ΑΕΝΑΗ ΡΟΗ
Όταν πεθάνω αφήστε το σώμα μου στο φως.Θέλω να με λούζει ο ήλιος με τις ακτίνες του συνεχώς.Δίπλα στα γαλάζια τα νερά του Κρητικού πελάγους τα υπέρλαμπρα.
Αφήστε με στο φως, του ασυννέφιαστου ουρανού, στα πεύκα που δροσίζουν με την σκιά τους την ατμόσφαιρα.Τη μάνα φύση αγάπησα ,μα τους ανθρώπους πιο πολύ. Μια συναυλία πουλιών σε πράσινο χαλί, θα ηχεί γλυκά, σαν ήχος από λύρα και βιολί.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ποιοι παίρνουν μισθό πάνω από 5.000 ευρώ στο Δημόσιο;
16:02, 29 Φεβ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/86505


Έγγραφο με το οποίο γνωστοποιεί τις κατηγορίες λειτουργών του δημοσίου και ΝΠΔΔ, των οποίων οι συνολικές μικτές μηνιαίες αποδοχές υπερβαίνουν το ποσό των 5.000 ευρώ απέστειλε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Φίλιππος Σαχινίδης.


Όπως προκύπτει από το έγγραφο του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών πρόκειται για τους εξής:


Πρόεδρος της Δημοκρατίας (σ.σ. πρόσφατα ανακοίνωσε ότι παραιτείται της αποζημίωσης), πρόεδρος και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, αναπληρωτές υπουργοί, υφυπουργοί, βουλευτές και γενικοί γραμματείς υπουργείων.


Πρόεδροι και αντιπρόεδροι των ανεξάρτητων Διοικητικών Αρχών.


Δικαστικοί λειτουργοί από το βαθμό του προέδρου Πρωτοδικών και κύριο προσωπικό του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους από το βαθμό του Δικαστικού Αντιπροσώπου Α' Τάξης.


Διπλωματικοί υπάλληλοι που υπηρετούν στο εξωτερικό.


Γιατροί ΕΣΥ με βαθμό διευθυντή και υπηρεσία άνω των 25 ετών.


Μέλη ΔΕΠ Πανεπιστημίων και μέλη Ε.Π. ΤΕΙ που συμμετέχουν σε ερευνητικά προγράμματα.


Δήμαρχοι δήμων με πληθυσμό άνω των 100.000 κατοίκων.


Γενικοί Γραμματείς Περιφερειών και Αποκεντρωμένων Διοικήσεων.


Πρόεδρος και αντιπρόεδρος Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων


Διοικητές ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, ΟΓΑ ΟΑΕΕ ΔΥΠΕ


Πρόεδρος ΕΟΤ


Γενικός διευθυντής και αναπληρωτής γενικός διευθυντής ΟΔΔΗΧ

Το έγγραφο διαβιβάστηκε στη Βουλή προς απάντηση ερώτησης που είχε καταθέσει η ανεξάρτητη βουλευτής Ελίζα Βόζενμπεργκ.

ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ- ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ –ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Εγώ και συ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα, υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωϊστές, δειλοί, εμείς κρατάμε μες τα ένοχα παράφορα τούτα χέρια, τις τύχες του κόσμου. Να το θυμάσαι αυτό. Τάσος Λειβαδίτης Συμφωνία αριθ.1 Άλλο ο αντιμνημονιακός αγώνας, επειδή το μνημόνιο οι οδηγίες και επιβολές του υπηρετούν το χρηματοπιστωτικό σύστημα τις πολυεθνικές και τον νεοφιλελευθερισμό και άλλο ο αντιμνημονιακός εθνικισμός .Ο Εθνικισμός ως σωβινισμός κλείνεται στον εαυτόν του και βλέπει γύρω του όλα τα κράτη ως εχθρούς. Ο πατριωτισμός πάλι είναι μια έννοια που πουλάει και συσπειρώνει τις μάζες. Όλοι αγαπάμε την πατρίδα. Γι`αυτό τον επικαλούνται όσα κόμματα λαϊκίζουν. Είναι όμως πατριώτες αυτοί που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία; Αυτοί που καταλήστευσαν τον ιδρώτα του λαού, και με τα κέρδη τους επενδύουν στο εξωτερικό; Αυτοί που τώρα θα τον ξεζουμίσουν ξανά με το μνημόνιο Έλληνες και ξένοι καρχαρίες του χρήματος;
Μέσα στην Ευρωπαϊκή ένωση έλεγε η ανανεωτική αριστερά τον παλιό καλό καιρό, σε συνεργασία με τους λαούς της Ευρώπης και τα κοινωνικά κινήματα, μπορείτε να διεκδικήσετε μια δημοκρατική ελεύθερη και σοσιαλιστική Ευρώπη των λαών, και όχι των μονοπωλίων. Δυστυχώς οι ελπίδες αυτές αποδείχθηκαν φρούδες, διότι κατέρρευσε το αντίπαλο δέος που ήταν το Σοβιετικό στρατόπεδο. Ηττήθηκε η υπαρκτή σταλινική αριστερά και ο καπιταλισμός έχασε τον αντίπαλο, που τον κρατούσε σε ισορροπία. Μοναδική ελπίδα για αλλαγή είναι τα κοινωνικά κινήματα και η ενεργοποίηση των λαών της Ευρώπης, που έχουν κοινή μοίρα είτε είναι βόρειοι είτε νότιοι. “Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;".
Άρης Βελουχιώτης – Ο λόγος της Λαμίας.
«Στην – γνωστή στην ευρωπαϊκή ιστορία – επιχείρηση ταπείνωσης και στιγματισμού ενός ολόκληρου λαού απαντά ένας εγχώριος αμυντικός, αντιμνημονιακός και μη, εθνικισμός. Εξαιτίας αυτού του νέου διπολισμού, όποιος υπερασπίζεται το μνημόνιο τοποθετείται αυτονόητα στη φιλοευρωπαϊκή, εκσυγχρονιστική μερίδα, ενώ, αντιθέτως, όποιος το επικρίνει χαρακτηρίζεται εξίσου αυτονόητα ως αντιευρωπαϊστής.
Εν τούτοις όποιος διαβάσει τα κείμενα που δημοσιεύονται με αφορμή τη διεθνή κινητοποίηση υπέρ της Ελλάδας θα διαπιστώσει ότι το σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες» δεν είναι απλώς μια πράξη αλληλεγγύης στο όνομα κάποιων οικουμενικών, ανθρωπιστικών αξιών. Πολλοί ευρωπαίοι διανοούμενοι, πολιτικές ομάδες και κόμματα επισημαίνουν ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε εργαστήρι νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού, όπου διακυβεύονται κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Είναι θέμα χρόνου οι πολιτικές που εφαρμόζονται στον σημερινό «παρία» της Ευρώπης να επεκταθούν σε άλλες χώρες, που σήμερα πλανώνται ότι είναι ασφαλείς επειδή θεωρούν ότι «εμείς δεν είμαστε Έλληνες».
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΟΥΛΟΥΡΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ

ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΕΦΘΑΣΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΟ;
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
"ΤΟ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΟΛΟΝ ΗΘΟΣ ΕΞΟΜΟΙΟΥΤΑΙ ΤΟΙΣ ΑΡΧΟΥΣΙ." {Το ήθος της πόλεως αντιστοιχεί στους άρχοντες} ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κράτος χρειάζεται δραστικές αλλαγές. Από την κομματοκρατία
την κομματική πελατεία την διαφθορά. Το κράτος πρέπει να λειτουργεί εις όφελος του λαού, ανεξαρτήτως των κομμάτων που είναι στην εξουσία, όπως και στα άλλα Ευρωπαϊκά κράτη.Όταν λειτουργεί με σύγχρονο τρόπο ελέγχονται ευκολότερα και οι μαϊμού ανάπηροι, και η σπατάλη στα φάρμακα,
και οι υπερτιμολογήσεις, και τα λαδώματα των πολυεθνικών, και των εγχωρίων μεγάλων εταιρειών.Όταν κάνουμε κριτική να μην ξεχνούμε ότι μας έφερε ως εδώ το σάπιο ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ σύστημα, μετά την μεταπολίτευση. Υπάρχουν υπεύθυνοι αλλά στην Ελλάδα κανείς δεν τιμωρείται, κι έτσι δεν αισθάνονται οι πολίτες το αίσθημα της κάθαρσης "του κόπρου του Αυγείου." Η Ελληνική κυβέρνηση έφερε στην Ελλάδα το Δ.Ν.Τ , και δεν χρειάζεται να χωρισθούμε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς αλλά να συνδιαλλαγούμε μεταξύ μας "ήρεμα ήσυχα και απλά". Αφενός για να αντισταθούμε οργανωμένα , στα δεινά που μας επιβάλλουν οι πιστωτές μας, και να σχεδιάσουμε μαζί την επόμενη μέρα. Αφετέρου για να μην καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια να κλαίμε την μοίρα μας. Θα δώσουμε την εμπιστοσύνη μας ξανά στις εκλογές, στα κόμματα του δικομματισμού που μας έφτασαν στον πάτο; Οι αγώνες κερδίζονται στους δρόμους πριν μας κλείσουν ολοκληρωτικά τα στόματα οι ολιγάρχες, αλλάζοντας την ανάπηρη δημοκρατία μας με την απόλυτη δικτατορία των αγορών. Γράφει ο "Καρτέσιος" στην ιστοσελίδα του TVXS: «Ναι λαμόγια μου.Μέχρι και ο τελευταίος σας γκουρού, ο Πόλ Τόμσεν του ΔΝΤ, γελάει μαζί σας καθώς σας έβαλε να υπερασπίζεστε την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης εκεί γύρω στο θάνατο, ενώ ο ίδιος σας αποχαιρέτησε βγαίνοντας στη σύνταξη (σύμφωνα με την επίσημη θέση του ΔΝΤ) στα 57 του χρόνια. Ανακλήθηκε από την Ελλάδα επειδή βγήκε στη σύνταξη ο Πόλ Τόμσεν, γεννηθείς στο Aabenraa της Δανίας τον Μάιο του 1955 κι έχοντας κάνει το πρώτο του «ένσημο» το 1979 ως βοηθός καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Στα 57 του χρόνια και με μόλις 32 χρόνια εργασίας βγήκε στη σύνταξη ο Πολ Τόμσεν σας.Και το χειρότερο απ' όλα; Το ΔΝΤ δεν είναι ιδιωτική επιχείρηση, αλλά ο πλέον δημόσιος οργανισμός του κόσμου καθώς το 80% των πόρων του προέρχεται από τα κρατικά ταμεία των χωρών που συμμετέχουν. Σα να λέμε δηλαδή, ότι το ΔΝΤ είναι η μεγαλύτερη ΔΕΚΟ του κόσμου."

ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΑΡ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
"Η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ της νέας και υπεύθυνης δύναμης και του αριστερού λαϊκισμού που διέπει όλη την άλλη αριστερά."Μπορεί όμως να ισορροπήσει με τον Νίκο Μπίστη και την ομάδα του που πηγαινοέρχεται πότε στο ΠΑΣΟΚ και πότε στην ΔΗΜΑΡ καιροσκοπικά;Η ΔΗΜΑΡ κάθεται όντως στην κόψη του ξυραφιού.Θα συμμαχήσει με την δογματική και μη αριστερά;Θα γίνει δοχείο απορριμάτων των δυσαρεστημένων επαγγελματιών του ΠΑΣΟΚ καιροσκόπων; "Έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιούς θα πας και ποιουςθα αφήσεις." Θα πορευθεί με νέα και άφθαρτα πρόσωπα; Με το οικολογικό και άλλα κοινωνικά κινήματα;Ο κόσμος της Αριστεράς, φαντάζομαι και του ΠΑΣΟΚ που θα ψηφίσει ΔΗΜΑΡ δενν περιμένει ένα νέο και μεταμορφωμένο ΠΑΣΟΚ . Θα ήταν πολιτική αυτοκτονία.

Piazza Fontana


Σαν σήμερα 12 Δεκεμβρίου του 1969 βόμβα που εξερράγη στην Αγροτική Τράπεζα, στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου σκοτώνει 17 ανύποπτους ανθρώπους και τραυματίζει άλλους 88Guisepe Pinelli (Pino)
Συλλαμβάνονται αναρχικοί ως ύποπτοι και ένας απ' αυτούς «αυτοκτονεί» λίγες μέρες μετά, πέφτοντας από τον 4ο όροφο της Ασφάλειας, ο αναρχικός Τζιουζέπε Πινέλι. Γι' αυτόν αργότερα θα γράψει ο Ντάριο Φο το έργο: «Ο Τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού*». Όπως όμως αποδείχθηκε, χρόνια αργότερα, η βομβιστική ενέργεια έγινε από ακροδεξιούς, με τη συνεργασία πρακτόρων της νατοϊκής αντικομουνιστικής οργάνωσης GLADIO.
Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές προβοκάτσιες στην ευρωπαϊκή Ιστορία, μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ από τους Ναζί το 1933.
Ήταν η αρχή μιας σκοτεινής περιόδου της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας με αιματηρές δράσεις από ακροδεξιούς, παραστρατιωτικούς και μυστικές υπηρεσίες, που οδήγησαν τελικά στην επιβολή της «Στρατηγικής της Έντασης» σ’ ολόκληρη τη χώρα.
Την Πιάτσα Φοντάνα, ακολούθησε σειρά βομβιστικών ενεργειών σε όλη τη χώρα, με αποκορύφωμα την έκρηξη στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια, τον Αύγουστο του 1980, που προκάλεσε το θάνατο 85 ανθρώπων και τον τραυματισμό εκατοντάδων άλλων.
Ακόμα και σήμερα δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί οι υποθέσεις αυτές.
Η επιβολή της «στρατηγικής της έντασης» που επιλέχθηκε ως συνέπεια των πράξεων αυτών, θεωρείται ότι είχε στόχο την άνοδο της αριστεράς. Συγκεκριμένα η επίθεση στην Piazza Fontana πιστεύεται ότι οργανώθηκε ως απάντηση στην απεργιακή έκρηξη του «θερμού φθινοπώρου» που προηγήθηκε.
Οι ιταλικές αρχές επιδίωξαν με κάθε θυσία να αποδώσουν τις επιθέσεις αυτές σε συνεργασία ακροαριστερών ή αναρχικών ομάδων. Στην ουσία πρόκειται για μια άθλια συνωμοσία που βάφτηκε από αθώο αίμα. Φασίστες, ακροδεξιοί, παρακρατικοί, παραστρατιωτικοί και λοιπά άνθη της ιταλικής κοινωνίας, πραγματοποιούσαν τρομοκρατικές ενέργειες που τις απέδιδαν στους αναρχικούς και τις εργατικές οργανώσεις, με σκοπό να τους δυσφημίσουν στα μάτια του κόσμου.
Οι περισσότερες απ' αυτές τις βρώμικες κατηγορίες δεν αποδείχτηκαν, αλλά το στόχο τους τον πέτυχαν. Ο κόσμος οργίστηκε με τους «άθλιους αριστερούς» που δολοφονούσαν αθώο κόσμο. (Σας θυμίζει κάτι από σύγχρονη Ελλάδα; Τυχαίο είναι.) Αποτέλεσμα: πτώση της αριστεράς, άνοδος της ακροδεξιάς και των αποσχιστών, πλήρης απαξίωση της πολιτικής ζωής που έφερε εδώ και χρόνια στο τιμόνι της χώρας έναν φαιδρό τύπο ονόματι Σύλβιο Μπερλουσκόνι.
Το έργο παίζεται φέτος στην Αθήνα, στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης» σε σκηνοθεσία Σπ. Παπαδόπουλου. Είναι εκπληκτική παράσταση. Ο Ντάριο Φο με την καυστική του πένα, καταφέρνει να διακωμωδίσει και να σατιρίσει ένα τόσο τραγικό γεγονός, με επιτυχία. Να τη δείτε.
(Τη μουσική της παράστασης έχουν γράψει τα «Κίτρινα Ποδήλατα»)

