γκίκα Συγγραφέας - Κριτικός Βιβλίου Κώστας Μουρσελάς Συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης Συγγραφέας Χρήστος Οικονόμου Συγγραφέας Γιάννης Φαρσάρης Υπεύθυνος διοργάνωσης του διαγωνισμού εκ μέρους του φορέα ArtSpot. Οι Νικητές Τα μέλη της Κριτική Επιτροπής, κατόπιν αξιολόγησης όλων των συμμετοχών, θα επιλέξουν τα 20 καλύτερα διηγήματα του διαγωνισμού που θα εκδοθούν σε βιβλίο από τις Εκδόσεις Καλέντη (www.kalendis.gr).

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΤΕ -ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ "Πριν δύο χρόνια, την επομένη της πρότασης του Ομίλου Πειραιώς για μερική εξαγορά της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου από το ελληνικό δημόσιο, γελοιογραφία αθηναϊκής εφημερίδας εμφάνιζε τον τότε υπουργό Οικονομικών, παρόντος του πρωθυπουργού, να ερωτά τον κ. Μιχάλη Σάλλα: «Δηλαδή από τα 2 δις που πήρατε από το κράτος μας δίνετε 700εκ. για να αγοράσετε Ταμιευτήριο και Αγροτική;» Και η απάντηση του προέδρου του Ομίλου ήταν αποκαλυπτική της λογικής του τραπεζικού κεφαλαίου: «Αν βάλετε κάτι ακόμα, απάντησε, παίρνω και την Εθνική».{Δημήτρης Μακροδημόπουλος} Το μοναδικό ίσως σύνθημα του κόμματος της ΔΗΣΥ της κ. Ντόρας που είδα στους τοίχους πριν τις εκλογές της 6ης Μαίου πριν επιστρέψει ξανά στον χώρο της, την Ν.Δ ήταν το εξής¨ "Δεν φταις εσύ φταίει το κράτος." Για τους νεοφιλελεύθερους ότι έχει σχέση με το κράτος είναι κόκκινο πανί, και ορμούν σαν ταύρος στο υαλοπωλείο να το παραχωρήσουν στους ιδιώτες. Στο όνομα του δογματισμού της ελεύθερης αγοράς υπηρετούν τα μονοπώλια τα ολιγοπώλια και τα τράστ. Βεβαίωςόπως είναι γνωστό η αγορά δεν ενδιαφέρεται για τα λύσει τα κοινωνικά προβλήματα. Ποιος όμως ενδιαφέρεται για την κοινωνία; Κάποιοι ξενέρωτοι ουτοπιστές αριστεροί που πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Ενώ όπως πιστεύει ακόμη και ο έξοχος ποιητής Νίκος Γκάτσος σένα ποίημα του ¨"ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ." Κι ας οδύρεται ο Καβάφης ότι¨ "Χωρίς περίσκεψιν χωρίν λύπην χωρίς αιδώ μεγάλα και υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη."Κι ας λέει ο άλλος μεγάλος μας ποιητής Γ. Ρίτσος ότι¨ "Αυτό το χώμα είναι δικό μας και δικό τους κανένας δεν μπορεί να μας το πάρει." Κι όμως μπορεί. Όταν στο τιμόνι της Γερμανίας βρίσκονται οι συντηρητικές δυνάμεις της χώρας. Όταν η εγχώρια ελίτ ξεπούλησε την Ελλάδα με τα χρέη. Όταν ο Γ.Α.Π και η κυβέρνηση του μας έφερε το Δ.Ν.Τ. Όταν ο Σαμαράς γίνεται πρόεδρος της κυβέρνησης με αριστερή τσόντα.Τότε¨ "Και εσύ λαέ βασανισμένε μη ξεχνάς τον φασισμό." Ως πότε άβουλοι και μοιραίοι αντάμα θα περιμένουμε κάποιο θαύμα;" Ήρθε η ώρα του λαού να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Ήρθε η ώρα του Σόλωνα και της Σεισάχθειας. Να αντισταθούμε στην εκποίηση του δημοσίου πλούτου.

ΔΙΑΚΡΙΣΗ Δυο αδέλφια από μικρά είχαν ως στόχο να ξεχωρίσουν στην ζωή τους. «Εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε ότι κάνουν οι άλλοι.» «Εμείς δεν είμαστε πρόβατα.» Έλεγαν. Όταν μεγάλωσαν, ο Γιώργος έγινε ληστής ,και δολοφόνος της κοινωνίας ο τρόμος. Λήστευε τράπεζες και υπεραγορές. κρατούσε ομήρους σκορπούσε συμφορές. Ο Γιάννης σκυμμένος μια ζωή στα βιβλία, έγινε μέγας οικονομολόγος, φιλόσοφος ,και κοινωνιολόγος. Έγραψε πολλά βιβλία και έμεινε στην ιστορία. Δύο παιδιά μια φορά θέλησαν να ξεχωρίσουν. Ο Γιώργος έγινε ληστής ,και ο Γιάννης οραματιστής. Ο καθένας με τον τρόπο του σύμφωνα με τον κόπο του. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

« ΚΡΗΤΗ ΜΟΥ ΟΜΟΡΦΟ ΝΗΣΙ.» ΚΑΙ «ΚΥΠΡΟΣ ΟΥ ΜΕ ΕΘΕΣΠΙΣΕΝ» ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΤΕΥΚΡΟΣ : ... Ες γῆν ἐναλίαν Κύπρον, οὗ μ᾿ ἐθέσπισεν οἰκεῖν Ἀπόλλων, Ονομα νησιωτικὸν Σαλαμίνα θέμενον τῆς ἐκεῖ χάριν πάτρας. ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ΕΛΕΝΗ : Οὐκ ἦλθον ἐς γῆν Τρωάδ᾿, ἀλλ᾿ εἴδωλον ἣν ... ... ... ... ... ... ... ... «ΕΥΡΙΠΙΔΗ- ΕΛΕΝΗ...΄» «Δακρυσμένο πουλί, στὴν Κύπρο τὴ θαλασσοφίλητη ποὺ ἔταξαν γιὰ νὰ μοῦ θυμίζει τὴν πατρίδα, ἄραξα μοναχὸς μ᾿ αὐτὸ τὸ παραμύθι, ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς αὐτὸ εἶναι παραμύθι, ἂν εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ ἄνθρωποι δὲ θὰ ξαναπιάσουν τὸν παλιὸ δόλο τῶν θεῶν.» Γιώργος Σεφέρης Πραγματοποιήσαμε εκδρομή για πρώτη φορά στην μαρτυρική αδελφή μας Κύπρο Το αεροπλάνο που αναχώρησε από το αεροδρόμιο των Χανίων προσγειώθηκε επιτυχώς στο διεθνές και μεγαλοπρεπές αεροδρόμιο της Λάρνακας. Τις πενταήμερες διακοπές θέλαμε να τις ξοδέψουμε δημιουργικά για να γνωρίσουμε τα αξιοθέατα του νησιού της Αφροδίτης. Δεν διαλέξαμε καλή εποχή λόγω της ανυπόφορης ζέστης και υγρασίας, αλλά δεν ξεχάσαμε ποτέ την Κύπρο, διότι είμαστε της γενιάς των επίστρατων του Ιουλίου του 1974, τότε που πληγώθηκε για μια ακόμη φορά η Ελλάδα με την εισβολή των Τούρκων και την διχοτόμηση της Κύπρου. Μας έψησε βέβαια ο θερμός ήλιος σαν τις σαρδέλες που ψήνονται στο φούρνο σε υψηλή θερμοκρασία. Ας είναι. Χαλάλι η ταλαιπωρία και το φταίξιμο για την εποχή δικό μας, για την δική μας την Κύπρο. Νοικιάσαμε αυτοκίνητο για να γνωρίσουμε τα αξιοθέατα του νησιού. Πρώτος σταθμός η πρωτεύουσα Λευκωσία μια μεγαλούπολη με πληθυσμό 310.000. Πόλη καθαρή με μεγάλους δρόμους και πλατύς λεωφόρους. Δεν χάσαμε χρόνο και ευθύς αμέσως οδεύσαμε με το αυτοκίνητο μας, για το όρος Τρόοδος και την μονή Κύκου όπου βρίσκεται ο τάφος και το επιβλητικό άγαλμα του Αρχιεπισκόπου Μακάριου, που δεσπόζει στην περιοχή. Επισκεφθήκαμε επίσης το αρχαιολογικό μουσείο Λευκωσίας, καθώς και το μουσείο Κυπριακού αγώνα. Πήγαμε στην πράσινη γραμμή με τον διαχωρισμό Ελληνοκυπριακού και Τουρκοκυπριακού τομέα να σου προκαλεί θλίψη για τον διχασμό του νησιού και την Ελληνική χουντική προδοσία. Η παλιά πόλη της Λευκωσίας είναι εντυπωσιακή διατηρημένη και πανέμορφη. Λάρνακα. Επίσκεψη στο ενετικό φρούριο ,και στις Φοινικούδες στο παλιό λιμάνι. Η Λεμεσός είναι η δεύτερη μεγάλη πόλη της Κύπρου με πληθυσμό κάπου 207.000. Επίσκεψη σε βυζαντινό μουσείο και παλιά πόλη. Τελευταίος προορισμός είναι η Πάφος με πληθυσμό 76.000. Επίσκεψη στην παλιά αγορά ,στην κατακόμβη των πρώτων χριστιανών, και στους τάφους των βασιλέων. Το παλιό λιμάνι είναι πανέμορφο, και συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών . Λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη βρίσκεται η οικία του ήρωα της ΕΟΚΑ Ευαγόρα Παληκαρίδη όπου δολοφόνησαν με απαγχονισμό οι Άγγλοι σε ηλικία μόλις 19 ετών. Οι μεγάλες πόλεις της Κύπρου είναι εκτεταμένες και καλοσχεδιασμένες σύμφωνα με τα Αγγλικά πρότυπα. Οι δρόμοι που τις συνδέουν είναι μεγάλοι και σου θυμίζουν τις ευρωπαϊκές λεωφόρους. Οι μισθοί και το επίπεδο ζωής των Κυπρίων είναι πολύ υψηλότερο από το Ελληνικό, προ μνημονίου. Βεβαίως μια ολιγοήμερη εκδρομή στην κάψα του καλοκαιριού δεν σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις σε βάθος την παραδεισένια Κύπρο και τους κατοίκους της. Στο νησί της Αφροδίτης φάγαμε τα καλοκαιρινά πρωϊνά «βραστά αφκά, μαζί με το αλμυρό χαλούμι, γευτήκαμε το μεσημέρι την νόστιμη σεφταλιά , και το βράδυ ζαλιστήκαμε με την παραδοσιακή. ζηβανία.» Αναχωρήσαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις από την Κύπρο, που όπως και στην Κρήτη μας, υπάρχουν τα ίχνη, και τα αποτυπώματα πολλών πολιτισμών.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ “Δεν βλέπω πια να μπορεί αυτή η ένωση να γίνει ομαλά. Ακόμη και αν γίνει στο τέλος, η Ευρώπη ίσως θα περάσει προηγουμένως από μεγάλους κλυδωνισμούς και διαιρέσεις με απρόβλεπτες συνέπειες. Αλλά και βίαιη ένωση αν γίνει, σαν αυτή που επιχειρείται σήμερα, μάλλον δεν θα ευοδωθεί σαν ένωση λόγω των αδιέξοδων πιέσεων που θα ασκήσει στις κοινωνίες. Δεν ξέρω πού στηρίζονται όλοι αυτοί που αποφασίζουν.”ΙΩΑΝΝΑ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ Ο ηγέτης της μεγάλης Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος είχε πει ότι¨ «τα κράτη δεν έχουν δίκαια αλλά συμφέροντα.” Όταν τα συμφέροντα κυριαρχούν όπως σήμερα, και όπως πάντα στην ιστορία τίποτα καλό δεν προμηνύεται για την ανθρωπότητα. Όπως λέει και η λαϊκή παροιμία ¨”ο γέρος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, ούτε την γνώμη του άλλαξε ούτε την κεφαλήν του. Τα μέτρα λιτότητας στις χώρες της Ευρώπης τα επιβάλλει η Γερμανική ελίτ θέλοντας να κυριαρχήσει στην Ευρώπη οικονομικά και πολιτικά. Θα αφήσουν οι νότιοι τους βόρειους να κυριαρχήσουν; Αυτό μου θυμίζει δέκατο ένατο αιώνα και Αμερικάνικο εμφύλιο πόλεμο. Αλλά στην Ευρώπη δεν έχουμε 2 εμφυλίους πολέμους μόνο στον εικοστό αιώνα; Τώρα που οι ηγεσίες έχουν χάσει τα φρένα τι μέλλει γενέσθαι; Υ.Γ Στην δημοσιογραφία είδηση είναι η κακή είδηση. Προκειμένου να κινήσει το ενδιαφέρον του κοινού, για να την αγοράσει από τα μέσα ενημέρωσης την συγκεκριμένη είδηση. Γιαυτό και πάλι υπάρχει καταιγισμός κακών ειδήσεων για τα νέα μέτρα { είτε υπαρκτά προς υλοποίηση, είτε ως σενάρια.} Η κατάσταση των περισσοτέρων Ελλήνων είναι δραματική και το γνωρίζει ο καθένας χωριστά όταν ανοίξει το πορτοφόλι του. Τα πάσης είδους Μέσα όμως φουσκώνουν την κατάσταση την δραματοποιούν έτι περαιτέρω, και φέρνουν τον κόσμο σε αδιέξοδα. Δημοσιοποιούν ακόμη και τις αυτοκτονίες δυστυχισμένων ανθρώπων όπου πάντα υπήρχε μια ιδιωτικότητα για τα τραγικά αυτά συμβάντα. Αλλά ποίοι κατέχουν τα Μ.Μ.Ε εκτός από τους ολιγάρχες του χρήματος ; Για την ψυχική υγεία του λαού θα ενδιαφερθούν; Ο θάνατος σου η ζωή μου, ή «ανθρωπος για τον άνθρωπο λύκος.» Για πόσο θα είμαστε απαθείς και θα κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε;

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΕΠΕΛΑΥΝΕΙ Η Γερμανία μετά την επανένωση της και την διεύρυνση της με τα κράτη της “μεσευρώπης” που θεωρούσε από ανέκαθεν “ζωτικό χώρο” έγινε η πανίσχυρη όπως παλιά Γερμανική αυτοκρατορία. Ορισμένοι βέβαια αναλυτές λένε, ότι χωρίς την Ευρώπη η Γερμανία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό.Κι ότι δεν την συμφέρει η διάλυση της Ευρώπαικής ένωσης. Ότι η Γερμανία προσπαθεί να κτίσει μια Γερμανική Ευρώπη δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία . Είναι η πιο ισχυρή χώρα της Ευρώπης απέναντι στην παρακμάζουσα Γαλλία, όπου σχημάτιζαν τον πάλαι ποτέ Γαλλογερμανικό άξονα.”Η Γερμανία επιδίωκε να αποτρέψει τη δημιουργία ενός de facto αντιγερμανικού συνασπισμού. Σήμερα όμως, αποτιμώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις της τελευταίας εικοσαετίας μπορούμε ανεπιφύλακτα να ισχυρισθούμε ότι αυτή η υποχωρητικότητα των ευρωπαϊκών κρατών έναντι της ενοποίησης της Γερμανίας και της διεύρυνσης της ΕΕ με την ένταξη όλων των ανατολικών κρατών γερμανικής επιρροής, η οποία επαναφέρει στη μνήμη μας την πολιτική του «κατευνασμού» των ίδιων κρατών απέναντι στο Βερολίνο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησε στη δημιουργία της Γερμανικής Ευρώπης αντί της Ευρωπαϊκής Γερμανίας στην οποία στόχευε. Γι αυτό ίσως καταγραφεί μελλοντικά ως το νέο «Μόναχο» στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Μόνο που η κατάκτηση δεν θα έχει, όπως τότε, εδαφικό χαρακτήρα αλλά οικονομικό και κατ’ επέκταση εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας στο Βερολίνο, όπως είναι ήδη ορατή.”{Δ.Μακροδημόπουλος] Την εποχή του μεσοπολέμου ο Νέβιλ Τσάμπερλεν επέστρεψε στο Λονδίνο κραδαίνοντας στους δημοσιογράφους την συμφωνία του Μονάχου και δηλώνοντας με μεγάλη αφέλεια: “peace for our time”.Σήμερα ο μόνος τρόπος για να περιορισθεί η επέλαση της Γερμανίας, είναι η στρατηγική των συμμαχιών μεταξύ των χωρών της Ευρώπης.Οι οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης είχαν βιώσει την πικρή γεύση από τον θρήνα των δύο πανευρωπαϊκών πολέμων. Οι νεότεροι ηγέτες της Ευρώπης, λέτε και δεν έχουν ιστορική μνήμη.Δεν γνωρίζω που θα καταλήξει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τους ηγεμονισμούς των ισχυρών κρατών.Το συμφέρον όμως των λαών της Ευρώπης είναι να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, για μια ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη των λαών, και όχι των μονοπωλίων. Δεν είμαι όμως αισιόδοξος γιατί μετά την ήττα της δογματικής αριστεράς και την μεταφορά ισχύος στις αναπτυσόμενες μεγάλες δυνάμεις, αλλά και τον τεμαχισμό των εργαζομένων ,το σύστημα κινείται σχεδόν εν ου παικτοίς.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑΣ; Αναρωτιέμαι αν ο αντιδήμαρχος και υπεύθυνος για την καθαριότητα στην πόλη περπατάει με τα πόδια για μια βόλτα, τουλάχιστον σε κεντρικά σημεία για να διαπιστώσει {ιδίοις όμασοι} με τα ίδια του τα μάτια, αν είναι αρκετά καθαρή η πόλη μας. Η αντιδημαρχία δεν είναι δουλειά γραφείου αλλά υπηρεσία προς τον πολίτη. Θα επισημάνω ένα σημείο στο οποίο, υπήρξα αυτόπτης μάρτυς ατυχήματος. Απέναντι από το κατάστημα «Γρηγόρης» στα νέα καταστήματα στην πλατεία 1866 δίπλα στην πιάτσα των ταξί έχουν τοποθετηθεί δύο κάδοι απορριμμάτων. Κάτω από τους κάδους στο πεζοδρόμιο είναι χυμένα λίπη κι άλλες επιβλαβείς ουσίες. Το πάτωμα είναι λερωμένο και γλιστράει επικίνδυνα. Είδα περαστικούς να γλιστράνε και να χάνουν την ισορροπία τους πέφτοντας χάμω και βλαστημώντας τους υπεύθυνους. Υπάρχει η δεν υπάρχει υπεύθυνος καθαριότητας στον δήμο για να δώσει εντολή να πλύνουν και να καθαρίσουν το πεζοδρόμιο; Υπάρχει η δεν υπάρχει η δημοτική αστυνομία για να σημειώσει όσους ρίχνουν στους κάδους απόβλητα και παρανομούν; Αν κάποιος ανύποπτος περαστικός σπάσει χέρι, ή πόδι θα υποβάλλει αγωγή στον δήμο και θα ζητάει εντός του δικαίου αποζημίωση. Τότε την αβλεψία των υπευθύνων, θα την πληρώσουν οι αγρίως φορολογούμενοι πολίτες.Αυτό κ. δήμαρχε είναι νόμιμο αλλά καθόλου ηθικό. Το να πληθεί και να καθαριστεί ένα πεζοδρόμιο κεντρικού τουριστικού δρόμου άραγε πρέπει να γίνει θέμα του τύπου; ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ «Και αφού οι κερδοσκόποι έπαιξαν στα ζάρια την καθημερινή τροφή των φτωχών ήδη τώρα παίζουν με τον θάνατο.» Δεν πρόκειται διόλου για υπερβολή ή για αρρωστημένη φαντασία, αλλά για φρικτή πραγματικότητα. Πράγματι πρόσφατα στη wall street εμφανίστηκαν νέα χρηματοοικονομικά παράγωγα, που ονομάζονται «παιχνίδια θανάτου.» Πρόκειται για τιτλοποίηση ασφαλιστικών συμβολαίων ζωής, τα οποία η εφευρετικότητα των χρηματιστών τα μετατρέπει σε ομόλογα που πωλούνται σε πελάτες .Οι επενδυτές αυτών των ομολόγων αναλαμβάνουν να πληρώνουν τα ασφάλιστρα των αρχικών ασφαλισμένων και όταν αυτοί αποβιώσουν γίνονται δικαιούχοι της αποζημίωσης από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος και εξαρτάται από την διάρκεια ζωής του ασφαλισμένου. Αν ζήσει πολύ ,οι επενδυτές μπορεί να καταστραφούν, ενώ αν αποβιώσει όσο γίνεται γρηγορότερα θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη.» “Ίδε ο άνθρωπος» όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φ.Νίτσε. «Ο άνθρωπος είναι καμωμένος για το μεγαλύτερο καλό και το μεγαλύτερο κακό» γράφει κάπου ο διαπρεπής καθηγητής φιλοσοφίας Ευτύχης Μπιτσάκης. Συμπεριφέρεται σαν τον αρχαίο θεό Ιανό με τα δύο πρόσωπα. Τι είναι ό άνθρωπος ; «Πρόβατο ή λύκος;» Αναρωτιέται σε βιβλίο του ο σπουδαίος ψυχολόγος Έριχ Φρομ. Απαντά ότι ανάλογα τις περιστάσεις γίνεται και λύκος. «Τα εγκλήματα του ναζισμού συμπληρώνει ο μεγάλος ψυχολόγος, δεν τα έκανε με τα χέρια του ο ίδιος ο Χίτλερ αλλά ο Γερμανικός λαός.» Στις ασύδοτες και αρπακτικές κοινωνίες όπως τις θέλει ο νεοφιλελευθερισμός σύμφωνα και με τον παλαιό Άγγλο φιλόσοφο Τόμας Ηόμπς ¨ «ό άνθρωπος γίνεται για τον άνθρωπο λύκος.» Ας αναρωτηθούμε όλοι σε τι κοινωνίες θέλουμε να ζήσουμε για να κινηθούμε αναλόγως. Θέλουμε να τις βελτιώσουμε να γίνουν πιο ανθρώπινες; Ή να περαμείνουν σε πρωτόγονη ανθρωποφαγική μορφή με μοντέρνο προσωπείο; Διότι όπως λέει το αρχαίο Ελληνικό ρητό ¨ «το ήθος της πόλεως αντανακλά στους άρχοντες.» Ή όπως έχει γράψει και η συγγραφέας Γαλάτεια Αλεξίου- Καζαντζάκη¨ «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω.»

ΔΙΗΓΗΜΑ Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΟΛΙ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Ο Περικλής πλησίαζε τα εβδομήντα. Δεν το έβαζε όμως κάτω. Τι είναι σήμερα ένας εβδομηντάρης. Ένας έφηβος της εποχής μας. Ήταν ακόμη ένας ζωντανός άνθρωπος και αεικίνητος. Δεν ησύχαζε ποτέ. «Έχω καιρό έλεγε να ηρεμήσω, όταν κοιμηθώ στον τον αιώνιο ύπνο, που περιμένει μια ημέρα όλους τους ανθρώπους.»Ο Περικλής δεν ήταν ιδιαίτερα καταπονημένος γιατί ήταν ελεύθερο πουλί. Ποτέ δεν είχε παντρευτεί ποτέ δεν είχε χωρίσει , δεν είχε οικογένεια, παιδιά, εγγόνια, βάσανα και στενοχώριες. Ο Περικλής δεν είχε όμως και μυαλό. Το μυαλό του ήταν άπηκτο. Η ωριμότητα του ήταν μεταξύ παιδιού και εφήβου. Με την παρέα του σ`εκείνη την καφετέρια που σύχναζαν, ήταν φωνακλάς και μιλούσε διαρκώς για γυναίκες. «Σοβαρέψου Περικλή, τον παρατηρούσαν οι φίλοι του.» «Μας ακούνε οι θαμώνες της καφετέριας, και μας κοιτάζουν περίεργα.» «Εμείς δεν είμαστε σαν και σένα μαγκούφηδες , έχουμε κι ένα πρόσωπο στην κοινωνία.» Αυτός συνέχιζε να μιλά για την απαγορευμένη ανατομία των γυναικών, σαν να ήταν μόνος στην αίθουσα. «Εσύ Περικλή μου, του λέει ο Διονύσης γελώντας δεν έχεις τίποτα άλλο που να σε απασχολεί παρά μόνο το πουλί σου. «Εδώ ο κόσμος καίγεται, και το νινί χτενίζεται που λέει ο λόγος.» Η κρίση έχει ξεπατώσει την ελληνική κοινωνία. Πολλοί άνθρωποι σιτίζονται από την φιλανθρωπία της εκκλησίας, από κοινωνικές οργανώσεις αλληλοβοήθειας, και από τους Δήμους. «Οι γιατροί του κόσμου» αναφέρουν σε συνεντεύξεις τους, ότι καθημερινώς αυξάνονται οι πολίτες που προσέρχονται σε αυτούς επειδή είναι άνεργοι και ανασφάλιστοι.» «Εσύ Περικλή το χαβά σου.» «Τι να κάνω εγώ απαντά ο Περικλής. «Μπορώ να διορθώσω τα στραβά του κόσμου;» «Έχει δίκιο ο Διονύσης του λέει ο Δημήτρης. «Εγώ τώρα σκέπτομαι τα δύο παιδιά μου την Ανδριάνα και τον Χρίστο, που είναι πτυχιούχοι Α.Ε.Ι και δουλεύουν όπου βρουν, για να μην κάθονται και επιβαρύνουν την χαμηλή σύνταξη μου. Την ευχή μου να έχουν τα παιδιά μου, γιατί με συμμερίζονται και είναι καλά παιδιά, είπε ο Δημήτρης συγκινημένος . «Μερικοί φίλοι μου, μου λένε ότι τα παιδιά τους, τους έχουν ρημάξει στο φέρε και φέρε. Δεν τους αφήνουν ψιλά ούτε για καφέ.» Ο Περικλής απτόητος τους λέει μειδιώντας. «Ποιος σας είπε να κάνετε οικογένειες βρε κορόιδα. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω υποχρεώσεις και διασκεδάζω την ζωή μου.» Πράγματι ο Περικλής είχε μια καλή σύνταξη δημοσίου υπαλλήλου πριν την πετσοκόψει το δημόσιο, δύο ενοίκια από ακίνητα, μετρητά υπό προθεσμία στην τράπεζα, αλλά και ένα μικρό σκάφος που το είχε αγοράσει κοψοχρονιά για να το παίζει πλούσιος ωραίος και σκαφάτος. Το ότι δεν γνώριζε τους κανόνες ναυσιπλοϊας, ούτε πως παίρνει μπροστά η μηχανή, αλλά ούτε και να κάνει τον καπετάνιο ουδόλως τον ενοχλούσε. Αρκεί που βρισκόταν κάποιοι φίλοι του που γνώριζαν πλοήγηση έπαιρναν μαζί τους και μερικές πουτανίτσες από αυτές που έκαναν πληρωμένο σεξ και έκοβαν θαλάσσιες βόλτες. Ήταν άραγε ευτυχισμένος ο Περικλής μέσα στην άγνοια του; Είχε ποτέ αγαπηθεί από γυναίκα; Είχε αγαπήσει γυναίκα; Με ποιες αξίες και αρχές είχε δώσει νόημα στην ύπαρξη του; Είχε καθόλου βάθος σκέψης και ίχνος προβληματισμού γύρω από το ανθρώπινο είναι; Στην παρέα του πάντως φαινόταν τόσο αβαθής ,και με μια ανόητη παιδικότητα. Μιλούσε πολύ για γυναίκες με την λαχτάρα του έφηβου, που δεν είχε γνωρίσει ακόμη το άλλο φίλο, και ήθελε να το κατακτήσει όπως οι άνδρες της γενιάς του. Ο Περικλής ίσως να μην είχε συνάψει ποτέ δεσμό. Ποτέ δεν το έκρυβε και παινευόταν ότι έπαιρνε πότε το σεξουαλικό βοήθημα «βιάγκρα» και πότε το «κιαλίς», όταν πήγαινε με πόρνες. Μάλιστα όπως έλεγε, πήγαινε μόνο με νεαρές πόρνες, αλλοδαπές όπου με 30,ή 40 ευρώ¨ «τα κάνουν όλα» κατά την έκφραση του Περικλή. Οι νεαρές γυναίκες, κυρίως από το πρώην ανατολικό μπλοκ είχαν πλημμυρίσει τα τελευταία χρόνια την χώρα μας. Δυστυχισμένες νεαρές υπάρξεις παρασυρμένες από αδίστακτους δουλεμπόρους πουλούσαν το τρυφερό κορμί τους, και έδιναν τα χρήματα στους νταβατζήδες τους. «Δεν τα λυπάσαι τα κοριτσάκια που έρχονται εδώ και πουλάνε το κορμί τους, του λέει μια μέρα με αυστηρότητα ο καθηγητής της παρέας.» «Δεν παρατάς τα ηθικοπλαστικά κ. καθηγητά, του απαντά γελώντας ο Περικλής. «Γιατί τσιγκουνεύεσαι τα λεφτά και δεν πας καμιά φορά με κοπέλα να ξεχαρμιανιάσεις; «Εγώ σου μιλάω σοβαρά αλλά εσύ αδιόρθωτος» του απάντησε ο καθηγητής. Ο Ξενοφών που ήταν και ο καλαμπουρτζής της παρέας είχε ονομάσει τον Περικλή¨ «μορφωτικό ακόλουθο ανατολικοευρωπαϊκών χωρών.» Όταν ο Περικλής καθυστερούσε να έρθει στην παρέα πάντα ο Ξενοφών ρωτούσε ¨ «Που είναι ο ακόλουθος» . «Δεν ήρθε σήμερα ο ακόλουθος;» Εκείνη την Παρασκευή το βράδυ από την μεγάλη παρέα των συνταξιούχων είχαν έρθει μονάχα δύο άνδρες ο Αντώνης και ο Κώστας. Συζητούσαν μεταξύ τους μέχρι που σε λίγο ήρθε και ο Περικλής και τους παρακολουθούσε που συζητούσαν ζωηρά. Μιλούσε ο Αντώνης και ό άλλος κουνούσε το κεφάλι του. «Σήμερα ο κάθε άνθρωπος ζει στην μοναξιά του. Δεν υπάρχει ουσιαστική επαφή μεταξύ των ανθρώπων. Ζούμε σε ένα διαρκές στρες είτε για να εξασφαλίσουμε ένα αβέβαιο παρόν λόγω της οικονομικής κρίσης είτε για όσους μπορούν προσπαθούν για περισσότερα υλικά αγαθά. Χάσαμε την ψυχή μας, και την παραδώσαμε στον θεό του χρήματος και της υλικής ευημερίας. Αυτή η ευμάρεια δεν κράτησε πολύ γιατί ήταν μια φούσκα..» Τώρα θα πληρώσουν τα παιδιά μας τα λάθη των παλιότερων γενεών.» Ακούει τον διάλογο ο Περικλής και τους λέει¨ «Κύριοι πολύ προβληματισμός έπεσε απόψε στο τραπέζι.» «Σε λίγο περιμένω μια μικρούλα. «Να πάρω τηλέφωνο να έρθουν δύο κοπελίτσες μόνο με 40 ευρώ και για σας.» Πάντα αδιόρθωτος ήταν ο Περικλής .Στα εβδομήντα του θα άλλαζε.

ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΡΑΚΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΗ; ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Μια απλή γρήγορη και αποτελεσματική μέθοδος πυρόσβεσης είναι τα τρακτέρ των αγροτών. Είναι δυνατόν να μην το έχουν κατανοήσει ακόμη οι αρμόδιοι απανταχού Ελλάδας; Η ιδέα δεν είναι δική μου αλλά ενός έμπειρου πρώην δημάρχου της αυτοδιοίκησης του αιωνίως έφηβου Πολυχρόνη Πολυχρονίδη. «Οι ιδιοκτήτες των τρακτέρ διαθέτουν προσθήκες με ντεπόζιτα νερού και μάνικες. Γνωρίζουν τους δικούς τους τόπους και μπορούν να ανοίγουν εύκολα δρόμους, και να έχουν ασφαλή πρόσβαση στον τόπο πυρκαγιάς. «Αν χρησιμοποιούσαν τα τρακτέρ τότε εκείνα μέχρι να έρθει η πυροσβεστική θα είχαν σβήσει τις φωτιές», μας είπε ο κ. Πολυχρόνισης και δεν θα χρειαζόταν να έρχεται ούτε ελικόπτερο από το Ηράκλειο.» Τον ρωτήσαμε αν το είχε υποβέλλει ως πρόταση στο παρελθόν προς τους αρμοδίους, και απάντησε καταφατικά. Δεν είμαι ειδικός του πυροσβεστικού σώματος για να αποφανθώ. Μου φαίνεται όμως λύση λογική και άμεση για τις αγροτικές περιοχές και με μηδενική δαπάνη. Γιατί δεν την δοκιμάζουν; ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΤΑΦΡΟΥ Επειδή μας αρέσει να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας κάναμε στην πόλη μας αντικείμενο αντιπαράθεσης, «το νέο θέατρο της ανατολικής τάφρου.» Ότι η κατασκευή είχε ατέλειες, ότι δεν είχαν θέαση πολλοί θεατές επειδή ήταν χαμηλά η σκηνή κ.λπ. Απάντησαν οι αρμόδιοι καθώς και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕΚ κ. Αεράκης , ο οποίος είπε ότι η σκηνή έγινε για το συγκεκριμένο έργο χαμηλά για να προσομοιάζει στο θέατρο της Επιδαύρου. Μόλις έληξαν οι παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕΚ ο δήμος τοποθέτησε υψηλότερη εξέδρα. Βεβαίως θα ήταν σωστότερο να γινόταν πιο αργά και μελετημένα και όχι τόσο βεβιασμένα η δουλειά. Ο δήμος απαντά ότι σιγά σιγά διορθώνει τις ατέλειες και ότι έπρεπε να θέατρο να λειτουργήσει εγκαίρως για την καλοκαιρινή περίοδο. Εν πάσει περιπτώσει, τώρα και για μερικά χρόνια η πόλη μας θα διαθέτει ένα θερινό θέατρο ασφαλές, όπου δεν θα κοψομεσιάζονται οι θεατές στις επί εικοσαετία απαίσιες σκαλωσιές. Ας μην μεμψιμοιρούμε διαρκώς και με το παραμικρό. Βεβαίως μια καλόπιστη κριτική βελτιώνει τα πράγματα και πιστεύω ότι όλοι αυτό θέλουμε. Ο ΞΑΔΕΛΦΟΣ Ν.ΖΗΓΡΑΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΡΟΔΩΣΕ Κατέθετε επί 9 ώρες στον ανακριτή σύμφωνα με το ρεπορτάζ, και έκαψε τον ΑΚΗ ΤΣΟΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟ όπου τα παραδέχθηκε όλα, ο εξάδελφος του επιχειρηματίας ΝΙΚΟΣ ΖΗΓΡΑΣ. Έδωσε νέα ονόματα ως εμπλεκόμενους με τις μίζες όπως τον πρώην υπουργό της Κύπρου Ντίνο Μιχαηλίδη. Η κατάθεση αυτή βοηθάει την ανάκριση για να δικασθεί ο ΑΚΗΣ. Από ηθικής απόψεως όμως υπάρχει το ερώτημα για τον κ. Ζήγρα. Γιατί δεν μιλούσε μέχρι τώρα, αν ήταν καθαρός και αθώος; Παραδέχτηκε βέβαια ότι συνεργάστηκε με τον Ακη μέχρι το 2004. Άρα ήταν κι αυτός συνένοχος και ωφελήθηκε από τις μίζες. Δεν υπάρχει καμία ηθική κάθαρση για τον ίδιο ειμή μόνο για να πέσει στα ελαφρά και να γλυτώσει και την προφυλάκιση. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω. ΑΚΡΟΑΤΗΣ ΠΑΡΑΠΤΩΜΑΤΟΣ Έτυχα αυτήκοος μάρτυς σε γραφείο ταξιδίων. Ένας νόμιμος μετανάστης με παραμονή στην Ελλάδα πάνω από 20 χρόνια θέλησε να ταξιδεύσει στο εξωτερικό. Φθάνει στο αεροδρόμιο «Ι. ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ», οικογενειακώς με τα διαβατήρια στο χέρι. Τον θεώρησε όμως ύποπτο η αστυνομία και τον καθυστέρησε στον έλεγχο με αποτέλεσμα να χάσει το αεροπλάνο. Ο φτωχός αυτός άνθρωπος έκλαιγε τα χίλια ευρώ {1.000} που είχε δώσει στα εισιτήρια, διότι δεν υπήρχε κανείς να πάρει την ευθύνη για να τον αποζημιώσει. Αλήθεια γίνονται τέτοια πράγματα στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα;

Αφιερώνεται στον νεογέννητο εγγονό μου. ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ Γεννήθηκες μια ημέρα του Γενάρη κι ένα αστέρι έλαμψε στον ουρανό. Αστέρι μου αγόρι μου, εσύ λουλούδι της αυγής, της μάνας σου καμάρι. Το μέσα της καρδιάς μου φώτισες μικρό μου παλικάρι. Όταν ένας άνθρωπος έρχεται στο κόσμο αγάλεται και μένα η ψυχή μου. Γιατί τότε, η χαρά γεννιέται. Σήμερα γιορτάζει η φύση, κι ένας καρπός άνοιξε, στον τόπο του να ανθίσει. Ήλιε μου , ήλιε μου βασιλιά μου φώτισε μου το χέρι. Να ζωγραφίσω ένα άσπρο, περιστέρι , ευτυχία και ειρήνη στις ψυχές των ανθρώπων για να φέρει. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΦΡΕΣΚΙΕΣ ΙΔΕΕΣ ΝΕΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Το έχω γράψει κι εγώ για επιστροφή στην δραχμή όπως και ο κ. Μπιτσάκης. Φοβάμαι όμως ότι ίσως είναι λάθος.Βεβαίως δεν είμαι ειδικός οικονομολόγος για να το τεκμηριώσω. Αλλά και με δραχμή η ελλάδα πρέπει να έχει ανοιχτή οικονομία. Για να μην καταντήσουμε Αλβανία του Χότζα. Ο αξιόλος καθηγητής και συμπατριώτης μου Ε.Μπιτσάκης σαν ρομαντικός Δον Κιχώτης πιστεύει ακόμη στην επανάσταση και στην ανατροπή.Δυστυχώς όμως οι επαναστάσεις μας τελείωσαν . Ο υπαρκτός σοσιαλισμός έγινε πλέον αντικείμενο ιστορικής έρευνας. Χρειάζονται νέες αναλύσεις νέα καθήκοντα φρέσκιες ιδέες. Η Λατινική Αμερική δείχνει ένα δρόμο. {αλληλέγγυο εμπόριο συμμετοχικός δημοτικός προϋπολογισμός, και ότι άλλο βαθιά προοδευτικό και ανθρώπινο πρέπει να υιοθετηθεί.} Χωρίς να καταργείται η ελευθερία ούτε ένα κόμμα της πρωτοπορίας να κατέχει το αλάθητο του Πάπα.Αυτές οι πρακτικές ίσως να ωφέλησαν εκείνη την εποχή για κάποια χρόνια ,μετά έγιναν τροχοπέδη ανθρώπινης ανάπτυξης τυρανία, και ολοκληρωτισμός του πνεύματος.