Κοινωνία και δημοκρατία σε κίνδυνο, της Χριστίνας Κουλούρη
09:02, 27 Φεβ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/86264


Το περασμένο Σάββατο διοργανώθηκαν σε μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου διαδηλώσεις με το σύνθημα «Είμαστε όλοι Ελληνες». Η πρωτοφανής αυτή κινητοποίηση υπέρ της Ελλάδας έγινε δεκτή και προβλήθηκε στη χώρα μας ως ένα άλλο δείγμα «φιλελληνισμού», χωρίς να αναλύονται ιδιαίτερα τα κίνητρα, οι στόχοι και η ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα των διαδηλώσεων.

Με την ευκολία των μανιχαϊκών διακρίσεων, παρουσιάζεται η διεθνής στάση απέναντι στην Ελλάδα κατηγοριοποιημένη ανάμεσα σε «εχθρούς» και «φίλους», «μισέλληνες» και «φιλέλληνες». Αλλά και μέσα στην Ελλάδα κυριαρχεί στα ΜΜΕ ένας εξίσου απλουστευτικός διχασμός ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς».


Το γεγονός ότι όλη η συζήτηση για την «ελληνική κρίση» μονοπωλείται από τεχνοκράτες και πολιτικούς έχει περιθωριοποιήσει τη φωνή της ίδιας της κοινωνίας, ελληνικής και ευρωπαϊκής, και έχει υποβαθμίσει το εύρος και τη σημασία της βαθιάς μεταμόρφωσης που υφίσταται η χώρα μας στο όνομα της εξόδου από την κρίση.

Από τη μια πλευρά, λοιπόν, αναβιώνει ένας ακραία ρατσιστικός λόγος που παρουσιάζει την «ελληνική ιδιαιτερότητα» (δηλαδή οι Ελληνες είναι τεμπέληδες και λαμόγια) ως κύρια - αν όχι μοναδική - αιτία της κρίσης. Από την άλλη πλευρά, εμφανίζεται ως απάντηση εκ μέρους της Ελλάδας άλλοτε ένας εθνολαϊκιστικός και αντιευρωπαϊκός λόγος, με κραυγές για την αρχαία Ελλάδα και την ελληνική «λεβεντιά», και άλλοτε δηλώσεις εθνικής «υπερηφάνειας» απέναντι στην «αγνώμονα» Ευρώπη.

Στην - γνωστή στην ευρωπαϊκή ιστορία - επιχείρηση ταπείνωσης και στιγματισμού ενός ολόκληρου λαού απαντά ένας εγχώριος αμυντικός, αντιμνημονιακός και μη, εθνικισμός. Εξαιτίας αυτού του νέου διπολισμού, όποιος υπερασπίζεται το μνημόνιο τοποθετείται αυτονόητα στη φιλοευρωπαϊκή, εκσυγχρονιστική μερίδα, ενώ, αντιθέτως, όποιος το επικρίνει χαρακτηρίζεται εξίσου αυτονόητα ως αντιευρωπαϊστής.