Ο ΑΡΠΑΚΤΙΚΟΣ NΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ «Οι μεγάλες ανωμαλίες άρχισαν, συνεχίστηκαν και εδραιώθηκαν με την συνεχή αύξηση των κερδών, που έγινε ανεξέλεγκτη και αναγκαστικά στράφηκε εναντίον των μισθών. Το μερίδιο των κερδών διευρύνεται συνεχώς μέσα στο Α.Ε.Π των ανεπτυγμένων οικονομιών, επί τρις περίπου δεκαετίες, καθώς τμήματα του εισοδήματος άλλαζαν χέρια και από τους μισθωτούς κατευθυνόταν στους κεφαλαιούχους, από τον συντελεστή εργασία ,στον συντελεστή κεφάλαιο.» «Πράγματι για την έκρηξη των ανισοτήτων, στο εσωτερικό των επί μέρους οικονομιών ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η απενεργοποίηση του αναδιανεμητικού ρόλου του σύγχρονου κράτους των τελευταίων τριάντα ετών.» ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ ΔΕΛΙΒΑΝΗ «Η ΦΟΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ»{Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.} Αν παρατηρήσουμε και τα συνεχώς εναλλασσόμενα στην Ελλάδα φορολογικά νομοσχέδια, θα διαπιστώσουμε ότι ωφελούνται από το κράτος τα υψηλά εισοδηματικά κλιμάκια. Δεν είναι τυχαίο ότι με μαζικά πυρά, από τα φιλικά του Μ.Μ.Ε ο αρπακτικός καπιταλισμός που ορίζεται ως νεοφιλελευθερισμός, έχει στρέψει τα πυρά του εναντίον του κράτους. Οι υπερφιλελεύθεροι κεφαλαιοκράτες θέλουν ένα καπιταλισμό του 19ου αιώνα του “lese passe lese fere” ελεύθερο από ελέγχους και δεσμεύσεις για να είναι κυρίαρχα το μονοπώλια τα ολιγοπώλια τα τραστ και τα καρτέλ, και να οργιάζει παρανόμως το χρηματοπιστωτικό σύστημα δημιουργώντας φούσκες και τραπεζικές κρίσεις. Στην προεκλογική περίοδο πριν τις εκλογές τη 6ης Μαίου η κ Ντόρα Μπακογιάννη, με το κόμμα της το «ΔΗΣΥ» είχε τυπώσει αφίσες με το μήνυμα¨ «Δεν φταις εσύ, φταίει το κράτος.» Υπερακοντίζοντας ο Στεφ. Μάνος με την «ΔΡΑΣΗ» πρότεινε την απόλυση 400.000 δημοσίων υπαλλήλων. Το ελληνικό κράτος δομήθηκε πάνω στην φαυλότητα και την αναξιοκρατία του πελατειακού συστήματος. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ελαχιστοποιηθεί , και να μην προσφέρει δημόσιες υπηρεσίες καταργώντας εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Η αναδιοργάνωση του κράτους είναι απαραίτητη καθώς και η μικτή οικονομία που πέτυχε η Ευρώπη μετά τον β/ παγκόσμιο πόλεμο, και που τα τελευταία χρόνια προσπαθούν με κάθε τρόπο να την κατεδαφίσουν.

ΚΡΗΤΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ Κρήτη μου αγαπημένη είσαι απ`όλους παινεμένη. Βιτζέντζο γέννησες νωρίς και στ`όνομα Κορνάρο ,τα γράμματα χάραξε καλά, και δεν τον παίρνει ο χάρος. Στ`ακρογιάλι της Σητείας κείτεται ο τολμητίας. Κι ο Καζαντζάκης στον Ψηλορείτη, γράφει τον καπετάν Μιχάλη, Που λευτέρωσε την Κρήτη με μπαλωθιές και πεντοζάλη. Η μαντάμ Ορτάνς με το Ζορμπά χορεύουν το συρτάκι με αιθέρια λύρα και βιολί από τον Μίκη Θεοδωράκη. Του Χορτάτζη η «Ερωφίλη» μας φιλάει εις τα χείλη. Του Ρεθύμνου τ`αεράκι χαίρεται στο καλοκαιράκι την εξαίσια μουσική του Μάνου Χατζηδάκη. Μην ξεχνάμε το Ξυλούρη το αηδόνι των ορέων, μάγεψε με τη φωνή του και τις πέτρες στην Ελλάδα. Σήκωσε ψηλά την Κρήτη στις κορφές του Ψηλορείτη. Ο Δασκαλογιάννης των Σφακιών πρωτομάρτυρας της ιστορίας κάηκε σαν λαμπάδα για την ελευθερία. Κρήτη στην ιστορία σου δεν λύγισες ποτέ και στους εχθρούς σου δεν έσκυψες κεφάλι. Τους ισχυρούς του κόσμου πολέμησες και δεν στάθηκες να σε διαφεντεύουν άλλοι. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Προσοχή στην πίεση των παιδιών: η κατάθλιψη καραδοκεί! Η καθημερινή πίεση με τις σχολικές υποχρεώσεις, το οικογενειακό περιβάλλον αλλά ακόμη και τα άγχη που σχετίζονται με τον σύγχρονο τρόπο ζωής, μπορεί να οδηγήσουν τα παιδιά αλλά και τους εφήβους σε ψυχικές διαταραχές

ΜΙΚΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ -ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΜΈΝΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Εκεί που διαφωνώ με την άποψη του καθηγητή Γ.Κοντογιώργη είναι που αναφέρει ότι για την ελληνική κρίση φταίει ο κομματισμός και η φαυλότητα του κράτους. Βεβαίως το κράτος μπορεί να είναι φαύλο αλλά δεν το εμπόδισε επί Σημίτη να έρθει πρώτο στις αποκρατικοποιήσεις στην ευρώπη, και να ενσωματωθεί στην διεθνή οικονομία. Η κρίση είναι διεθνής και οφείλετε στον αρπακτικό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Άλλωστε η κρίση ξεκίνησε από την Αμερική και ήρθε στις νότιες χώρες της ευρώπης ως ο αδύνατος κρίκος της ένωσης, και κυκλώνει σιγά σιγά και τις ισχυρές χώρες του βορά. Συμφωνώ ότι η κοινωνία των πολιτών πρέπει να είναι πανταχού παρούσα,και ότι η λειτουργία του κράτους πρέπει να αλλάξει εις όφελος των πολιτών.Στο ερώτημα μεγάλο κράτος ή μικρό κράτος η απάντηση είναι μικτή οικονομία όπως λειτούργησε στην δυτική ευρώπη μεταπολεμικά και έφερε θετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους.O νεοφιλελευθερισμός κτυπάει το κράτος γιατί θέλει την αγορά ασύδοτη και επιστροφή στην δουλεία. Στην Ελλάδα της φαυλοκρατίας της ρουσφετολογίας και του πελατειακού κράτους, ασφαλώς, και δεν πρέπει να μείνει ως έχει.Αλοίμονο όπως ισχυρίζεται ο κ. Κοντογιώργης και πολλοί άλλοι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφωθεί σε ΠΑΣΟΚ του 1981.Θα είναι ένα ακόμη κτύπημα του αριστερού κινήματος διεθνώς.Να γιατί σε μια δημοκρατία ο λαός πρέπει συνεχώς να βρίσκεται σε εγρήγορση και να ασκεί κριτική στην εξουσία.Μπορεί να ήταν υπερβολικοί οι αρχαίοι αθηναίοι αλλά δεν άφηναν κανένα άρχοντα να σηκώσει κεφάλι εναντίον της αθηναϊκής δημοκρατίας. Τον εξοστράκιζαν.Ας παραδειγματιστούμε.

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ Στις Η.Π.Α έξαιτίας των φορολογικών παραδείσων και της φοροδιαφυγής,χάνονται φόροι 100 δις δολλάρια ετησίως, στην Γαλλία 40 με 50 δις ευρώ, ενώ για την Γερμανία το 6% των φορολογικών εσόδων της. *”Τα κρατικά έσοδα που έτσι χάνονται θα ήταν υπεραρκετά για την εξάλειψη της φτώχειας στον κόσμο ,για τον περιορισμό των ανισοτήτων και των κοινωνικών αποκλεισμών, στις προηγμένες κοινωνίες, για την σημαντική βελτίωση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, για την αντιμετώπιση της ανεργίας, αλλά και της κρίσης χάρις στην διενέργεια δημοσίων έργων, τέλος για την αντιμετώπιση των ελλειμάτων που ταλανίζουν την υφήλιο.” ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΗΒΑΝΗ “Η ΦΟΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ” Γίνονται αποσπασματικές προσπάθειςαπό τα κράτη για τα μάτια του κόσμου εξ αιτίας της κοινωνικής κατακραυγής,αλλά τίποτα επί της ουσίας.Ειδικά στην Ελλάδα ο μόνος ένοχος είναι ο Τσοχατζόπουλος, για να ξεπλύνει την φοροδιαφυγή του ελληνικού οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ . ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΦιλοπατρίαΚαταχωρίσεις (RSS) Σχόλια (RSS) Αρχική ΣΧΕΤΙΚΑ ΝΕΟΤΑΞΙΚΑ Επικοινωνία ΕΠΙΦΥΛΑΚΗ ΔΡΑΣΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ (των εκλεκτών) Τζώρτζ Σόρος, κερδοσκόπος και φιλάνθρωπος Αδικήματα των «μυημένων» και πραξικοπήματα Τζώρτζ Σόρος, κερδοσκόπος και φιλάνθρωπος 15 Ιανουαρίου 2004 - Αρχέτυπο του κερδοσκόπου και προφήτης της «ύστερο-κεφαλαιοκρατίας», ο κεφαλαιούχος και φιλόσοφος Τζώρτζ Σόρος είναι συγχρόνως επίφοβος και λατρευόμενος. Υπεύθυνος χρηματιστηριακών καταρρεύσεων και μαικήνας μέσα σε καμια πενηνταριά χώρες, κατέχει σήμερα μια περιουσία που αξιολογείται στα επτά δισεκατομμύρια δολάρια και προσφέρεται να χρηματοδοτήσει τις εκστρατείες ενάντιον του Τζώρτζ W. Bush παρά το γεγονός ότι έσωσε τον Τζούνιορ από πτώχευση το 1990 και συνεχίζει να εργάζεται με τον πατέρα του στο κέντρο του ομίλου Καρλάϊλ (Group Carlyle). Ταυτόχρονα ενεργός μέσα σε πολλές αλλαγές πολιτεύματος, κατηγορείται πως είναι προπέτασμα της ΣΙΑ. Αναλαμβάνοντας δημόσια δέσμευση μέσα στην προεδρική προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ να αντιμετωπίσει την υποψηφιότητα του Μπους, ο δισεκατομμυριούχος Τζώρτζ Σόρος ξεσήκωσε θύελλα στην Ουάσιγκτον. Αντιθέτως, ο διάσημος κερδοσκόπος προσείλκυσε τη συμπάθεια όλων εκείνων που, στον κόσμο, φοβούνται πως ο Μπους θα διαδεχτεί τον εαυτό του. Γεννημένος στην Ουγγαρία, το 1930, εγκαθίσταται στην Αγγλία μετά το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου, το 1947. Συναντά εκεί τον αντικομμουνιστή φιλόσοφο Καρλ Πόππερ (Karl Popper), τον οποίο δεν θα σταματήσει να επικαλείται. Το 1956, φεύγει στις ΗΠΑ και εκεί δημιουργεί τα πρώτα «κεφάλαια ασφαλείας» με την πρόθεση των μεγάλων περιουσιών. Από το 1969, η κύρια επιχείρησή του, το Quantum Fund (με έδρα τους φορολογικούς παράδεισους, τις Ολλανδικές Αντίλλες κι έπειτα το Κιουρασάο), εξασφαλίζει ανταπόδοση στην επένδυση του ύψους 34,5% κατά μέσον όρο ετησίως. «ο άνθρωπος που ξετίναξε την τράπεζα της Αγγλίας» Ο Τζώρτζ Σόρος δεν δημιούργησε ποτέ πλούτο, αλλά πλούτισε χάρη στη χρηματιστηριακή δραστηριότητά του. Με 7 δισεκατομμύρια δολάρια, η κληρονομιά του πρέπει να είναι σήμερα η 28η περιουσία στις ΗΠΑ σύμφωνα με την ταξινόμηση του περιοδικού Forbes το 2003. Επωνομαζόμενος «ο άνθρωπος που ξετίναξε την τράπεζα της Αγγλίας», ύστερα από μια επιδρομή στη λίρα στερλίνα, το Σεπτέμβριο 1992, που του απέφερε 1 δισεκατομμύριο δολαρίων εις βάρος του βρεταννού φορολογούμενου, έχει γίνει το παράδειγμα του κερδοσκόπου. Παρόλο που γνώρισε σημαντικές απώλειες κατά τη διάρκεια της χρηματιστηριακής κατάρρευσης του 1987, της ρωσικής κρίσης του 1998 και με την έκρηξη της φούσκας του Διαδικτύου, ήταν ο μεγάλος κερδισμένος της Ταϊλανδικής κρίσης του 1997 και της ασιατικής κρίσης. Προεδρεύων στις τύχες μιας πληθώρας ενώσεων στις οποίες πρέπει να έχει αφιερώσει περισσότερα από 300 εκατομμύρια, ίσως είναι ένας από τους μεγαλύτερους συγχρόνους φιλάνθρωπους. Το κύριο ίδρυμά του, η Open Society Institute, (Ίδρυμα Ανοικτής κοινωνίας) οφείλει το όνομά του στο φιλοσοφικό πρόγραμμα του δασκάλου του Καρλ Πόππερ: την οικοδόμηση ανοιχτών κοινωνιών, δηλαδή ενήμερων των ατελειών τους και ικανών να αυτοβελτιωθούν, για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Τα κύρια προγράμματά του στοχεύουν στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, στην πάλη ενάντια στην τοξικοεξάρτηση, στην κατάρτιση των πολιτικών στελεχών και, στην ανάπτυξη της ελευθερίας της πληροφορίας. Αυτοί οι συναινετικοί στόχοι περιλαμβάνουν τις αμφισβητούμενες εκστρατείες της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών και της καθιέρωσης των προγραμμάτων της αντικατάστασης για τους τοξικομανείς. Αυτή η φιλανθρωπική και προοδευτική δραστηριότητα έχει αντισταθμίσει ωφέλιμα την εικόνα του ως οικονομικού άρπαγα. Παρόλα αυτά, εδώ και αρκετά έτη, φωνές έχουν σηκωθεί για να αντιτείνουν ότι η φιλανθρωπική δράση του είναι ένα κάλυμμα στις παρεμβάσεις της ΣΙΑ και του κράτους του Ισραήλ παγκοσμίως και ότι η περιουσία του οφείλεται περισσότερο στα αδικήματα των μυημένων παρά «στο άγγιγμα του Μίδα» [1]. Αρχικά το Quantum Fund είχε διαχειριστές αντιπροσώπους του λόρδου Ιακώβ Ροτσιλντ (Jacob Rothschild- σημερινός πληρεψούσιος είναι ο Michail Khodorkovsky-Μιχαήλ Χοντορκόφσκυ), του σερ Τζαίημς Γολντσμιθ (Sir James Goldsmith ο οποίος υπήρξε ευρωβουλευτής στο πλευρό του Φιλίπ ντε Βιλλιέ -Philippe de Villiers) και του Εντμοντ Σαφρά — Edmond Safra (κύριος χοντρέμπορος όπλων του Ισραήλ). Μέλος του ομίλου Καρλάϊλ Το Έθνος (The Nation) πρόσφατα αποκάλυψε ότι είναι ο Σόρος, μέσω των επιχειρήσεων Harken Energy και Spectrum 7, αυτός που, το 1990, έσωσε τον νεώτερο Μπους από την πτώχευση εκκαθαρίζοντας τα χρέη του. Ερωτούμενος επί του προκειμένου από την εφημερίδα, έδηλωσε ότι ενήργησε έτσι για να αποκτήσει «πολιτική επιρροή» (σικ) [2]. Όπως ο φίλος του ο Khodorkovsky, ο Τζώρτζ Σόρος μπήκε στο όμιλο Καρλάϊλ όταν αυτός έγινε το καταφύγιο των πρώην της διοίκησης του πατέρα Μπους, το 1992. Αυτός ο όμιλος είναι παγκοσμίως η πιο σημαντική εταιρεία διαχείρισης χαρτοφυλακίων μετοχών. Ασχολείται κυρίως με τις περιουσίες των οικογενειών Μπους και Μπιν Λάντεν. Μέσω των επιχειρήσεων που ελέγχει, ο όμιλος Καρλάϊλ είναι ο 11ος στη σειρά προμηθευτής του Πενταγώνου. Στις 20 Δεκεμβρίου του 2002, ο Σόρος καταδικάστηκε σε ποινική ρήτρα 2,2 εκατομμύρια από το σωφρονιστικό δικαστήριο του Παρισιού για το αδίκημα του «μυημένου» κατά τη διάρκεια της χρηματιστηριακής επίθεσης το 1988 ενάντιον της τράπεζας «Société Générale». Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο Όμιλος Διεθνούς Κρίσης (Human Rights Watch, International Crisis Group) Εκτός από το Ίδρυμα Ανοικτής κοινωνίας (OSI), το οποίο είναι παρόν μέσα σε μια πενηνταριά χώρες, ο Σόρος έχει δημιουργήσει ή χρηματοδοτεί τις διάφορες ενώσεις και ιδρύματα πρώτου μεγέθους, όπως είναι το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο Όμιλος Διεθνούς Κρίσης. Το Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι μία από τις οργανώσεις που τεκμηρίωσε περισσότερο τα εγκλήματα που αποδίδονται στον Slobodan Milosevic, δικαιολογώντας έτσι την παρέμβαση του ΝΑΤΟ εναντίον της Σερβίας. Ένα μεγάλο μέρος των κατηγοριών αυτής της οργάνωσης δεν έγινε δυνατό να επιβεβαιωθούν μέχρι σήμερα από το διεθνές ποινικό δικαστήριο για την Πρώην Γιουγκοσλαβία. Ο Όμιλος Διεθνούς Κρίσης (ICG) δημιουργήθηκε το 1994 ως μη κυβερνητική διπλωματική οργάνωση, κάτω από τη προεδρία του δημοκράτη γερουσιαστή Τζώρτζ Mitchell (που έδωσε το όνομά του στην υποβολή έκθεσης του ίδιου ονόματος στο ισραελο-παλαιστινιακό πρόβλημα). Κατ’ αρχήν ενεργός στο Μπουρούντι, τη Νιγηρία και τη Σιέρα Λεόνε, το ICG προσέγγισε το ΝΑΤΟ σχετικά με την Γιουγκοσλαβία. Προεδρεύεται σήμερα από τον Martti Ahtisaari, τον Φινλανδό πρώην Πρόεδρο που έκανε πως διαπραγματεύεται με τον Milosevic για να αποτρέψει τον πόλεμο. Το διοικητικό του Συμβούλιο μοιάζει με κατάλογο τηλεφώνου νατοϊκών προσωπικοτήτων. Στο πλευρό των παλαιών εθνικών συμβούλων της ασφάλειας Άλλεν (Richard Allen) και Μπρεζίνσκυ (Zbigniew Brzezinski), βρίσκουμε τον Κουβεϊτιανό πρίγκηπα Αλ Σαμπάχ (Saud Nasir Al-Sabah), τον παλαιό κατήγορο του Διεθνούς ποινικού δικαστηρίου για την Πρώην Γιουγκοσλαβία Άρμπουρ (Louise Arbour), ή τον παλαιό ανώτατο διοικητή του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του πόλεμου της Γιουγκοσλαβία το στρατηγό Κλαρκ (Wesley Clark). Μερικές οικονομικές σχέσεις όπως ο Φιλιππινέζος Πρόεδρος Ράμος (Fidel Ramos) ή ο ρώσος ολιγάρχης Χοντορκόφσκυ (Michail Khodorkovsky), όλοι τους μέλη του ομίλου Καρλάϊλ. Εμφανίζονται επίσης και Γαλλικές προσωπικότητες: Η Βέϊλ (Simone Veil), Πρόεδρος του μνημείου του Ολοκαυτώματος (Shoah), και η δημοσιογράφος Κριστίν Οκρέντ (Ockrent), σύζυγος του πρώην κυβερνήτη του Κοσσυφοπεδίου Κουσνέρ (Bernard Kouchner). Το 2001, ο Σόρος δημιούργησε το Πρόγραμμα Δημοκρατικός Συνασπισμός (Democracy Coalition Project-DCP) επιφορτισμένο να εμψυχώσει το μη κυβερνητικό φόρουμ στο περιθώριο των συσκέψεων της κοινότητας των δημοκρατιών που οργανώνονται από το Αμερικανικό Στέϊτ Ντιπάρτμεντ. Μεταξύ των συντακτών του πρακτορείου του, η αφρόκρεμα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων. Έχει δημιουργήσει επίσης ένα πρόγραμμα Δικτύου ΜΜΕ (Network Media Program) που έχει εξαγοράσει τα αρχεία του ραδιοφώνου Ελεύθερη Ευρώπη (Radio Free Europe-του οποίου ένας εκ των παλαιών ηγετών, ο Herbert Okun, εδρεύει στο διοικητικό Συμβούλιο του OSI), του σταθμού της ΣΙΑ κατά τη διάρκεια του ψυχρού πόλεμου. Έχει επιδοτήσει πολλά «ανεξάρτητα» ΜΜΕ, όπως το ραδιόφωνο B92 κατά τη διάρκεια του πόλεμου στη Γιουγκοσλαβία και σήμερα τις «ελεύθερες» εφημερίδες στο Ιράκ. Ελέγχει το Project Syndicate, ένα πρακτορείο μετάδοσης του ελεύθερου βήματος πολιτικών προσωπικοτήτων μέσα σε 181 διεθνείς ημερήσιες εφημερίδες. Μεταξύ των συντακτών του, βρίσκουμε την πλειοψηφία των διαχειριστών του ICG και την αφρόκρεμα των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων [3]. Εγκωμιάζει την χειραγώγηση των θυμάτων της 11 Σεπτεμβρίου Το Σεπτέμβρη του 2001, ακριβώς μετά από τις απόπειρες, ο Σόρος συμμετείχε σε μια ομάδα εργασίας του Συμβουλίου των Διεθνών σχέσεων, τη λέσχη του κατεστημένου της Ουάσινγκτον, για το ρόλο της προπαγάνδας στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Πρόεδρος των εργασιών ο πρέσβης Χολμπρουκ (Richard G. Holbrooke), ο οποίος έπαιξε έναν κρίσιμο ρόλο στο έναυσμα της επίθεσης κατά της Γιουγκοσλαβίας και του οποίου η σύζυγος, Κάτι Μάρτον (Kati Marton), είναι διαχειρίστρια στο OSI. Το αντίγραφο των συμπερασμάτων που απευθύνθηκε στον Πρόεδρο Μπους συνιστά ενθέρμως να πείσει τον υπόλοιπο κόσμο για το βάσιμο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ επαναλαμβάνοντας συνεχόμενα τις απόπειρες της 11ης Σεπτεμβρίου και χειραγωγώντας τα θύματα για να προκαλέσουν τον οίκτο. Επιμένει έτσι ώστε οι ξένες κυβερνήσεις όχι μόνο προσκληθούν να καταδικάσουν τις απόπειρες, αλλά να εγκρίνουν το σκεπτικό που προκύπτει για τον πόλεμο στην τρομοκρατία. Τελικά, συμβουλεύει να αναπτύξει μια μεσολαβητική παρουσία μέσα στον κόσμο, κυρίως συμπεριλαμβάνοντας τα συμπληρώματα των Times της Νέας Υόρκης μέσα στις μεγάλες φιλικές ημερήσιες. Η Ρωσσία εξεδίωξε το Ίδρυμα Ανοικτής κοινωνίας Open Society Institute στο τέλος του 2003 Τα τελευταία χρόνια, ο Τζώρτζ Σόρος έχει παίξει έναν κεντρικό ρόλο μέσα στις αλλαγές του πολιτεύματος, κυρίως στην ανατολική και κεντρική Ευρώπη. Ήταν ιδιαίτερα ενεργός στην Πολωνία πού ήταν συγχρόνως ο προσωπικός φίλος του στρατηγού Jaruselski και ο κύριος επίσημος ευεργέτης του συνδικάτου Αλληλεγγύη (ξαναβρίσκουμε σήμερα τον Γκιέρεμεκ (Bronislaw Geremek) στο διοικητικό Συμβούλιο του ICG). Αλλά επίσης βεβαίως στην Ουγγαρία, την χώρα της προέλευσής του. Φαίνεται να συμμετείχε στην σκηνοθεσία «της βελούδινης επανάστασης» στην Τσεχία, που τοποθέτησε στην εξουσία τον Vaclav Havel. Αναπαρήγαγε αυτό το πρότυπο στην Σερβία για να ανατρέψει τον Slobodan Milosevic και πιό πρόσφατα στην Γεωργία ενάντια στον Edouard Shevarnardze. Κάθε φορά, στηρίχθηκε σε κινήματα νεολαίας του τύπου Otpor. Κατηγορείται ότι ενθαρρύνει τις ίδιες αναταραχές στην Ουκρανία και την Λευκορωσία. Για να μπει τέλος στην παρέμβασή του στη Ρωσσία, οι αρχές έλαβαν πρόφαση ενός απλήρωτου ενοικίου για να κάνουν έξωση στο Ίδρυμα Ανοικτής κοινωνίας μερικές ημέρες μετά τη σύλληψη του Mikhail Khodorkovsky που υποψιάζονταν ότι συνωμοτούσε. Ποιό είναι το ελατήριο του Σόρος; Λαμβάνοντας υπόψη τις πολλαπλές όψεις του άνθρωπου που ξετίναξε την τράπεζα της Αγγλίας, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί διάλεξε να επενδύσει σήμερα 12 εκατομμύρια δολάρια για να εναντιωθεί στην εκλογή του Μπους. Μέσα σε ένα άρθρο που παρατηρήθηκε στο New Statesman [4], ο δημοσιογράφος Neil Clark βεβαιώνει ότι ο Πρόεδρος και ο δισεκατομμυριούχος, που συνεργάστηκαν επί μακρόν και συνεργάζονται ακόμη, είναι και οι δύο οπαδοί της νεοφιλελεύθερης Αυτοκρατορίας, αλλά εναντιώνονται σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης της. Ο Τζώρτζ Σόρος, ο οποίος προσπαθεί από έτη να δώσει μια πρόσοψη με ανθρώπινο πρόσωπο στην χρηματιστηριακή κεφαλαιοκρατία, θεωρεί ότι η βιαιότητα του Μπους βάζει σε κίνδυνο την αποδοχή του συστήματος από τους λαούς. Άλλοι υπαινίσσονται ότι η εκστρατεία του Σόρος είναι καταδικασμένη σε αποτυχία και εξυπηρετεί μόνο την δημιουρία της αυταπάτης μιας δημοκρατικής συζήτησης στις ΗΠΑ. Το 2002, δήλωνε «Στην αρχαία Ρώμη, μόνο οι Ρωμαίοι πολίτες ψήφιζαν. Κάτω από τη σύγχρονη παγκόσμια κεφαλαιοκρατία, μόνοι οι Αμερικανοί ψηφίζουν. Οι Βραζιλιάνοι, αυτοί, δεν ψηφίζουν». Ένα ολόκληρο πρόγραμμα. [1] Μυθικό πρόσωπο ο βασιλιάς Μίδας εθεωρείτο ότι μπορεί να μετατρέψει ότι ακουμπά σε χρυσάφι. [2] Ο Μπους και ο δισεκατομμυριούχος. Πως ο καπιταλισμός των μυημένων ωφέλησε τον Μπους του David Corn, The Nation 17/072002 [3] Για την Γαλλία οι οικονομολόγοι Michel Camdessus, Daniel Cohen, Jean-Paul Fitoussi, Jean-Pierre Lehmann, Jean Pisani-Ferry ; και οι πολιτικολόγοι όπως οι François Heisbourg, ο Pierre Nora ή ο Jacques Rupnik. [4] George Soros, NS Profile par Neil Clark, στο New Statesman της 2/06/2003. Πηγή: www.reseauvoltaire.net Μετάφραση: ΦΙΛΟΠΑΤΡΊΑ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΜΜΟΝΗ ΣΤΟΝ ΙΣΟΣΚΕΛΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Το σύμφωνο σταθερότητας που υπεγράφη με την συμφωνία του Μάαστριχτ ποτέ δεν τηρήθηκε. Η είσοδος των ευρωπαϊκών κρατών στην ευρωζώνη, έγινε με πολιτικά κριτήρια. Ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός σημαίνει δογματικά προσκολημένη εμμονή στην λιτότητα , που επιβάλλει ο νεοφιλελευθερισμός το "niational monetary fund" {Δ.Ν.και " η σχολή του Σικάγου" με γκουρού τον νομπελίστα Μίλτον Φρίντμαν ,και τον Αυστριακό καθηγητή φον Χάγιεκ. Η λιτότητα σε εποχές κρίσης είναι αδιέξοδη και οδηγεί σε κατάρρευση τις οικονομίες και τις κοινωνίες σε ασφυξία. Την πολιτική της λιτότητας την επιβάλλει η Γερμανία από τότε που ενώθηκε ,διότι οραματίζεται να ηγεμονεύσει στον κόσμο μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Συμφωνώ με όλους εκείνους που '''πιστεύουν, ότι είχε και θετικά η ένταξη μας στην τότε Ε.Ο.Κ διότι συνετέλεσε στον εκσυχρονισμό των θεσμών και την παρακολούθηση από το πρώην τμήμα της καθυστερημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ήταν η σύχρονη Ελλάδα ,της πιο προηγμένης κοινότητας του κόσμου όπως η Ευρωπαϊκή με τα θετικά της {υψηλός πολιτισμός" και τα αρνητικά της {βαρβαρότητα} όπως και ο σημαντικός Γάλλος κοινωνιολόγος Εντγκάρ Μορέν επισημαίνει στο βιβλίο του ¨"πολιτισμός και βαρβαρότητα." Ο γέρο Καραμανλής είχε δηλώσει τότε που μας έντασε στην Ε.Ο.Κ ότι¨ "θα μας ρίξει στην θάλασσα χωρίς σωσίβιο", για να μάθουμε υποχρεωτικά και βίαια μπάνιο. Εμείς μονίμως ανέτοιμοι δυστυχώς οι μισοί κοντεύουμε να πάμε στον πάτο της θάλασσας."Βοηθούντος" βεβαίως και του αρπακτικού και ριψοκίνδυνου καπιταλισμού,{καζινοκαπιταλισμός}. Για να επιτευχθεί η πολιτική ολοκλήρωση της Ε.Ε πρέπει να γίνουν ακόμη σημαντικά βήματα. Ομοσπονδία σημαίνει ότι η Ε.Ε πρέπει να έχει στην κεφαλή ένα Ομπάμα με ισχυρές εξουσίες και μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση με τους καθ`ύλην αρμόδιους υπουργούς. Επίσης μία Ε.Κ.Τ με απεριόριστο εκδοτικό προνόμιο που θα ελέγχεται από την ένωση. Μην λησμονούμαι ότι για να ενωθεί η Βόρειος Αμερική {Η.Π.Α} προηγήθηκε ο εμφύλιος πόλεμος. Πόσο μάλλον που η Ευρώπη έχει τόση μεγάλη προϊστορία μέχρι τον σχηματισμό των εθνών κρατών.Σε αντίθεση με την Γερμανική επιλογή της λιτότητας στην Ευρώπη, ο πρόεδρος Ομπάμα στην Αμερική με την κεντρική τράπεζα F.E.D με διοικητή τον καθηγητή ΜΠΕΝ ΜΠΕΡΝΑΚΙ έκοψε χρήμα για να στηρίξει την ενεργό ζήτηση και την αύξηση του Α.Ε.Π χωρίς να έχει επίπτωση στον πληθωρισμό. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές ανισότητες ανάπτυξης δεν υπάρχουν μόνο μεταξύ των κρατών , αλλά και στο εσωτερικό των κρατών. Το θέμα είναι γιατί αφήνουν την Γερμανία τα άλλα κράτη, να επιβάλλει πολιτικές και να μην υπολογίζει τις βουλήσεις των λαών. Σιγά την δημοκρατία που έχουμε.