Εν τούτοις όποιος διαβάσει τα κείμενα που δημοσιεύονται με αφορμή τη διεθνή κινητοποίηση υπέρ της Ελλάδας θα διαπιστώσει ότι το σύνθημα «Είμαστε όλοι Ελληνες» δεν είναι απλώς μια πράξη αλληλεγγύης στο όνομα κάποιων οικουμενικών, ανθρωπιστικών αξιών. Πολλοί ευρωπαίοι διανοούμενοι, πολιτικές ομάδες και κόμματα επισημαίνουν ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε εργαστήρι νεοφιλελεύθερου φονταμενταλισμού, όπου διακυβεύονται κοινωνικά και δημοκρατικά κεκτημένα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Είναι θέμα χρόνου οι πολιτικές που εφαρμόζονται στον σημερινό «παρία» της Ευρώπης να επεκταθούν σε άλλες χώρες, που σήμερα πλανώνται ότι είναι ασφαλείς επειδή θεωρούν ότι «εμείς δεν είμαστε Ελληνες».


Στην Ελλάδα εξάλλου η συνειδητοποίηση του αδιεξόδου και της επείγουσας ανάγκης για αντίδραση κινητοποιεί όλο και περισσότερους πολίτες. Ηδη πριν από την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου μια ομάδα 130 πολιτών από διαφορετικούς χώρους ανέλαβε πρωτοβουλία για τη διακίνηση ενός κειμένου «για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας». Το κείμενο αυτό, το οποίο ήδη έχει συλλέξει περισσότερες από οκτακόσιες υπογραφές εντός και εκτός Ελλάδας, είχε ως στόχο να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, την υπονόμευση θεμελιωδών δημοκρατικών θεσμών και τη διάλυση της ευρωπαϊκής ενότητας.


Μέσα από τη δίκαιη αγανάκτηση για το «παλαιό καθεστώς» και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, προβάλλονται και επιβάλλονται λύσεις αυταρχικές και αντιδημοκρατικές. Σε ολόκληρη την Ευρώπη διατυπώνονται επιχειρήματα υπέρ κυβερνήσεων τεχνοκρατών, που δεν θα είναι εκλεγμένοι μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, ως των μόνων ικανών να «σώσουν» τις χώρες τους. Ισως χρειάζεται να θυμηθούμε, με μια αναδρομή σε ιστορικά παραδείγματα, τι σημαίνει ιδεολογικά και πολιτικά η αναζήτηση ή η εμφάνιση αυτόκλητων «σωτήρων».

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτό το είδος «κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος» γίνεται αποδεκτό ως μια κανονικότητα ακόμη και από ανθρώπους που δεν ανήκουν στην άκρα Δεξιά. Μέσα στο ίδιο ακριβώς πνεύμα προβάλλονται προτάσεις για κυβερνήσεις «αρίστων», εκείνων που διαθέτουν τη γνώση και την ικανότητα (σύμφωνα με την εκτίμηση ποιου άραγε;) να κυβερνήσουν το μισοβουλιαγμένο καράβι. Και πάλι, δεν χρειάζονται βαθιές πολιτικές αναλύσεις για να αντιληφθεί κάποιος τη διολίσθηση προς την ολιγαρχία.


Σε επίπεδο κοινωνίας, το κόστος της «διάσωσης» είναι πλέον δυσβάστακτο. Κάθε μέρα, με την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και τις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, βαθαίνουν οι κοινωνικές ανισότητες. Αντί το κόστος να το πληρώσουν οι εύπορες ομάδες του πληθυσμού, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: οι πλέον ευάλωτες ομάδες οδηγούνται στην εξαθλίωση και κάτω από το όριο της φτώχειας. Παρακολουθούμε την εφαρμογή ενός νέου κοινωνικού δαρβινισμού, όπου όλοι όσοι δεν «παράγουν» αρκετά ή δεν έχουν αρκετή οικονομική και πολιτική ισχύ οδηγούνται στην εξαφάνιση. Πρόκειται κυριολεκτικά για έγκλημα.


Οι εξελίξεις αυτές δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα. Αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη, γιατί οι αξίες που διακυβεύονται στην Ελλάδα είναι πρωτίστως ευρωπαϊκές αξίες. Αφορούν επίσης την Ευρώπη γιατί, για μία ακόμη φορά, καλλιεργούνται μεταξύ των λαών της μίσος και αμοιβαία απαξίωση. Στη θέση του παλαιού διχασμού μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, ξεφυτρώνει τώρα ο διχασμός μεταξύ Βορείων και Νοτίων. Η κίνηση «για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας» θέλει να αναδείξει ακριβώς αυτούς τους κινδύνους και να υπερασπιστεί την Ευρώπη, ως μια κοινότητα πολιτικών ελευθεριών και κοινωνικών δικαιωμάτων.