ΜΟΝΟ ΛΕΞΕΙΣ Μόνο λέξεις μπορώ να είπω τόσο Λέξεις μόνο γνωρίζω για να αρθρώσω. Την κοινωνία της εποχής μας, που κατρακυλά. Με δύναμη λιονταριού να εμποδίσω σθεναρά. Τον άνθρωπο του μόχθου που υποφέρει συμπονώ. Σαν μάρμαρο τον ράγισαν ,τον τσάκισαν εδώ. Ωσάν απόρριμμα τον μεταχειρίζεται η αγορά, κι είναι για τον ίδιο μεγάλη συμφορά. Δεν είναι σύστημα σωστό ο καπιταλισμός να κυριαρχεί χωρίς φραγμούς , να φέρνει κρίσεις, και χωρίς ήθος να διαφθείρει συνειδήσεις. Τον πλούτο να μαζεύουν οι ολίγοι, και οι πολλοί όπως παλιά να γίνονται των αρχόντων οι κολίγοι. Ο Ήλιος και το φως τον φωτισμό ας φέρει. Αντάμα να πάμε όλοι χέρι με χέρι. Το σκότος όμως δεν φωτίζει, αν δεν πατήσουν πόδι οι κολίγοι. Το άδικο να μπολιαστεί με κοινωνική δικαιοσύνη. Oι άνθρωποι να ζήσουν, στο μάταιο τούτο κόσμο με λιγότερη οδύνη. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Δύο ισοδύναμα με ιδεολογικό φορτίο: Να πληρώσουν η εκκλησία και οι «αιώνιοι» φοιτητές. του Λεωνίδα Καστανά, μη μαδάς τη μαργαρίτα Μέχρι τις 23 Ιουλίου, ημέρα έλευσης της τρόικας, θα πρέπει να έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις περιορισμού των δημοσίων δαπανών κατά 11,5 δις. Οι περικοπές αυτές θα πρέπει να γίνουν σε 2 ή 4 χρόνια, αλλά θα πρέπει να γίνουν. Φυσικά και επιβάλλονται από το «κακό» μνημόνιο, αφού σε αυτήν τη χώρα κανείς δεν είχε, τόσα χρόνια, την πολιτική βούληση να μαζέψει τα κρατικά έξοδα, ανεξάρτητα από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Αντίθετα σύσσωμο το πολιτικό σύστημα μοίραζε απλόχερα χρήμα που δεν είχε, αναπαράγοντας έτσι την εξουσία του. Περικοπές, λοιπόν, αλλά από πού; Η κυβέρνηση δεν θέλει να βάλει χοντρό χέρι στα ειδικά μισθολόγια. Λογικό, αφού μια τέτοια κίνηση, θα δυσαρεστούσε ευαίσθητους κλάδους κρατικών υπαλλήλων, όπως γιατρούς, στρατιωτικούς, καθηγητές πανεπιστημίου, δικαστικούς, διπλωμάτες και θα πυροδοτούσε νέες κοινωνικές εντάσεις. Λογικό όμως και από την πλευρά της πραγματικής οικονομίας. Μια τέτοια μείωση θα είχε επιπτώσεις στην κατανάλωση, άρα και στη ρευστότητα της αγοράς. Ωστόσο θα ήταν ορθολογικό να διερευνηθεί, ποιοι συγκεκριμένα και γιατί απολαμβάνουν τεράστιους, για τα σημερινά δεδομένα, μισθούς και συντάξεις και να γίνουν στοχευμένες περικοπές. Είναι άδικο να ενοχοποιούμε όλους τους γιατρούς ή όλους τους ένστολους. Αν ένας νοσοκομειακός γιατρός που δίνει καθημερινά τη μάχη της ζωής και του θανάτου, στις πιο αντίξοες συνθήκες, αμείβεται με 1850Ευρώ, δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να θεωρείται υψηλόμισθος. Το ίδιο ισχύει και για τους ένστολους. Τα παιδιά που κυνηγούν το έγκλημα στους δρόμους, πάνω σε δυο τροχούς, προσφέροντας στην κοινωνία πραγματικές υπηρεσίες, δεν μπορούν να το κάνουν για ένα κομμάτι ψωμί. Την ίδια στιγμή όμως υπάρχουν γραφειοκράτες που λιώνουν από την απραξία μέσα σε κλιματιζόμενα γραφεία, που εισπράττουν ποσά τελείως δυσανάλογα με τις υπηρεσίες που (δεν) προσφέρουν. Αν οι συγκεκριμένοι κλάδοι απορροφούν γύρω στα 6 δις ετησίως, δηλαδή το 33% της μισθοδοσίας των ΔΥ, δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, αλλά η οργάνωση του κράτους. Η πραγματική οικονομία θα γίνει από την αναδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών, την κατάργηση της πολυνομίας και της γιγαντονομίας, όπως είπε και ο Μανιτάκης, τη δραστική μείωση της γραφειοκρατίας, την περικοπή επιδομάτων σε όσους δεν το αξίζουν, τις μετατάξεις του πλεονάζοντος προσωπικού. Αν ο στρατός είναι πολυέξοδος, ας κλείσουν εδώ και τώρα στρατόπεδα, ας μειωθούν οι εξοπλισμοί, ας αυξηθεί κατά 3 μήνες η θητεία, ας τα βρούμε με την Τουρκία. Αλλά ας δούμε και το μισθολόγιο όσων υπηρετούν σε μια ετοιμοπόλεμη μονάδα σε σχέση με τους ομοιόβαθμους συναδέλφους τους που υπηρετούν στο Πεντάγωνο. Δεν είναι άδικο για παράδειγμα να συνεχίζουν να παίρνουν πτητικό επίδομα και όσοι σταμάτησαν να πετούν με πολεμικό αεροπλάνο; Άρα, οι οριζόντιες και άκριτες περικοπές δεν θα βοηθήσουν την κοινωνία να βγει από την κρίση, το αντίθετο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η αναδιάρθρωση των κρατικών δομών, η αξιολόγηση προσώπων και υπηρεσιών και η επιστημονική κοστολόγηση αυτών. Δηλαδή μεταρρυθμίσεις. Και η πολιτεία κάποια στιγμή θα πρέπει να τολμήσει να γίνει δικαιότερη. Διάβασα όμως ότι το οικονομικό επιτελείο σκέφτεται δυο καινοτόμες δράσεις περικοπής δαπανών της τάξης κάποιων εκατομμυρίων ευρώ. Δεν ξέρω αν είναι πραγματικές σκέψεις, αλλά νομίζω ότι έχουν εκτός από οικονομικό και σημαντικό ιδεολογικό ενδιαφέρον. Η πρώτη, αναφέρεται στη μισθοδοσία 10.000 ιερέων και 100 αρχιερέων. Το κόστος για το κράτος είναι 200 εκατομμύρια. Η σκέψη είναι να αναλάβει το μισό η ίδια η εκκλησία. Το σωστό θα ήταν φυσικά να το αναλάβει όλο. Και μόνο το γεγονός ότι όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας πληρώνουν τους διακόνους μιας συγκεκριμένης θρησκείας είναι εξωφρενικό για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά οποιαδήποτε ελάφρυνση και αν γίνει θα ήταν πολύ σημαντική. Κυρίως σε ιδεολογικό επίπεδο. Θα σηματοδοτούσε την έναρξη του πολυπόθητου διαχωρισμού της εκκλησίας από το κράτος. Το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας δεν αφορά την πολιτεία. Αφορά αυτήν την ίδια. Το ίδιο έργο μπορεί να κάνει και ένα σωματείο ή μια επιχείρηση. Είναι μέρος της κοσμοθεωρίας ή της προπαγάνδας της. Δεν ανταλλάσσεται με θέσεις δημοσίων υπαλλήλων. Ούτε θα πρέπει να μας απασχολεί, αν αυτή έχει τους αναγκαίους πόρους (που τους έχει). Αν η κοινωνική προσφορά της εκκλησίας προς τους αδύναμους είναι σημαντική να την χειροκροτήσουμε. Αλλά φαντάζομαι ότι ούτε η ίδια θα ήθελε να αποτελεί αντικείμενο συναλλαγής με την πολιτεία. Η δεύτερη, αφορά την υποχρέωση των «αιώνιων» φοιτητών να πληρώνουν δίδακτρα για τις υπηρεσίες που απολαμβάνουν από τα δημόσια πανεπιστήμια.Φαντάζομαι ότι αυτό το μέτρο μπορεί να ορίζει ότι, ένας φοιτητής σχολής τετραετούς φοίτησης, ο οποίος μετά από 6 χρόνια δεν έχει πάρει πτυχίο, θα είναι υποχρεωμένος να πληρώνει δίδακτρα, αν θέλει να συνεχίσει τις σπουδές του. Υποτίθεται βέβαια ότι αυτός δεν έχει αρρωστήσει από σοβαρή ασθένεια ή δεν έμεινε στάσιμος επειδή η σχολή του ήταν κατειλημμένη από κάποιο κόμμα. Θα μου πείτε ότι και τα δύο είναι δύσκολα και επίφοβα κριτήρια. Γιατί σε αυτή τη χώρα θα βρισκόντουσαν πολλοί επίορκοι που θα υπέγραφαν γνωματεύσεις καθολικού καρκίνου σε υγιείς. Ή η κατάληψη μιας σχολής δεν είναι και το πιο σπάνιο πράγμα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Θα μπορούσε όμως να βρεθεί μια λύση, αν υπήρχε η πολιτική βούληση. Για παράδειγμα, να πάνε τώρα φυλακή, όσοι υπέγραψαν πιστοποιητικά απόλυτης τυφλότητας σε ανοικτομάτηδες. Ή να εφαρμόζεται ο νόμος στις καταλήψεις των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Και αυτό το μέτρο θα είχε τεράστια ιδεολογική σημασία, γιατί θα σηματοδοτούσε την αρχή του τέλους για το μπάχαλο που επικρατεί στην ανώτατη εκπαίδευση. Θα ήταν μια νίκη απέναντι στις πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν το σχέδιο της διάλυσης της δημόσιας παιδείας στο όνομα της δικής τους σκοταδιστικής και ολοκληρωτικής ιδεολογίας. Θα ήταν ένα μήνυμα προς τους νέους και τις νέες μας, τεράστιας παιδαγωγικής αξίας. Παιδιά, η ελληνική κοινωνία ματώνει για να σας σπουδάζει σε ένα από τα 20 πανεπιστήμια που διαθέτει. Αν εσείς ήρθατε στο πανεπιστήμιο μόνο για να παίζετε, θα πρέπει να πληρώσετε. Το τσάμπα παιχνίδι τέλειωσε, εδώ δεν είναι “site free games”. Η κοινωνία μας αντιστέκεται σε κάθε ιδέα μεταρρύθμισης. Είναι λογικό. Σαράντα χρόνια έμαθε να ζει με επιδοτήσεις, δανεικά και σοβιετική ιδεολογία. Έμαθε να συναλλάσσεται κάτω από το τραπέζι, να ξεσκίζει το κράτος, να απαξιώνει το δημόσιο, να αυτοκτονεί καθημερινά. Ήρθε όμως η κρίση για να αλλάξει τα δεδομένα, ήρθαν τα μνημόνια για να δείξουν με τον πιο εμφατικό τρόπο τα όσα όφειλε να διορθώσει αυτή η ίδια. Αν η κυβέρνηση συνεργασίας θέλει να σώσει τη χώρα, θα πρέπει να τολμήσει. Θα πρέπει να γίνει σκληρή, όχι για να εξουθενώσει τους ήδη εξουθενωμένους, αλλά για να αποδώσει ένα κομμάτι δικαιοσύνης. Να εμφυσήσει στους πολίτες μια πνοή ορθολογισμού. Η εκκλησία και τα πανεπιστήμια της δίνουν γήπεδο. Ας το εκμεταλλευτεί.

Αυτοκτονία - Φαινόμενο ή Αποτέλεσμα; του Arkan 13:07, 10 Ιουλ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/100134 Μπορείτε να στείλετε τα κείμενά σας, δημοσιευμένα ή αδημοσίευτα, στο tvxsblogit@tvxs.gr. Τα κείμενά θα φιλοξενούνται στη στήλη του tvxs.gr «blogαροντας». Το σημερινό μου άρθρο έχει ως θέμα την αυτοκτονία. Ξεκινώ λοιπόν αναφέροντας τον ορισμό της ως η πράξη κατά την οποία ένα άτομο εσκεμμένα δίνει τέλος στη ζωή του. Οι λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν κάποιον στην αυτοκτονία είναι πολλοί και διάφοροι, ωστόσο ένα κοινό χαρακτηριστικό των αυτοχείρων είναι η κατάθλιψη. Τι είναι όμως η κατάθλιψη; Στην καθημερινή ζωή με τον όρο κατάθλιψη εννοούμε μία κατάσταση θλίψης και μελαγχολίας. Στην ψυχιατρική ο όρος κατάθλιψη αναφέρεται ως ψυχική ασθένεια, ενώ αποτελεί και το τέταρτο στάδιο του μοντέλου της Elisabeth Kübler-Ross για την αποδοχή του θανάτου. Τα υπόλοιπα στάδια είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση και – μετά την κατάθλιψη – η αποδοχή του θανάτου. Αυτό δε σημαίνει βέβαια σε καμία περίπτωση πως όποιος υποφέρει από κατάθλιψη τελικά θα επιλέξει να δώσει τέλος στη ζωή του, αλλά ότι ένας λυπημένος, απεγνωσμένος, αποθαρρυμένος και απογοητευμένος άνθρωπος έχει περισσότερες πιθανότητες να το κάνει. Εναλλακτικά, ένας καταθλιπτικός δε γίνεται απαραίτητα αυτόχειρας, αλλά ένας αυτόχειρας υποφέρει σίγουρα από μία μορφή κατάθλιψης. Οι παράγοντες που οδηγούν στην κατάθλιψη είναι παρόμοιοι με αυτούς που οδηγούν εν τέλει και στην αυτοκτονία ή σε οποιαδήποτε άλλη μορφή βίας. Η κατάθλιψη μπορεί να εξετασθεί υπό το πρίσμα της κοινωνιολογίας, της κοινωνικής ψυχολογίας, της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής κ.α. Από την άλλη, η αυτοκτονία αποτελεί αμιγώς αντικείμενο κοινωνικής μελέτης (με μοναδική ίσως εξαίρεση παθολογικές περιπτώσεις ή και λόγω κληρονομικότητας). Αφού λοιπόν η αυτοκτονία αποτελεί κοινωνικό ζήτημα, μήπως τελικά και η κατάθλιψη που οδηγεί σε αυτή αποτελεί επίσης κοινωνικό ζήτημα; Κατά τη γνώμη μου η απάντηση είναι «ναι». Τα οικονομικά προβλήματα δεν αποτελούν από μόνα τους λόγο αυτοκτονίας. Ωστόσο αυτά μπορούν να μας δημιουργήσουν έντονο άγχος το οποίο με τη σειρά του ίσως μας οδηγήσει στην κατάθλιψη και τέλος, στην αυτοκτονία. Ποιοι είναι όμως οι κοινωνικοί παράγοντες που οδηγούν σε αυτή; Θεωρώ πως μπορεί να είναι οτιδήποτε άπτεται της κοινωνικής μας ζωής ή του περιβάλλοντός μας, οτιδήποτε μας επηρεάζει ή αλληλεπιδρά μαζί μας. Και αυτό εξάλλου είναι που καθιστά την αυτοκτονία κοινωνικό ζήτημα. Σε πολλές περιπτώσεις η κατάθλιψη και οι αυτοκτονίες αναφέρονται ως «φαινόμενα». Αυτό είναι ένα τεράστιο λάθος από ετυμολογικής άποψης, αλλά και μία διαστρέβλωση της αντίληψής μας γύρω από αυτό το θέμα. Η κατάθλιψη όπως και η αυτοκτονία, όντας κοινωνικά ζητήματα, δεν είναι στην πραγματικότητα φαινόμενα που απλώς εμφανίζονται – μία άποψη που μεταφέρει την ευθύνη για την εμφάνισή τους στα ίδια τα άτομα και όχι στους κοινωνικούς παράγοντες που τα δημιουργούν. Παρόλα αυτά η αντίληψή μας για τα δύο αυτά ζητήματα διαστρεβλώνεται καθώς συνηθίζουμε να τα βλέπουμε υπό το πρίσμα ενός στερεοτύπου που θέλει τους αυτόχειρες και τους καταθλιπτικούς ανθρώπους να είναι κατά κάποιο τρόπο προβληματικοί, ελαττωματικοί ή έστω αδύναμοι. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για περιπτώσεις βουλιμικών, σε ανθρώπους που νοιώθουν άβολα με το σώμα τους, την προέλευσή τους, τη μόρφωσή τους, σε ανθρώπους που βιώνουν έντονο στρες (π.χ. στον στρατό, στις φυλακές, στις ψυχιατρικές κλινικές) κ.ο.κ. Το γεγονός, λόγου χάρη, πως ένας αμόρφωτος άνθρωπος ενδέχεται να νοιώθει άβολα μέσα σε μία παρέα ακαδημαϊκών δεν αποτελεί ούτε ανθρωπολογικό ελάττωμα, ούτε κληρονομική ιδιαιτερότητα, μα ούτε και οποιαδήποτε παθολογική παρενέργεια. Η διάκριση όμως από τη μία ή ο φθόνος από την άλλη που γεννάται από το στερεότυπο πως ένας μορφωμένος είναι ανώτερος – έστω πνευματικά – από έναν αμόρφωτο, μπορεί να ωθήσει κάποιον σε πράξεις βίας οι οποίες θα αποσκοπούν στην εδραίωση ή στη ρήξη αυτού του στερεοτύπου αντίστοιχα. Το πρόβλημα στο παραπάνω παράδειγμα, αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση που αναφέρθηκε, είναι η αντίληψή αυτών των ζητημάτων μέσα από στερεότυπα δεκαετιών ή ακόμη και αιώνων που ουδεμία σχέση έχουν με την ορθολογική αντίληψη που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο. Βεβαίως, ένας αμόρφωτος άνθρωπος δε θα φτάσει στην αυτοκτονία επειδή νοιώθει άβολα μέσα σε μία παρέα ακαδημαϊκών, αλλά ένας στρατιώτης, λόγω των συνθηκών που επικρατούν στο περιβάλλον του, μπορεί να προχωρήσει ευκολότερα στην πράξη της αυτοκτονίας ή σε άλλες πράξεις βίας. Τις πρώτες 155 μέρες του 2012 σημειώθηκαν 154 αυτοκτονίες μεταξύ των εν ενεργεία Αμερικανών στρατιωτών που υπηρέτησαν στο Ιράκ. Ο Steven Xenakis, απόστρατος αξιωματικός και ψυχίατρος του Αμερικανικού Στρατού, αναφέρει πως «οι αυτοκτονίες αποτελούν σημάδι της καταπόνησης του στρατού ύστερα από μια δεκαετία και πλέον πολέμου. Έχουμε παρατηρήσει και στο παρελθόν ότι τα φαινόμενα αυτά εντείνονται όταν οι μάχες καταλαγιάζουν και οι στρατιώτες αρχίζουν να επιστρέφουν». Το ζήτημα των αυτοκτονιών των Αμερικανών στρατιωτών, σύμφωνα με τον τρόπο που παρουσιάζεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, τον Αμερικανικό στρατό και πολλά ΜΜΕ από όλο τον κόσμο, τίθεται λοιπόν ως «φαινόμενο». Μία τέτοιου είδους ανάλυση όμως απλώς εντοπίζει και καταγράφει την ποσοτική διαφοροποίηση των αυτοκτονιών σε συγκεκριμένα διαστήματα, ενώ ταυτόχρονα εφησυχάζει τον υπόλοιπο κόσμο παρουσιάζοντας το «φαινόμενο» ως αναμενόμενο, άρα και φυσιολογικό. Παρόλα αυτά το ότι «οι μάχες καταλαγιάζουν και οι στρατιώτες αρχίζουν να επιστρέφουν» δεν είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αυτοκτονούν. Το ότι πολλοί στρατιώτες εθίζονται σε αντικαταθλιπτικά φάρμακα και έτσι ωθούνται στην αυτοκτονία είναι μία άποψη που ρίχνει την ευθύνη στο άτομο ή στις παρενέργειες των φαρμάκων. Για να πάρει κάποιος αντικαταθλιπτικά φάρμακα δεν πρέπει όμως να υποφέρει πρώτα από κατάθλιψη; Για να φτάσει στην κατάθλιψη δεν πρέπει να υπάρχει έντονο στρες; Το να λέμε λοιπόν (ή έστω να υπονοούμε) πως ο τάδε στρατιωτικός είχε και ψυχολογικά προβλήματα χωρίς όμως να αναφέρουμε τους παράγοντες που δημιούργησαν αυτά τα προβλήματα, δίνει τη διαστρεβλωμένη εντύπωση πως επρόκειτο για άλλον ένα αδύναμο χαρακτήρα που το έριξε στα ναρκωτικά κι έτσι μια μέρα αυτοκτόνησε ίσως από υπερβολική δόση ή από τις παρενέργειες των φαρμάκων μα πάντα επειδή ήταν ένας άνθρωπος που είχε πρόβλημα. Σε καμία λοιπόν περίπτωση δεν επιχειρείται, επισήμως τουλάχιστον, να εξηγηθούν τα αίτια, οι συνθήκες που συνετέλεσαν στην εμφάνιση του προβλήματος. Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αποδοχή συνενοχής τουλάχιστον όλων όσων απεφάνθησαν, συνέταξαν τη στρατηγική και ηγήθηκαν αυτού του πολέμου. Κάτι τέτοιο θα έκανε σαφές στη συνείδηση του καθενός πως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν, οι καταθλιπτικοί αυτοί άνθρωποι, δεν επιλέγουν την αυτοκτονία, αλλά ωθούνται σε αυτή από μία σειρά γεγονότων που αφορούν στο στενό ή ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον. Βεβαίως κάποιος μπορεί να πει πως με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν να ερμηνευθούν και πολλές δολοφονίες ή άλλες πράξεις βίας, γεγονός που θα απέτρεπε την τιμωρία του φυσικού αυτουργού και θα έριχνε όλη την ευθύνη στον ηθικό αυτουργό (π.χ. τον πατριό που κακοποιούσε επί χρόνια τον μετέπειτα δράστη του φόνου ενός μικρού κοριτσιού). Ο ηθικός όμως αυτουργός του ενός εγκλήματος (δηλ. του φόνου) ήταν κάποτε φυσικός αυτουργός ενός άλλου εγκλήματος (της κακοποίησης ανηλίκου), γεγονός που σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες ίσως οδήγησε τον δράστη στο φόνο ενός μικρού κοριτσιού. Σκοπός του παραπάνω παραδείγματος δεν είναι να πάρουμε θέση στην ετυμηγορία μίας τέτοιας φανταστικής δίκης, αλλά στο να καταλάβουμε πως η δράση κατά μία έννοια ενδέχεται να είναι και η αντίδραση σε μία άλλη δράση (βλ. Φαινόμενο της Πεταλούδας). Μία τέτοια αντίδραση μπορεί να είναι και η αυτοκτονία. Το αν θα μείνουμε στη σημερινή μας επίσημη θέση το ότι η αυτοκτονία είναι απλώς ένα αναμενόμενο κοινωνικό φαινόμενο, αν θα ψάξουμε τον ηθικό αυτουργό ώστε να του αποδοθεί το μερίδιο ευθύνης ή και τιμωρίας που του αναλογεί ή αν θα δώσουμε όλη μας την έμφαση στη σωστή μόρφωση των ανθρώπων για την εξάλειψη των σημερινών στερεοτύπων που οδηγούν στην εκμετάλλευση, στις διακρίσεις, στην αδικία κ.ο.κ. – παράγοντες που μπορεί να αποτελούν τη βαθύτερη αιτία για οποιαδήποτε πράξη βίας – είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Όσο για το αν η αυτοκτονία μπορεί να αποτελεί πολιτική πράξη, πράξη-μήνυμα με συγκεκριμένο αποδέκτη, δεν είναι κάτι που αποκλείεται (βλ. αυτοκτονίες λόγω άδικης καταδίκης, λόγω ατίμωσης, αυτοκτονίες μέσω πράξεων διαμαρτυρίας κ.ο.κ.). Παρόλα αυτά αυτές οι περιπτώσεις είναι σπάνιες, γεγονός όμως που δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την άποψη περί ηθικού αυτουργού της πράξης. Κλείνοντας, θα ήθελα να σταθώ στο ότι ένας αυτόχειρας μπορεί να επιλέγει μόνος του την αυτοκτονία, αλλά ωθείται σε αυτή του την επιλογή από το περιβάλλον του. Η αδυναμία προσαρμογής σε αυτό ή το γεγονός ότι μπορεί να υπάρχει κληρονομική προδιάθεση, κάποια ψυχική ασθένεια ή εξάρτηση σε ουσίες δεν πρέπει να αποτελεί επ’ ουδενί πανάκεια για αυτή του την πράξη. Η αυτοκτονία δεν είναι ένα «φαινόμενο» όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά ένα αποτέλεσμα στο οποίο οι άνθρωποι φτάνουν κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Κι αυτές τις συνθήκες είναι που πρέπει να αναθεωρήσουμε.

Η ΚΑΛΕΣΜΕΝΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΤΡΟΙΚΑ ΕΡΙΞΕ THN ELLADA ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ «Τα λόγια τα μεγάλα που 'χω πει που σα βατράχια από το στόμα μου πηδούσαν λόγω τιμής, δεν το 'χα φανταστεί πως κάποια μέρα θα με τιμωρούσαν.» Χ.και Π. Κατσιμίχας Πρώτα το ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου- Βενιζέλου μας έριξε στα βράχια και τώρα ο Βενιζέλος, παριστάνει πως κάνει αντιπολίτευση του εαυτού του. Η Ιταλία και η Ισπανία δανείζεται με 6% και 7% σαν κι εμάς 2010, κι όμως δεν πήγαν στο Δ.Ν.Τ να επαιτούν για δανεικά, ούτως ώστε να δώσουν το δικαίωμα στους ισχυρούς βόρειους λαούς {Γερμανία και συμμάχους της, Ολλανδία, Αυστρία, Σουηδία, Φιλανδία} να μας τιμωρήσουν σαν απείθαρχους μαθητές και να υποβάλλουν την οικονομία σε χρόνια ύφεση και τον λαό της σε εξαθλίωση. Διαπραγματεύτηκαν με τους ισχυρούς της Ευρώπης χωρίς την επιβολή μνημονίων. Δεν μπορούμε βέβαια να παραβλέψουμε ότι οι συντηρητικές κυβερνήσεις των χωρών αυτών από μόνες τους τώρα παίρνουν μέτρα λιτότητας εις βάρος των λαών τους. Όχι όμως στο βαθμό που επιβάλει σ`εμάς η τρόικα όπου ρήμαξε την Ελλάδα. Της Ζέζας Ζήκου από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» «Ο φαύλος κύκλος «δάνεια για αποπληρωμή του χρέους - συνταγές που προκαλούν βαθιά ύφεση και μεγαλώνουν το χρέος - νέα δάνεια και νέα Μνημόνια», που διαπιστώνεται με τις οδυνηρές συνέπειες στην πραγματική οικονομία, καθιστά έωλες τις προσπάθειες υπονόμευσης της κυβέρνησης εκ μέρους του κ. Ευ. Βενιζέλου. Ενας φαύλος κύκλος στον οποίο ο ίδιος διέπρεψε. Μετά τη συνάντηση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά με τους πολιτικούς αρχηγούς, ο κ. Βενιζέλος επανέλαβε χθες την ανάγκη να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει το ταχύτερο η Εθνική Ομάδα Διαπραγμάτευσης. Δηλαδή, ποιος θα διαπραγματεύεται με την τρόικα, ο κ. Στουρνάρας ή η Ομάδα αυτή; Ποιοι υποκρίνονται ακόμη ότι δεν καταλαβαίνουν;Φαίνεται, όμως, πως αυτοί που υποκρίνονται πλήρως για τα ηνία μιας δήθεν αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου για τη βυθισμένη σε κρίση οικονομία μας αποσταθεροποιούν στο μεταξύ και την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν.Ηταν οι ίδιοι που παρουσίασαν το μεγάλο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους ως μεγάλη επιτυχία και ως επιχείρηση βοήθειας προς τη χώρα, αποσιωπώντας τις ολέθριες συνέπειες για τις δικές μας τράπεζες, τα δικά μας ασφαλιστικά ταμεία, τα δικά μας νοικοκυριά και τις δικές μας επιχειρήσεις. Αφού βέβαια εξαιρέθηκαν από το «κούρεμα» τα δάνεια της τρόικας, τα ελληνικά ομόλογα που είναι στην κατοχή της ΕΚΤ και φυσικά όλοι οι ιδιώτες ξένοι επενδυτές που δεν συμμετείχαν στο πρόγραμμα PSI.Πάντως, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δρομολογήσει μέχρι την άφιξη της τρόικας στις 24 Ιουλίου την εφαρμογή μέτρων ισοδύναμων με 3 δισ. ευρώ, που εκκρεμούν από τον Μάρτιο. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, στη συνεδρίαση του Eurogroup, υπήρξαν ανελαστικοί σε ό,τι αφορά την υλοποίηση των μέτρων που έχει δεσμευθεί να πάρει η Ελλάδα το 2012 προκειμένου να ξεκινήσει η συζήτηση για πιθανές τροποποιήσεις και παράταση των δημοσιονομικών στόχων.Ηδη οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης που έσπευσαν προχθές να διαπιστώσουν με δυσφορία έως και οργή ότι ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας επιμένει στη δική του «ρεαλιστική προσέγγιση», αδιαφορώντας για την προγραμματική συμφωνία Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, πέτυχαν χτες αυτό που ήθελαν.Η προγραμματική σύγκλιση παραμένει στο ακέραιο, επεσήμανε ο Φώτης Κουβέλης εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου. Οπως τόνισε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, η κυβέρνηση εργάζεται για να διεκδικήσει την επαναδιαπραγμάτευση ώστε να επιτευχθεί απαγκίστρωση από το Μνημόνιο, αλλά και για την αντιμετώπιση των άμεσων ζητημάτων που έχουν σχέση με άμεσα μέτρα που -σύμφωνα με νομοθετημένες ρυθμίσεις- πρέπει να υπάρξουν. «Αναζητούνται τα ισοδύναμα μέτρα, και θα υπάρξουν, όπως και μέτρα ανακούφισης της ελληνικής κοινωνίας», πρόσθεσε. Ολα καλά.»

ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ; Γιατί κ. Δήμαρχε το συμβούλιο σας ονοματοδοτεί τους δρόμους με ονόματα σημαντικών και ασήμαντων ανθρώπων, και λησμονεί τους ποιητές; Η πόλη που δεν τιμά τους ποιητές της είναι καταδικασμένη να εισέλθει σε παρακμή. Οι πνευματικοί ταγοί φυλάττουν πνευματικές Θερμοπύλες. Οι αρχές της πόλης οφείλουν να τοποθετούν τα αγάλματα των ποιητών της σε περίοπτη θέση. Διότι όπως είπε και ο μεγάλος Αλεξανδρινός Κ. Καβάφης¨ «Τιμή σ`εκεινους που στην ζωή των όρισαν να φυλάττουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες. δίκαιοι και ίσιοι σε όλες των τες πράξεις.» ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΧΑΜOΓEΛA Λυπημένο αστέρι Χαμογέλα ξανά. Η ζωή είναι έξω και σε περιμένει Ανθούς να σου φέρει. Το βράδυ για σένα θα φέξει το φεγγάρι να σβήσει της ψυχή σου το σκοτάδι. Την ημέρα στη φύση τα πουλιά κελαηδούν και ο ήλιος εκεί ψηλά μας χαμογελά. Τα πλοία ταξιδεύουν στα πέλαγα στις γοργόνες να δώσουν μηνύματα. Στα δάση μυρίζει το άρωμα της φύσης, στα όρη το χιόνι ποτέ δεν λειώνει. ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΑΓΑΘΟ * ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Στις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού κ. Σαμαρά της παρούσας τρικομματικής κυβέρνησης, είδαμε ότι οι κυβερνητικοί προτίθενται να πουλήσουνότι απέμεινε από τις ΔΕΚΟ, ακόμη την ΕΥΔΑΠ της πρωτεύουσας, και την ΕΥΑΘ της συμπρωτεύουσας. Λογικό είναι το κράτος ,να απολέσει μέρος από τον επιχειρηματικό του ρόλο. Ειδικά στην Ελλάδα που γνωρίζουμε πολύ καλά τον πελατειακό και ρουσφετολογικό χαρακτήρα του κράτους και που ευχόμαστε να αλλάξει.. Εξυγιαντικό για τα δημόσια οικονομικά είναι να κλείσουν όσοι οργανισμοί κοστίζουν στο δημόσιο ταμείο ,και δεν παράγουν έργο.Όσες όμως ΔΕΚΟ είναι κερδοφόρες όπως η βιομηχανία ζαχάρεως και ο ΟΠΑΠ όπου το κράτος έχει ώφελος γιατί να πουληθούν; Εν ονόματι των δογματικών εντολών του Δ.Ν.Τ και της Ε.Κ.Τ να πουληθούν κα τα χρυσαφικά μας; Σε όλα χρειάζεται σύνεση και μέτρο. Θα ήταν ολέθριο λάθος να υιοθετήσει η κυβέρνηση τις έτοιμες συνταγές του Δ.Ν.Τ που εφαρμόστηκαν στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπως στην Αργεντινή, όπου οι φτωχότεροι έμειναν χωρίς νερό γιατί δεν είχαν να το πληρώσουν? . Το νερό είναι δημόσιο αγαθό, και είναι υποχρέωση του κράτους να το παρέχει σε χαμηλή τιμή, σε όλους τους πολίτες. Δεν είναι ανεκτό να αφεθεί στα χέρια των ιδιωτικών μονοπωλίων που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος.Στο κάτω κάτω της γραφής ένα μέρος του κόσμου ψήφισε τα κόμματα που κυβερνούν επειδή του υποσχέθηκαν ότι θα επαναδιαπραγματευτούν το μνημόνιο, και όχι ότι θα το εφαρμόσουν όπως έχει. Μήπως δεν πήραν το μήνυμα από τους ψηφοφόρους; Αν όχι, δεν θα μακροημερεύσουν στην εξουσία. Το γνωρίζουμε ότι η Γερμανική προτεσταντική και συντηρητική ελίτ δείχνει τα δόντια της στην Ελλάδα με τιμωρητική διάθεση.Ότι προσπαθεί να Ασιατοποιήσει τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου κι όχι μόνο. Το ίδιο κι ο λαός στις εκλογές τιμώρησε τα κόμματα που κατάντησαν την χώρα του επαίτη της Ευρώπης. Το δυστύχημα είναι ότι δεν τα εξαφάνισε αλλά μας ξανακυβερνούν αποδυναμωμένα, εξαιρουμένου της ΔΗΜΑΡ. Ο λαός βεβαίως ούτε αμέτοχος ευθυνών είναι για την σημερινή κατάσταση, ούτε αθώος αλλά έχει τις λιγότερες ευθύνες γιατί δεν είχε την εξουσία. Το γνωρίζουμε επίσης ότι εμείς δεν έχουμε την οικονομική δύναμη και την διαπραγματευτική ισχύ της Ιταλίας, ούτε το μέγεθος της Ισπανίας. Ορισμένες όμως πολιτικές όπως η ιδιωτικοποίηση του νερού ή της ΔΕΗ δεν πρέπει να της αφήσουμε να περάσουν αβρόχοις ποσοί. Πρέπει να πείσουμε τις φίλιες δυνάμεις και τους λαούς στην Ευρώπη, που τους περιμένει η ίδια τύχη, να μην αφήσουν τις πολιτικές ελίτ να εξωθήσουν τους Έλληνες στα άκρα «Ασφαλώς ο καπιταλισμός ακμάζει σε αντιπροσωπευτικά δημοκρατικά καθεστώτα που υιοθετούν φιλικές προς τις αγορές πολιτικές, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απορρυθμίσεις. Τι συμβαίνει όμως όταν οι δημοκρατικές επιλογές των πολιτών δεν αρέσουν στους ξένους επενδυτές; Τι συμβαίνει για παράδειγμα , όταν αποφασίζουν να εθνικοποιήσουν μια εταιρεία τηλεφωνίας ή να ασκήσουν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στον πετρελαϊκό και ορυκτό πλούτο τους; Η απάντηση είναι χιλιάδες νεκροί.» «Στις ημέρες μας όμως οι επεμβάσεις των ελευθέρων αγορών εναντίον δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων είναι συνήθως πιο έμμεσες. Μπορεί να έχουν την μορφή μιας οδηγίας του Δ.Ν.Τ που απαιτεί από τις κυβερνήσεις να επιβάλλουν νοσήλια καταργώντας την δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να περικόψουν δισεκατομμύρια από τον προϋπολογισμό του δημοσίου τομέα, να ιδιωτικοποιήσουν το σύστημα ύδρευσης.» ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΙΝ -ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΥΡΑ {Εκδόσεις Λιβάνη.} Συγγραφέας

ΔΙΗΓΗΜΑ – Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΙΟΠΑΛΗΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ. Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Σ,εκείνο το σπίτι και στην οικογένεια μιας εποχής όπου οι οικογένειες είχαν πολλά παιδιά, παιζόταν ένα δράμα και μια κωμωδία. Στην ζωή των ανθρώπων πάντα υπάρχει το γέλιο και το κλάμα, η κωμωδία και η τραγωδία. Το γέλιο έρχεται να αποφορτίσει τις στιγμές της έντασης, για να ισορροπήσει δύσκολες στιγμές και καταστάσεις. Το σπίτι όπου ζούσε η κυρά Τασία με την οικογένεια της, ήταν μονοκατοικία με σκεπή από κεραμίδια.Όλη η γειτονιά ήταν κτισμένη με μικρά σπίτια ,το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς ανάσα πρασίνου, και κοινόχρηστου χώρου. Οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν πρόσφυγες από την μικρά Ασία, και νησιώτες. Δυο δρασκελιές πιο κάτω ένας εργολάβος είχε ανακαλύψει ένα κενό οικόπεδο και ανέγειρε μια πολυκατοικία είκοσι διαμερισμάτων. Ορισμένοι κάτοικοι από την περιοχή έβλεπαν το επιβλητικό κτήριο να υψώνεται προς τον ουρανό, και ονειρευόταν να αποκτήσουν μια ημέρα εκεί «ένα διαμέρισμα με όλα τα κομφόρ» και μάλιστα ρετιρέ. O Bαγγέλης ο χαζούλης της γειτονιάς έβλεπε τους εργάτες να δουλεύουν στην πολυκατοικία που ετοιμαζόταν και έλεγε. «Εμένα δεν θα μου αρέσει να κλειστώ σε διαμέρισμα σαν το πουλί σε κλουβί.»Εγώ θα κτίσω διαμέρισμα στον ουρανό. Θα ζήσω κοντά στα σύννεφα.» «Θα χαίρομαι το ουράνιο τόξο. Δεν θα φοβάμαι τις βροντές και τις αστραπές γιατί θα γίνουν φίλοι μου.»Τα παιδιά της γειτονιάς τον άκουγαν να τα λέει αυτά και έλεγαν ότι είναι αλαφροϊσκιωτος. Ο Χρίστος παντρεύτηκε το 1935 με προξενιό. Ο ίδιος ήταν ακόμη είκοσι χρονών και είχε αφήσει ένα μικρό μουστάκι να του κοσμεί το μελαχρινό του πρόσωπο. Πήρε μια κοπέλα όμορφη λυγερή, με μακριά μαλλιά, τρία χρόνια μικρότερη του, και την πήγε στο σπίτι των γονιών του. Ο Χρίστος δεν είχε σταθερή δουλειά, και καθημερινό μεροκάματο. Οι γονείς του, τους συντηρούσαν αλλά πόσο θα τους άντεχαν φτωχοί άνθρωποι; Ήδη η μάνα του άρχισε να μουρμουρίζει ότι δεν τους χωρούσε το σπίτι. Γιατί βιάστηκε ο Χρίστος να κάνει οικογένεια τόσο μικρός και χωρίς δουλειά; Γιατί οι γονείς της κοπέλας τον δέχτηκαν για γαμπρό; Ο Χρίστος πήρε τη Μαρία και έφυγαν από το πατρικό του σπίτι.Νοίκιασε ένα μικρό σπιτάκι κοντά στην λαχαναγορά. Εκεί ζήτησε να δουλέψει στους εμπόρους της λαχαναγοράς. Εκεί δούλεψε ο Χρίστος πολλά χρόνια φορτώνοντας, και ξεφορτώνοντας τελάρα με φρούτα και λαχανικά. Στο σπιτάκι εκείνο με τους τοίχους σκοτεινούς από υγρασία, γέννησε η Μαρία και τα έξι της παιδιά. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πως τα έβγαζε πέρα η οικογένεια με τα λίγα χρήματα του πατέρα. Κάποια στιγμή ο αδελφός του Χρίστου πολλά χρόνια μετανάστης στην Αμερική του εμβάζει ένα αρκετά σεβαστό ποσόν. Ο αδελφός του Χρίστου, ο Πάνος ξέροντας την δύσκολη ζωή τους, από τα γράμματα που του έστελνε ο Χρίστος θέλησε να τον συντρέξει λίγο, στα καθημερινά του βάσανα. Ο Χρίστος χάρηκε και συγκινήθηκε τα μέγιστα από την καλοσύνη του αδελφού του. Του έγραψε χίλιες ευχές, και πολλές ευχαριστίες. Μετά αποφάσισε να αλλάξει σπίτι γιατί το σπιτάκι, αυτό όπου ζούσαν πολλά χρόνια, ήταν μικρό πνιγηρό και πλέον δεν τους χωρούσε. Η Μαρία χαρούμενη που επιτέλους θα ανέβαινε στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας παρήγγειλε καινούργια έπιπλα , για να στολίσει το νέο της σπίτι. Η έννοια της τώρα ήταν πως θα βρισκόταν γαμπροί να παντρέψει τις τέσσερις κόρες της. Κάθε Κυριακή πρωί έβαζαν οι κοπέλες τα σχολιανά τους και της έπαιρνε μαζί της στην εκκλησιά. Τα σαββατόβραδα οικογενειακώς πήγαιναν βόλτα στο νυφοπάζαρο στην παραλία. Η Μαρία είχε μεγάλη πίστη στον Θεό ,και δεν έχανε ποτέ το κουράγιο της. Είχε την ελπίδα όπως έλεγε τακτικά ότι¨ «Ο Θεός δεν αφήνει κανένα να χαθεί.»