[Η πρωτοβουλία «Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας» διοργανώνει ανοιχτή συζήτηση στο Αμφιθέατρο Δρακόπουλου (Πανεπιστήμιο Αθηνών) την προσεχή Πέμπτη 1 Μαρτίου, στις 6 μ.μ.]


Η Χριστίνα Κουλούρη είναι καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

ΒΙΚΤΟΡ ΟΥΓΚΩ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ Σαν σήμερα, το 1802, γεννιέται στη Γαλλία ο μεγάλος ποιητής, συγγραφέας και κοινωνικός ακτιβιστής του Ρομαντισμού, ο Βικτόρ Ουγκό. Τόσο το έργο του, όσο και οι πολιτικές του παρεμβάσεις σε μια φορτισμένη εποχή για τη γαλλική κοινωνία παραμένουν άκρως επίκαιρες, και με αφορμή την επέτειο της γέννησης του, το tvxs.gr παρουσιάζει την ομιλία του Ουγκό, με θέμα την Παιδεία, την οποία μετέφρασε και δημοσίευσε η εφημερίδα Ελευθεροτυπία το 2007.

*«Το Νοέμβριο ...του 1848 οι φοιτητές του Παρισιού είχαν ξεχυθεί στα πεζοδρόμια και διεκδικούσαν, μεταξύ άλλων, κονδύλια για την Παιδεία. Ο συγγραφέας και βουλευτής Βικτόρ Ουγκό έβγαλε τότε στην Εθνοσυνέλευση ένα λόγο για το θέμα αυτό. Το να κάνεις οικονομία στις δαπάνες για την εκπαίδευση, είπε, είναι διπλά ανόητο.

Πρώτον, γιατί τα ποσά που θα κερδίσεις είναι, τελικά, ασήμαντα. Δεύτερον, γιατί ουσιαστικά δεν θα έχεις κερδίσει. Θα έχεις χάσει. "Σας καλώ, κύριοι, να ψάξετε τη συνείδησή σας", είπε ο Ουγκό. "Να ρωτήσετε τα αισθήματά σας. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στις μέρες μας;

Η αμάθεια. Αυτή πρώτα, και μετά η φτώχεια. Αυτή είναι που ξεχειλίζει, αυτή μας πολιορκεί. Είναι δυνατό σε τέτοιους καιρούς, μπροστά σ' έναν τέτοιο κίνδυνο, να πλήξετε όλους τους θεσμούς, όλα τα ιδρύματα που το έργο τους είναι να χτυπούν την αμάθεια;". “

Κύριοι”, συνέχισε ο Ουγκό στο λόγο του εκείνο, πριν από 159 χρόνια, "βλέπετε πού βαδίζουμε. Από τη μία η βαρβαρότητα στους δρόμους και από την άλλη η βάνδαλη συμπεριφορά του κράτους. Δεν υπάρχει, σας βεβαιώ, άλλη πρόνοια από την υλική. "

Βίαιη" πρόνοια δεν νοείται. Τα χονδροειδή αστυνομικά μέτρα δεν είναι "πρόνοια". Και το ξέρουν, δόξα τω Θεώ, όλες οι πολιτισμένες κοινωνίες. Τα βράδια ανάβουμε στις πόλεις μας τους φανοστάτες.

Το ηθικό σκοτάδι, όμως, δεν το βλέπετε; Δεν νιώθετε την ανάγκη να ανάψουν και οι πνευματικοί πυρσοί; Μια νόσος ηθική, βαρύτατη, μας τυραννά και μας υποσκάπτει. Είναι παράξενο, αλλά αυτή η ηθική νόσος δεν είναι παρά η υπερβολή των υλιστικών τάσεων. Και πώς να τις πολεμήσουμε; Μα, αναπτύσσοντας τις πνευματικές τάσεις. Πάρτε από το σώμα και δώστε στην ψυχή...". "Για να γίνουν αυτά, κύριοι", λέει ο μεγάλος Ουγκό, "μας χρειάζονται σχολεία.

Χρειάζονται ακαδημαϊκές έδρες, βιβλιοθήκες, θέατρα και μουσεία. Χρειάζονται όλα εκείνα τα κέντρα όπου μπορείς να μαθαίνεις, να σκέφτεσαι, να γίνεσαι καλύτερος. Μόνον έτσι μπαίνει το φως στον ανθρώπινο νου. Είναι στο χέρι σας να κάνετε τη χώρα μας κέντρο ενός υπέροχου πνευματικού κινήματος. Δεν μας λείπουν τα ταλέντα, ούτε η διάθεση. Αυτό που λείπει είναι η ενθάρρυνση, με ενθουσιασμό, από μέρους της κυβέρνησης.

Καταψηφίζω λοιπόν κάθε περικοπή δαπανών η οποία θα μείωνε τη λάμψη που χαρίζουν τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες. Δεν έχω λόγια για τους εισηγητές τέτοιων οικονομιών. Είστε αξιοθρήνητοι. Νομίζετε ότι κόβετε δαπάνες, ενώ κόβετε την αίγλη της χώρας. Εγώ αρνούμαι. Για την αξιοπρέπεια της Γαλλίας, για την τιμή της Δημοκρατίας".

Στη χώρα μας όχι μόνο δεν πριμοδοτούμε τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά την ιδιωτικοποιούμε. Αυτά που γράφει ο γνωστός συγγραφέας στην Ελλάδα του 2007 είναι επίκαιρα. Ποιος, αλήθεια, θα το περίμενε. Στην Ελλάδα του 2007 οι φανοστάτες είναι σβηστοί και η Παιδεία έχει αφεθεί στις δυνάμεις του εμπορίου».

ΠΕΖΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Μία αληθινή ιστορία
"Χωρίς περίσκεψιν χωρίς λύπην χωρίς αιδώ μεγάλα και υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.Άλλο δεν σκέπτομαι¨τον νου μου τρώγει αυτή η τύχη. Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. Α όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω.Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Ανεπαισθήτως μ`έκλεισαν από τον κόσμον έξω." Κ.Π.Καβάφης 1896-1904 Αυτοδίδακτα έμαθα τη ζωή. Τα γράμματα τα σπούδασα στο πεζοδρόμιο. Πέτρα πάνω στην πέτρα με χώμα νερό και πηλό, τον κόσμο μου έφτασα ως τον ουρανό. Μετά τον διέλυσα, για να τον δημιουργήσω ξανά.
Αυτά που διδάχθηκα είναι όλα πλάνες. Ακόμη στην αρχή βρίσκομαι καταδικασμένος στο μαρτύριο του Σισύφου. Μ.Δ
Πριν μεγαλώσω και γίνω πατέρας τριών παιδιών, και παππούς δύο αξιαγάπητων εγγονιών υπήρξα κι εγώ παιδί. Οι αλησμόνητοι γονείς μου μετανάστευσαν το 1955, όταν εγώ ήμουν εφτά ετών, από τα φτωχά και ορεινά Σφακιά, στην πόλη των Χανίων. Θέλησαν για τα παιδιά τους, να ζήσουν καλύτερη ζωή.
Αυτοί έζησαν μια δύσκολη αλλά και πλούσια σε γεγονότα ιστορική περίοδο. Μικρασιατική καταστροφή, δικτατορία Μεταξά,
Γερμανική κατοχή, και εμφύλιο. Η ζωή στα χωριά την εποχή εκείνη ήταν γεμάτη στερήσεις ανέχεια αγραμματοσύνη και. φτώχεια. Οι γονείς μου πήγαν μονάχα δύο με τρις τάξεις του δημοτικού. Τα βάσανα τα δικά τους δεν θέλησαν να τα περάσουν τα παιδιά τους. Κάθε γενιά όμως γράφει την δική της ιστορία ασχέτως από τις επιθυμίες των γονέων. Φθάνουμε λοιπόν στη πόλη των Χανίων μια ημέρα ανοιξιάτικη τον Μάη του 1955.Αμυδρά θυμάμαι ότι όλοι η οικογένεια ήρθε με ένα φορτηγό μαζί με τα έπιπλα του σπιτιού. Ο πατέρας μου αγόρασε ένα παλαιό σπίτι στις παρυφές της πόλης μαζί μένα στρέμμα χωράφι. Η οικογένεια μας αποτελείτο από έξη παιδιά αγόρια και κορίτσια, την γιαγιά μου , και τους γονείς μου. Το σπίτι ήταν μικρό και κοιμόμασταν σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο. Η τουαλέτα ήταν έξω από το σπίτι. Ηλεκτρικό δεν υπήρχε και είμαστε οι πρώτοι στην γειτονιά, που βάλαμε ηλεκτρικό ρεύμα. Σχολείο δεν υπήρχε κοντά, και πηγαίναμε σένα σχολείο μισή ώρα δρόμο με τα πόδια. Ήμασταν πολλά παιδιά από την γειτονιά, μαζί, και σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα και δεν υπήρχε κίνδυνος δυστυχήματος. Η τάξη αποτελείτο από 70 με 80 μαθητές και προσπαθούσε με υπεράνθρωπες προσπάθειες να τα βγάλει πέρα, η πανικόβλητη δασκάλα μας. Την εποχή εκείνη επειδή ήμασταν υποσιτισμένα τα παιδιά, λόγω φτώχειας ερχόταν βοήθεια από