Αυτό το ιστολόγιο Με σύνδεση από εδώ Αυτό το ιστολόγιο Με σύνδεση από εδώ Παρασκευή, 6 Ιουλίου 2012Άσμουσεν που δίδασκες… Της Μαριλένας Κοππά, Μεταρρύθμιση, 6.7.12 Η Ελλάδα, πρέπει να μάθει από τη Λετονία. Αυτό είναι το μήνυμα του πολύπειρου τεχνοκράτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), κ. Άσμουσεν. Τι συνέβη στη Βαλτική; Στη Λετονία, το χρέος τετραπλασιάστηκε, αλλά είχε τα περιθώρια αφού το κράτος ξεκινούσε από σχεδόν μηδενικά επίπεδα. Παράλληλα, η ανάπτυξη που τελικά ήρθε, δε σημαίνει τίποτα ούτε για την κατανάλωση, ούτε για τους μισθούς, ούτε τελικά για το ΑΕΠ (που παραμένουν καθηλωμένα σε επίπεδα πριν του 2005). Σε αυτήν την εικόνα πρέπει επίσης να προστεθεί η μαζική μετανάστευση. Στην Ελλάδα, το μισθολογικό κόστος έχει φτάσει σε επίπεδα 2001, ενώ η κατανάλωση μειώνεται διαρκώς με ρυθμούς ρεκόρ. Στο μεταξύ, η Ελλάδα επίσης σωρεύει χρέος, η ύφεση βαθαίνει, το «μισθολογικό κόστος» μειώνεται, η ανεργία και η μετανάστευση αυξάνονται. Μπορεί κανείς να πει ότι μάθαμε τα πάντα από τη Βαλτική, ή, τουλάχιστον, ότι είχαμε να μάθουμε. Ίσως τώρα θα έπρεπε να μάθουμε κάτι από τη Σκανδιναβία, όπως ονομάζεται το τμήμα της Βαλτικής που ζει στην ευμάρεια του ΑΑΑ. Η Σουηδία σήμερα είναι η μόνη χώρα με συγκρίσιμο ή και μικρότερο κόστος δανεισμού από τη Γερμανία. Και όμως, από το 1990 έως το 1993, το ΑΕΠ της Σουηδίας μειώθηκε κατά 6%, η ανεργία πήγε από το 3% στο 12% και το έλλειμμα στο 12%. Επίσης, το τραπεζικό σύστημα κατέγραφε απώλειες ίσες με το 12% του ΑΕΠ. Έως το 1992, οι πέντε μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας ήταν de facto χρεοκοπημένες. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα (βλ. Ελλάδα), αλλά σε κάθε περίπτωση δεν ήταν ρόδινα. Η απάντηση στην κρίση δεν ήταν γρήγορη. Η κυβέρνηση του συντηρητικού Καρλ Μπιλτ, ήθελε μείωση του κράτους και μεταρρυθμίσεις. Όμως, το τραπεζικό σύστημα κρατικοποιήθηκε και η ιδιωτικοποίησή του αργότερα, απέφερε κέρδη. Τότε όμως η Σουηδία έκανε ένα σημαντικό βήμα, σπάζοντας ένα ταμπού: εγκατέλειψε την πολιτική σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών που ακολουθούσε – με νύχια και με δόντια – από τη δεκαετία του 1930 και προχώρησε σε ελεγχόμενη υποτίμηση, εγκαταλείποντας το 1992 τον ευρωπαϊκό μηχανισμό ισοτιμιών. Το επιτόκιο έγινε αρνητικό. Όποια τράπεζα «πάρκαρε» το κεφάλαιό της στην Κεντρική Τράπεζα, έπρεπε να πληρώνει «πρόστιμο» ύψους 0,25%. Το χρήμα τότε κυκλοφορούσε. Στο μεταξύ, δεν είχαμε πολιτική δραστικών περικοπών. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το έλλειμμα ανήλθε το 1994 στο 15% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος στο 80%. Πού ξοδεύτηκαν αυτά τα χρήματα; Ορισμένα πήγαν στην κατασκευή δρόμων. Ορισμένα «χάθηκαν» από το δημόσιο κορβανά με στοχευμένες φοροαπαλλαγές, όπως τη δραστική μείωση του ΦΠΑ. Με μειωμένο το κόστος των δόσεων για τα στεγαστικά δάνεια, ακόμα περισσότερο χρήμα απελευθερώθηκε. Και το δημόσιο χρήμα εξακολούθησε να ρέει στην αγορά, υπό τη μορφή κοινωνικών παροχών: επιδόματα ανεργίας, αλλά κυρίως προγράμματα ενεργητικής απασχόλησης, που κάποια στιγμή αφορούσαν το 5% του εργατικού δυναμικού. Ο πληθωρισμός βέβαια έφτασε σε διψήφια νούμερα. Όμως, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, η οικονομία ανέκαμψε. Οι εξελίξεις φυσικά δεν ήταν μονοσήμαντες. Το τέλος του σουηδικού κοινωνικού μοντέλου ήρθε ακριβώς εκείνη την περίοδο. Όμως, σε κάθε περίπτωση, η ανάκαμψη βασίστηκε στην ακριβώς αντίθετη συνταγή από αυτή που ακολουθούμε σήμερα. Όταν η οικονομία σταθεροποιήθηκε στη Σουηδία, ο μακροπρόθεσμος στόχος έγινε 2% πληθωρισμός και 1% πλεόνασμα το χρόνο. Παράλληλα, τόσο οι καταναλωτές, όσο και το τραπεζικό σύστημα, είχαν μάθει να προστατεύονται έναντι των κινδύνων της αγοράς ακινήτων και απέφευγαν υπερβολικά ρίσκα. Με άλλα λόγια, το σύστημα προετοιμαζόταν για την επόμενη κρίση. Που ήρθε. Η λογική που ακολούθησε η Σουηδία τότε, δεν έχει καμία σχέση με τη λογική που προκρίνει σήμερα η ίδια χώρα για την ευρωπαϊκή περιφέρεια, από τη Βαλτική έως τη Μεσόγειο. Φυσικά, σήμερα δε μπορεί να υπάρξει επεκτατική πολιτική σε ένα κράτος. Έχουμε οικονομική και νομισματική ένωση, αν και η Σουηδία δεν έγινε ποτέ μέλος της ευρωζώνης. Το πρόβλημα όμως είναι το εξής: όσο ο ευρωπαϊκός βορράς αρνείται να μάθει από τις δικές του εμπειρίες ανάκαμψης, δε μπορεί να δώσει στο νότο πετυχημένες «συνταγές». Το πρόβλημα με τα μαθήματα του κ. Άσμουσεν είναι ότι δεν έχουν δοκιμαστεί επιτυχώς πουθενά, ούτε στη Γερμανία, ούτε στη Σουηδία. Κανείς λοιπόν δεν ξέρει από πού εκπορεύεται η τεχνοκρατική πεποίθηση του κ. Άσμουσεν, ότι η λιτότητα-σοκ, μακροπρόθεσμα οδηγεί σε ανάκαμψη. Σίγουρα δεν πρόκειται για εμπειρικό δεδομένο. Αντίθετα, τα εμπειρικά δεδομένα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ΕΚΤ είναι αυτή που πρέπει σήμερα να ακολουθήσει μια «θεραπεία σοκ».

ΚΡΑΤΟΣ ΜΠΑΧΑΛΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ «Ζούμε με στήριγμα ο ένας για τον άλλον, σύμφωνα με το νόμο τον παλιό κι αιώνιο.» ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ. Ποιος φταίει για την σημερινή κρίση; Το ανεπαρκές παραγωγικό μοντέλο; Οι τραπεζίτες με την απέραντη απληστία τους όπου αντλούσαν από την Ε.Κ.Τ φθηνό χρήμα και δάνειζαν κράτος και ιδιώτες, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη των τελευταίων δέκα χρόνων, να είναι μια φούσκα; Το δανεικό χρήμα που δημιουργούσε θέσεις εργασίας στην ανεπτυγμένη Ευρώπη και στην Κίνα; Η διαφθορά των διαφόρων Τσοχατζόπουλων που φούσκωσαν τους λογαριασμούς τους στην Ελβετία εις βάρος του δημοσίου ταμείου; Οι συντάξεις τυφλότητας προς τους «ανοιχτομάτες» της Ζακύνθου; Οι μαϊμού συντάξεις που έδινε το ΙΚΑ; Το υπερτροφικό κράτος με πολλούς άχρηστους οργανισμούς, που αφαιρούσε πόρους από τον ιδιωτικό τομέα; Οι Ολυμπιακοί αγώνες που επιβάρυναν με πολλά δις την καταρρέουσα οικονομία; Τα κόμματα που κυβερνούσαν- ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ- τα οποία είδαν το κράτος ως κομματικό λάφυρο, και όργανο ατομικού πλουτισμού; Οι φοροαπαλλαγές των ισχυρών, και η φοροδιαφυγή των μικρομεσαίων; Η αριστερά με τον παραδοσιακό κρατισμό της και τον μαξιμαλισμό της; Ο ατομισμός του νεοέλληνα που πιέζει τους πολιτικούς για το προσωπικό του ρουσφέτι αδιαφορώντας αν κατοικεί σε κοινωνία πολιτών με ίσα δικαιώματα; Η δομή της ευρωπαϊκής ένωσης; Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα, είναι οι αιτίες οδήγησαν την Ελλάδα σε αδιέξοδο και την οικονομία της σε κατάρρευση με τα γνωστά σημερινά επακόλουθα. Πρέπει να εισέλθουν βαθιά τα δάχτυλα της εξουσίας, «επί των τύπων των ήλων» να ψαχουλεύσουν τις πληγές μία μία για να τις θεραπεύσουν. Εδώ μπαίνει το ερώτημα της κοινής λογικής όπως θα έλεγε και ο υπερφιλελεύθερος Στέφανος Μάνος; Τα ίδια κόμματα που φταίνε για την σημερινή κατάσταση μπορούν να την θεραπεύσουν; Πάντως δεν υπάρχουν παρθενογεννέσεις και θα πορευθούμε με τους πολιτικούς που έχουμε και με τον λαό που έχουμε. Με την ελπίδα πως μια μέρα θα ενηλικιωθούμε όπως λέει και ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος και θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Παραθέτω απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή Πάνου Καζάκου στα «ΝΕΑ» για τον επείγοντα χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων στο κράτος.«Ολες οι αναλύσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η διοικητική μεταρρύθμιση επείγει. Διότι η Δημόσια Διοίκηση (ΔΔ) δεν (πρέπει να) είναι ένα αυτοαναφερόμενο σύστημα. Η ποιότητα των δομών και των συμπεριφορών εκεί επηρεάζουν σημαντικά τις οικονομικές και κοινωνικές επιδόσεις. Η Ελλάδα χρειάζεται μια ΔΔ με αποτελεσματικούς μηχανισμούς διυπουργικού συντονισμού, άντλησης γνώσης, επικοινωνίας με τον κοινωνικό περίγυρο, αξιολόγησης και λογοδοσίας, διάρθρωσης των υπηρεσιών και, για να μην ξεχνιόμαστε, αυτονομίας έναντι της πολιτικής. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, η ΔΔ πρέπει π.χ. να είναι σε θέση να αναλύει τις συνέπειες κάθε προτεινόμενης παρέμβασης ή ρύθμισης (regulatory impact assessment) και να μην εξαντλείται σε ορθές νομικές διατυπώσεις ή ηθικολογικού τύπου αιτιολογήσεις! Ενα άλλο παράδειγμα: πρέπει να τελειώνει η ιστορία με προϊσταμένους χωρίς... υφισταμένους, ή με τις πολυδαίδαλες συναρμοδιότητες που υποκρύπτουν διαβλητές πρακτικές ή, στην καλύτερη περίπτωση, υπαλληλικά άγχη. Σημασία έχει ακόμα οι όποιες αλλαγές να προβλέπουν τον έλεγχο των αποτελεσμάτων: Αν δεχθούμε ότι πρέπει να εκλογικευθούν οι διοικητικές παρεμβάσεις (και διαδικασίες), δεν θα πρέπει να ερωτώνται κατά διαστήματα οι ενδιαφερόμενοι πολίτες (π.χ. επιχειρηματίες) αν... αισθάνονται τη διαφορά;»

Το κράτος ως αντίπαλος Tου Aγγελου Σταγκου Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η κρατική μηχανή, από τον στενότερο δημόσιο τομέα ώς τον ευρύτερο και από τους συνδικαλιστές μέχρι την Τοπική Αυτοδιοίκηση, είναι μεγάλη και ανοιχτή πληγή. Οταν η χώρα έφτασε στα πρόθυρα της κατάρρευσης και ήλθαν οι ομάδες των ξένων με τις διάφορες ιδιότητες, δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους αυτό που εμείς γνωρίζαμε, αλλά συμβιώναμε επί χρόνια, γιατί οι πάντες βολεύονταν στον ένα ή τον άλλο βαθμό. Οτι δηλαδή στον ευρωπαϊκό πυρήνα υπήρχε ένα κράτος του οποίου οι δομές και η λειτουργία της διοίκησης ήταν περίπου ανάλογες με εκείνες των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, αν όχι χειρότερες. Επικράτησε διεθνώς, αλλά και στο εσωτερικό, η αντίληψη ότι η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωζώνη «μαγειρεύοντας» τους δείκτες του 1999. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Οταν έγινε μέλος της ΟΝΕ, το έλλειμμα ήταν μόλις 3,08 και μάλιστα τα στοιχεία είχαν επανεξεταστεί τότε από τη Eurostat. Είναι δε γνωστό ότι και πολλές μεγάλες χώρες φρόντισαν εκείνη την εποχή να ωραιοποιήσουν τους δείκτες τους. Το πρόβλημα με την Ελλάδα ήταν διαφορετικό και πολύ πιο ουσιαστικό. Ηταν η έλλειψη δομών και διοίκησης, που σημαίνει ότι το ελληνικό κράτος ήταν και είναι ανίκανο μέχρις ανυπαρξίας, και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίον δεν θα έπρεπε να γίνει δεκτό στην Ευρωζώνη. Εχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις για το ποιος και τι φταίει που η διοίκηση βρίσκεται σε ερειπιώδη κατάσταση. Κατά την κοινή αντίληψη, «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να επισημανθεί ότι καλλιεργείται συστηματικά η νοοτροπία ότι το κράτος είναι ο αντίπαλος και πίσω από αυτή οχυρώνονται πάρα πολλοί, πολίτες και συντεχνίες, για να δικαιολογήσουν στρεβλώσεις οι οποίες λειτουργούν υπέρ τους και αντιδράσεις για να μην περάσουν απαραίτητες πλέον μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στα μίντια κυριαρχεί ο όρος «χαράτσι» για να χαρακτηριστεί κάποιος φόρος, ενώ τίτλοι εφημερίδων αναφέρονται σε «παγίδες» που υποτίθεται ότι κρύβουν οι φορολογικές δηλώσεις. Στην ίδια γραμμή, σύλλογοι φαρμακοποιών κυνηγούν λυσσαλέα ομότεχνούς τους που αποπειράθηκαν να εφαρμόσουν τον νόμο για τα ωράρια, δικηγορικοί σύλλογοι δεν θέλουν να συσταθούν δικηγορικές εταιρείες, γιατροί αγωνίζονται για την κατάργηση του προστίμου ενός ευρώ σε όσους επιμένουν στις χειρόγραφες συνταγές για τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΠΥ και το αποκορύφωμα είναι βέβαια η θηριώδης αντίσταση διαφόρων κατεστημένων των ΑΕΙ για να μην εφαρμοσθεί ο σχετικός νόμος για τη λειτουργία τους. Αυτά ενδεικτικά, γιατί τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Τον Οκτώβριο του 2010, το γνωστό αμερικανικό περιοδικό Vanity Fair δημοσίευσε ένα άρθρο του δημοσιογράφου Michael Lewis, που αναφερόταν στην κατάσταση στην Ελλάδα. Το άρθρο τελείωνε με το ερώτημα αν η χώρα, που δεν συμπεριφέρεται συλλογικά αλλά σαν άθροισμα μερών που το καθένα έχει μάθει να επιδιώκει τα δικά του συμφέροντα σε βάρος του κοινού καλού, μπορεί να ανανήψει. Το ερώτημα δυστυχώς παραμένει αναπάντητο.

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΑΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Ήταν μια έκπληξη για εμάς που δεν ασχολούμαστε με το ποδόσφαιρο η άνοδος της τοπικής ομάδας της ΠΑΕ «Πλατανιά» στην Α/εθνική κατηγορία όπου θα παίζει ποδόσφαιρο πλέον, με τις μεγάλες ομάδες του κέντρου με τα εκατομμύρια των φιλάθλων. Τοπικοί παράγοντες αναφέρουν ότι η άνοδος αυτή της ομάδας του «Πλατανιά» θα φέρει πολλούς φιλάθλους των διαφόρων ομάδων και παράγοντες στην πόλη μας και θα ωφελήσει οικονομικά την τοπική κοινωνία. Σε μια διαφορετική κοινωνία όμως, όπου δεν θα θεοποιούσε την κατανάλωση και το χρήμα, δεν θα υπήρχε και εμπορευματοποίηση του αθλητισμού. Οι ποδοσφαιριστές θα έπαιζαν για την φανέλα, και οι αθλητές των άλλων αθλημάτων για την δόξα του δήμου και την συμπάθεια των σοφιστών. Το μεγαλύτερο βραβείο τους θα ήταν ένα στεφάνι από την αρχαία ελιά των βουβών στην Κρήτη, ή ένα στεφάνι από τους ελαιώνες της αρχαίας Ολυμπίας. Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές σήμερα γυμνάζονται να λειτουργούν όπως η ανθρώπινη αλυσίδα παραγωγής, στην εποχή του βιομηχανικού φορντικού μοντέλου. Οι αθλητές των άλλων αθλημάτων μεταλλάζουν το σώμα τους από τα αναβολικά για την περιβόητη πρωτιά, την δόξα και το χρήμα. Ο μεγάλος διανοητής του 19ουαιώνα Καρλ Μαρξ είχε γράψει ότι ¨ «η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεσμένου πλάσματος, είναι η ψυχή ενός κόσμου χωρίς ψυχή, είναι το όπιο του λαού.» Δεν θα ήταν παράδοξο να υποστηρίξει κάποιος ότι κα το ποδόσφαιρο που είναι το μαζικότερο σε θέαση άθλημα λειτουργεί ως «όπιο» και μέσω εκτόνωσης των ανθρωπίνων καταπιεσμένων συναισθημάτων, για να μη διοχετευτούν, εναντίον των διαφόρων εξουσιών. Πολιτική και ποδόσφαιρο Φυσικά από το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πολιτικοί. Το παρασκήνιο καλά κρατεί. Παράγοντες του ποδοσφαίρου μπαινοβγαίνουν στα πολιτικά γραφεία όποτε θέλουν για να εξυπηρετήσουν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Δημόσια έργα, deals και συμφέροντα που εξυπηρετούνται με κάλυψη μια ομάδα και με όπλο τα εκατομμύρια των οπαδών της. Και φυσικά, όπως δήλωσε και ο Τραϊανός Δέλλας στην εκπομπή «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη, στις μέρες μας το ποδόσφαιρο είναι ένα πλυντήριο συναισθημάτων που κάποιους εξυπηρετεί.» Κακά τα ψέματα, οι πολιτικοί προτιμούν ο κόσμος να σφάζεται και να εκτονώνει την οργή για την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση στο γήπεδο, παρά στους δρόμους με πορείες και απεργίες. Κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως το ποδόσφαιρο δεν έχει μόνο την ικανότητα να μαγεύει το κοινό, αλλά και να το παρασύρει. Οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι, το μόνο που τους μένει να κάνουν είναι να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά και να διακρίνουν πότε το ποδόσφαιρο πέφτει θύμα του επικοινωνισμού, και φυσικά να μην πέφτουν και αυτοί θύματά του. Γιατί δεν αξίζει να μαλώνουν και να σκοτώνονται άνθρωποι για μια μπάλα, ούτε για χρώματα, ούτε για σημαίες. Το ποδόσφαιρο πρέπει να ενώνει τον κόσμο και όχι να τον χωρίζει.

του κ. Φώτη Γεωργελέ Βλέπω με ευχάριστη έκπληξη τώρα πια και τους εκπροσώπους των αντιμνημονιακών κομμάτων να αναγνωρίζουν τα ελλείμματα και να ψάχνουν τρόπους για να τα καλύψουν. Προτείνουν φόρους φυσικά κι αυτοί, σ’ αυτούς που έχουν εισόδημα 20.000 το χρόνο, εισφορές σε όσους έχουν 50.000, έκτακτες φορολογίες στις επιχειρήσεις. Πού είναι τώρα αυτοί που «δεν χρωστούσαν, δεν πληρώνανε»; Πού είναι όλοι αυτοί που δεν πλήρωναν τα διόδια, τα εισιτήρια στα λεωφορεία και το μετρό; Πού είναι όλοι αυτοί που όταν το κράτος χρεοκοπούσε πρότειναν ως απάντηση να το χρεοκοπήσουμε ακόμα περισσότερο; Πού χάθηκαν εκείνοι οι καλοί άνθρωποι που πρότειναν επιτροπές λογιστικού ελέγχου για να διαγράψουμε το επαχθές χρέος; Που συνέκριναν την ελληνική δημοκρατία με λατινοαμερικάνικες μπανανίες και δεν αναγνώριζαν συμβάσεις μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κυβερνήσεις που ψήφιζε το 80% του ελληνικού λαού; Πού είναι όλοι αυτοί που είχαν αναγάγει την τσάμπα μαγκιά του μπαταχτσή σε προοδευτικό δικαίωμα και απαίτηση να πληρώνουν τη ζωή τους οι πολίτες των άλλων χωρών; Άραγε, τώρα που έμαθαν για τις 200.000 μαϊμού συντάξεις και επιδόματα που στοιχίζουν 1 δις το χρόνο, για τον πενταπλασιασμό της φαρμακευτικής δαπάνης, για το διπλασιασμό σε μία δεκαετία του μισθολογικού κόστους του δημοσίου, τον τριπλασιασμό της κρατικής ενίσχυσης στα ασφαλιστικά ταμεία, θέλουν ακόμα επιτροπές ελέγχου; Μήπως τους λέει τίποτα το γεγονός ότι μετά από 4 χρόνια ύφεσης και 2 μνημονίου, ξεκινάμε πάλι απογραφή των συνταξιούχων; Με την ταμπέλα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ο ελληνικός παρασιτισμός προσπάθησε κρυμμένος πίσω από προοδευτικές ταμπέλες να βάλει την υπόλοιπη κοινωνία να πληρώσει το λογαριασμό. Η «εξόντωση της κοινωνίας». Η κοινωνία μας περνάει δύσκολες ώρες. Πολλοί άνθρωποι έχουν κλείσει τις δουλειές τους, ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας είναι άνεργοι. Για στάσου ένα λεπτό, όμως. Για «εξόντωση της κοινωνίας» μιλούσαν και πριν 2 χρόνια. Εξόντωση της κοινωνίας ήταν η περικοπή του επιδόματος έγκαιρης προσέλευσης. Εξόντωση ήταν οι μετατάξεις μέσα στο δημόσιο. Οι άνθρωποι απειλούσαν να πηδήσουν από τα παράθυρα γιατί η αναγκαστική εφεδρεία, που δεν εφαρμόστηκε, τους πρότεινε να κάθονται 2 χρόνια σπίτια τους και να παίρνουν το 70% του μισθού τους μέχρι να βγουν στη σύνταξη.Κάτι δηλαδή που αν το προτείναμε όχι στο 1 εκατομμύριο ανέργους, αλλά και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, θα το αντιμετώπιζαν ως πρώτο αριθμό του λαχείου. Αυτοί που δημιούργησαν την ατμόσφαιρα της σύγκρουσης, της μιζέριας, της θυματοποίησης, της ακινησίας, αυτοί που δεν άφησαν την κοινωνία να δουλέψει για να ξεπεράσει τα προβλήματά της, ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να χάσουν το παραμικρό από την προηγούμενη ζωή τους. Τα πραγματικά θύματα, ο ιδιωτικός τομέας που διαλύθηκε για να μη θιγεί το πελατειακό κράτος, δεν είχε χρόνο για συνθήματα. Δούλευε για να επιβιώσει. Είναι ένα κόλπο για να μας αγοράσουν φτηνά. Περίεργο κόλπο. Πότε θα το εφαρμόσουν; Η αξία του Χρηματιστηρίου Αθηνών, οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των κρατικών κολοσσών ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, Πετρέλαια, Εθνική, όλη η ελληνική οικονομία δηλαδή, αποτιμάται σήμερα 19,5 δις. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, τα Zara, τα ρούχα, έχουν χρηματιστηριακή αξία 90 δις. Μια μεσαία πολυεθνική μπορεί να αγοράσει την Ελλάδα για πλάκα. Αλλά δεν το κάνει. Αντίθετα. Φεύγει η Singapore Airlines, η Ryanair, έφυγαν τα Aldi, η Fnac, η Saturn, οι εταιρείες καυσίμων. Παρά τους ελληνικούς μύθους, κανείς δεν αγοράζει σε μια αποτυχημένη χώρα. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα διαφθοράς, διαπλοκής, χαμηλής παραγωγικότητας και κομματικών «διοδίων». Δανείζονται με 1% και μας δανείζουν με 5%. Οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι. Ναι, ήταν τόσο μεγάλη η εκμετάλλευση ώστε έχασαν τα μισά λεφτά τους και χρεοκόπησαν. Τώρα δεν μας δανείζουν οι τράπεζες, μας δανείζουν οι πολίτες των άλλων κρατών. Και το επιτόκιο έχει φτάσει σχεδόν στο 2%. Όσοι τα λένε αυτά, μπερδεύουν το επιτόκιο της διατραπεζικής με το επιτόκιο για ομόλογα 15 και 20 χρόνων. Κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Όταν «δανείζουμε» τις τράπεζες με ένα απλό λογαριασμό, έχουμε 1% επιτόκιο, αν τις δανείσουμε με τρίμηνη προθεσμία ζητάμε 5%. Αν επρόκειτο για ένα χρεοκοπημένο κράτος πόσο θα ζητούσαμε; Το αληθινό ζήτημα είναι ότι στον πραγματικό κόσμο, στην αγορά, δεν θα μας δάνειζαν ούτε με 30%. Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, πριν την κρίση, όταν μας δάνειζαν με «γερμανικό» χαμηλό επιτόκιο, εμείς πάλι ελλείμματα είχαμε ενώ αυτοί οργάνωναν την ανάπτυξή τους. Τώρα δανειζόμαστε φτηνά, ενώ χώρες που μας δανείζουν, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, δανείζονται με 6%. Και πάλι γκρινιάζουμε. Το μνημόνιο έφερε τη λιτότητα. Ύφεση είχαμε 2 χρόνια και, πριν ξεκινήσει το μνημόνιο. Δεν υπάρχει μνημόνιο, υπάρχει έλλειμμα. Και δεν υπάρχουν πια δανεικά για να το καλύψουν. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το μνημόνιο, δηλαδή η δανειακή σύμβαση, μας προφυλάσσει. Χωρίς αυτή, η λιτότητα θα ήταν διπλάσια. Από 10,4 το πρωτογενές μας έλλειμμα πήγε στο 5%. Αλλιώς, χωρίς δανεικά, θα έπρεπε να είχε μηδενιστεί. Όσοι καταγγέλλουν, ακυρώνουν, περήφανα διαγράφουν και θριαμβευτικά αποχωρούν από τα μνημόνια που θα «τα κάνουν παρελθόν», λησμονούν να πουν ότι η επόμενη μέρα θα είναι τέτοια που τα προηγούμενα χρόνια θα μας φαίνονται παράδεισος. Ένα δις δόση καθυστέρησε να εκταμιευτεί τον Μάιο και τα νοσοκομεία είναι στα πρόθυρα κραχ, οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους. Δεν κάνουμε καλή διαπραγμάτευση. Ναι, θα έρθουν τώρα οι καλύτεροι διαπραγματευτές. Δυστυχώς, συνέβη το αντίθετο. Το πολιτικό σύστημα διαπραγματεύτηκε και μάλιστα πολύ καλά. Για να διατηρήσει το ξοφλημένο σύστημα στη ζωή. Κάθε 3 μήνες το μνημόνιο άλλαζε. Όλοι το ξέρουμε. Νόμοι ψηφίζονται, δεν εφαρμόζονται. Λαμβάνονται μέτρα, δεν αποδίδουν, αλλάζουν, παίρνουν άλλα, καινούργιοι νόμοι, άλλες φορολογικές ρυθμίσεις, εξαιρέσεις στο ασφαλιστικό, 3 νόμοι για τα κλειστά επαγγέλματα κανείς δεν εφαρμόστηκε, άλλοι τόσοι για τις κρουαζιέρες. Το μνημόνιο είναι η μεγάλη απάτη του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Μια προπαγανδιστική κατασκευή. Υπάρχει μόνο έλλειμμα. Που για να το αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε αύξηση εσόδων και μείωση εξόδων. Δυσάρεστα πράγματα, δηλαδή. Που κανείς δεν θέλει να τα πει και πολύ περισσότερο να τα κάνει. Οι Ευρωπαίοι έλεγαν μείωση δαπανών, έκοβαν μόνο τους μισθούς. Πάταξη της φοροδιαφυγής, έβαζαν φόρους. Διαρθρωτικές αλλαγές, δεν προχωρούσε καμία. Δεν χρειάζεται να ακυρώσει κάποιος το μνημόνιο. Ούτε καν να το διαπραγματευτεί. Ας το έχει back up. Ας προχωρήσουμε παράλληλα εμείς με άλλους τρόπους τη μείωση των δαπανών και την αύξηση των εσόδων. Ας μειώσουμε εμείς με άλλο τρόπο τα ελλείμματα. Ας επιτύχουμε αλλιώς την επανεκκίνηση της οικονομίας. Τι μας εμπόδιζε 2 χρόνια; Το αντιμνημονιακό μέτωπο, όλη η συνθηματολογία για αλλαγή του μνημονίου, κρύβει την άρνηση να αλλάξει το σύστημα, να αλλάξει η χώρα. Αρνούνται την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και κρύβονται πίσω από την αλλαγή του μνημονίου. Γι’ αυτό οι αντιμνημονιακές και οι μνημονιακές δυνάμεις δεν είναι πειστικές στη μεταξύ τους αντιπαράθεση. Αυτά που ΝΔ και Πασόκ δεν έκαναν προσπαθώντας να τρενάρουν τις μεταρρυθμίσεις, έρχεται τώρα ο Σύριζα ευθαρσώς να δηλώσει ότι ούτε τα συζητάει. Το αντιμνημονιακό μέτωπο κάνει ρελάνς οπισθοδρόμησης στην ακινησία των άλλων. Έτσι δημιουργούν πλαστές αντιθέσεις, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αριστεροί-δεξιοί, προδότες-πατριώτες, τα πάντα εκτός από μεταρρυθμιστές-αντιμεταρρυθμιστές. Αυτό όμως είναι το μόνο δίλημμα που αυτή τη στιγμή ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Και σ’ αυτό δεν χωράει καμία διαπραγμάτευση. Ο κόσμος τους, ο κρατισμός, οι επιδοτήσεις, το κράτος-επιχειρηματίας, οι παροχές, οι αργομισθίες, το γραφειοκρατικό δημόσιο, τα κλειστά επαγγέλματα, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, έχει τελειώσει για την Ευρώπη. Οι μεταπολεμικές κλειστές οικονομίες είναι πια παρελθόν. Αυτό είναι και το πραγματικό πρόβλημα. Όχι οι μετενέργειες, ούτε οι κατώτεροι μισθοί. Αυτά κερδίζονται και χάνονται κάθε εποχή, είναι η δουλειά, η παραγωγή, η ανάπτυξη κάθε περιόδου που τα καθορίζει. Το άλλο, όμως, είναι καθοριστικό. Το μοντέλο που δυσκολεύονται να αφήσουν πίσω τους ΝΔ και Πασόκ, και θέλει να επαναφέρει ακόμα ισχυρότερο ο Σύριζα, έχει τελειώσει στο σύγχρονο κόσμο. Δεν υπάρχει τρόπος να μας βγάλουν από το ευρώ. Μήπως υπάρχει τρόπος να τους αναγκάσουμε να μας δανείζουν αέναα χωρίς να εξοφλούμε τα δανεικά; Απίστευτοι νομικοί των τηλεοπτικών παραθύρων και ανεπάγγελτοι πολιτικοί του κομματικού σωλήνα επικαλούνται νομικούς λόγους για να εξηγήσουν ότι δεν προβλέπεται έξοδος χώρας από το ευρώ. Αν δεν είναι ηλίθιοι, είναι απατεώνες. Τη στιγμή που η ροή χρήματος από τα ευρωπαϊκά ταμεία σταματήσει, η χώρα θα είναι υποχρεωμένη να τυπώσει χρήμα για να συνεχίσει στοιχειωδώς να λειτουργεί. Η στιγμή αυτή δεν είναι μακριά. Ο περισσότερος κόσμος, βλέποντας την αδιανόητη ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος, την έχει προεξοφλήσει. Αυτοί που θα οδηγήσουν τη χώρα στη δραχμή θα είναι οι υπεύθυνοι μιας εθνικής ήττας που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα τις επιπτώσεις της. Αυτοί που διαπαιδαγώγησαν την κοινωνία στην εθελοτυφλία, που ακόμη και σήμερα αντί για σκληρές αλήθειες υπόσχονται παροχές και επιστροφή με μαγικό τρόπο στην προηγούμενη ζωή χωρίς τα δανεικά όμως, δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν. Γι’ αυτό οι τσάμπα μάγκες της προηγούμενης περιόδου, οι «αριστεροί» των τηλεοπτικών παραθύρων, οι «πατριώτες» που βρίσκουν κάθε βράδυ πετρέλαιο στο Αιγαίο, θα αρνηθούν να κυβερνήσουν με κάθε δικαιολογία. Η «δίκαιη οργή». Έχετε προσέξει ένα παράδοξο; Τρεις μήνες τώρα προεκλογική περίοδος, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα επεισόδια και οι προπηλακισμοί εναντίον πολιτικών, κανείς δεν διαδηλώνει στη Βουλή, κανείς δεν ανεβάζει βιντεάκια στο ίντερνετ με γιαούρτια και μπουκάλια και συνθήματα. Είναι λιγότερη η ύφεση, η ανεργία; Μεγαλύτερη είναι. Τώρα όμως κεφαλαιοποιείται η «δικαιολογημένη οργή» σε ψήφους. Τόσο αυθόρμητη ήταν. Τώρα δεν σπάμε μάρμαρα, δεν καίμε. Ψηφίζουμε. Όμως η βία όταν απελευθερώνεται στους δρόμους, μένει. Και την κληρονομούν οι νεοναζί, οι οποίοι ξαφνικά δεν είναι πια τα «παιδιά στην πάνω πλατεία» αλλά το απεχθές «αυγό του φιδιού» που μας απειλεί. Τώρα ξαφνικά τα «αντισυστημικά» φαινόμενα σε απειλούν όταν γίνεσαι κόμμα εξουσίας. Η νομιμοποίηση της πολιτικής βίας, η ρητορική του μίσους για προδότες, δοσίλογους, δυνάμεις κατοχής, εξυπηρέτησαν τις κομματικές ιδιοτέλειες. Ο στόχος επετεύχθη. Τώρα όλοι προσπαθούν να τα διαγράψουν από τη μνήμη, όμως ο πολιτικός πρωτογονισμός που, ψυχρά, υπολογιστικά, με συνταγές τεχνικών της εξουσίας, απελευθερώθηκε αυτά τα 2 χρόνια, τώρα δεν μαζεύεται. Και θα τον πληρώσει ακριβά η κοινωνία μας. Άμα συμβεί το απευκταίο ατύχημα, η χρεοκοπία, θα ξέρουμε για ποιους λειτούργησε, ποιοι θα κληρονομήσουν αυτή την τυχοδιωκτική στρατηγική της έντασης που εφαρμόστηκε αυτά τα χρόνια. Όμως το μνημόνιο φέρνει ύφεση. Είναι η μισή αλήθεια. Καμία χώρα δεν διαλύεται άμα χάσει 15% του ΑΕΠ της, κανένα νοικοκυριό δεν εξοντώνεται αν χάσει 15-20% των αποδοχών του. Δουλεύει και το ξανακερδίζει. Το πρόβλημά μας δεν είναι η κρίση, αλλά ο τρόπος που διαχειριστήκαμε την κρίση. Οι μειώσεις ήταν επακόλουθο της πραγματικότητας. Η παρατεταμένη, ύφεση, όμως είναι αποτέλεσμα της λάθος διαχείρισης. Δεν κάναμε τις αλλαγές που η υπόλοιπη Ευρώπη, ο κόσμος όλος μάς συνιστούσε, αρνηθήκαμε τις μεταρρυθμίσεις και αντί γι’ αυτό παραλύσαμε ως χώρα, σταμάτησαν τα πάντα να δουλεύουν. Η ύφεση είναι αποτέλεσμα της διάλυσης του κράτους, της αποδιοργάνωσης του κρατικού μηχανισμού, πράγμα που κάνει τη διαβίωση ακόμα πιο δραματική. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής αστάθειας, 80 δις καταθέσεων έχουν φύγει έξω από πολίτες που βλέπουν ότι το πολιτικό σύστημα μας οδηγεί στην άβυσσο. Είναι αποτέλεσμα της αυτοκαταστροφικής τακτικής, της υπονόμευσης του τουρισμού, της εξόντωσης της εμπορικής ζωής της πόλης. Είναι αποτέλεσμα των καταστροφικών επιλογών, να εξοντωθεί ο ιδιωτικός τομέας για να μη θιγούν οι γραφειοκρατικές δομές, να εξαφανιστούν οι δημόσιες επενδύσεις για να μη μειωθούν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ. Οι «δεν με νοιάζει». Είναι πολλοί άνθρωποι που λένε, εδώ που φτάσαμε τι άλλο να πάθουμε; Ας χρεοκοπήσουμε μια ώρα αρχύτερα. Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν έχω δουλειά. Τι με νοιάζει η χώρα, αν εγώ ήδη χρεοκόπησα; Περάσαμε πολλές δεκαετίες ανέμελης ζωής και τώρα δεν μπορούμε καν να κάνουμε τις συγκρίσεις, να αντιληφθούμε τι σημαίνει χρεοκοπία μιας χώρας. Στις σημερινές συνθήκες του κόσμου, η έξοδος από το ευρώ θα μετατρέψει την Ελλάδα σε «αποτυχημένο» κράτος της αφρικανικής ηπείρου. Ό,τι ζούμε τώρα θα μας φαίνεται μια παλιά καλή ανάμνηση. Μαυραγορίτες, ολιγάρχες και συμμορίες θα είναι η κοινωνική μας ζωή. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά γιατί «δεν τους νοιάζει». Έστω και στο χείλος του γκρεμού πρέπει όλοι να βρούμε το κουράγιο και την ψυχραιμία να αντισταθούμε στη μοιρολατρία και τη θυματοποίηση, δεν πρέπει να αφήσουμε τις δυνάμεις της δραχμής να νικήσουν. *Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Athens Voice