τον ΟΗΕ, και γινόταν διανομή στα σχολεία. Έδιναν σε κάθε παιδί, από ένα ποτήρι γάλα, ένα κομμάτι κίτρινο τυρί, και μια φετούλα με βούτυρο. Το δημοτικό σχολείο το τέλειωσα το 1960. Υπήρξα μαθητής του 9, τότε που οι δάσκαλοι ήταν αυστηρότατοι. Μπορεί να ήμουν μικρό παιδί αλλά δεν σημαίνει ότι δεν γνώριζα την οικογενειακή μας κατάσταση. Ότι ο πατέρας μου ήταν φιλάσθενος και τις περισσότερες μέρες άνεργος, ότι ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν πλανόδιος οπωροπώλης με καροτσάκι, ότι μια αδερφή μου έφυγε εκτός Κρήτης να ζήσει μαζί σε συγγενείς και ότι οι άλλες αδελφές μου δούλευαν όπου μπορούσαν για να βγάζουν τα έξοδα τους. Ήταν μοιραίο και θάλεγα «φυσιολογικό» όντας χωρίς ουσιαστική προστασία και καθοδήγηση από γονείς πάμπτωχους, να βγω κι εγώ στην δουλειά μόλις τέλειωσα το δημοτικό. Και ένα ωραίο πρωινό που κελαηδούσαν τα πουλιά και έλαμπε ο ήλιος του καλοκαιριού, βγήκα στη πιάτσα. Ήμουν μόλις δώδεκα χρονών. Σήμερα αυτό θα το λέγαμε παιδική εκμετάλλευση. Ποιος όμως εκμεταλλευόταν ποιόν; Τα παιδιά των φτωχών οικογενειών τότε εργαζόταν από μικρά. Οι γονείς τα έστελναν σε διάφορα επαγγέλματα να μάθουν την δουλειά. Εγώ βγήκα ως πλανόδιος μικροπωλητής στους δρόμους και τα σοκάκια των Χανίων. Η οικογένεια είχε ανάγκη από χρήματα. Μέχρι να πάω στο στρατό φαντάρος- τότε πηγαίναμε 20 χρονών- πουλούσα ¨κουλούρια, και παγωτά το καλοκαίρι, γλυκά το χειμώνα, σουβλάκια, καλαμπόκια βραστά, και μέχρι και ψιλικά. Μεγαλώνοντας έβλεπα μερικούς συμμαθητές μου που πήγαιναν στο γυμνάσιο και τους ζήλευα. Άρχισα να ντρέπομαι και να νοιώθω μειονεξία. Ήταν και η γειτόνισσα η κακούργα της ψυχής μου δολοφόνισσα. Θα ήμουν γύρω στα δεκαέξι όταν εντελώς τυχαία άκουσα ένα διάλογο που είχε με το παιδί της¨ «Παιδί μου του είπε να πας στο γυμνάσιο να μάθεις γράμματα. Να μη καταντήσεις σαν τον Μανούσο να πουλάς στους δρόμους παγωτά.» Βλαστήμησα την τύχη μου για την ζωή μου τούτη, έσφιξα τα δόντια και συνέχισα την πορεία μου. Στα δεκαέξι μου επίσης θυμάμαι με συγκίνηση να αποχαιρετούμε την μεγαλύτερη κατά δέκα περίπου χρόνια αδελφή μου, από το λιμάνι της Σούδας. Έφυγε για το Μόντρεαλ για να συναντήσει τον υποψήφιο γαμπρό να τον παντρευτεί. Η γνωριμία ήταν μέσω φωτογραφιών και αλληλογραφίας. Δείτε σχετικά την ρεαλιστική ταινία του αξιόλογου σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη με τίτλ飼Οι νύφες» Όταν έγινα δεκαοκτώ αποβίωσε ο πατέρας μου και τον ίδιο καιρό έπαθε εγκεφαλικό η μητέρα μου. Ύστερα από λίγο καιρό πεθαίνει και η αγαπημένη μου γιαγιά από τον καημό της. Για λίγο διάστημα θλίψη πόνος και απελπισία. Όταν είσαι νέος σφίγγεις και ξανασφίγγεις τα δόντια, πνίγεις την πίκρα και τον καημό σου και προχωράς. Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να προχωρήσω με τα γράμματα θέλησα να μορφωθώ μόνος μου. Άρχισα να διαβάζω βιβλία με πάθος. Πήγα και σε φροντιστήριο Αγγλικών μερικές τάξεις πριν πάω στο στρατό. Όταν απολύθηκα από τον στρατό ασχολήθηκα με εμπορικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις μέχρι την σύνταξη μου. Έγινα και συγγραφέας, σε λογοτεχνία και ποίηση, καθώς και αρθρογράφος στον τοπικό τύπο. Όταν κυκλοφόρησα την πρώτη μου ποιητική συλλογή είχα γράψει στο οπισθόφυλλο ένα πρόχειρο βιογραφικό. Στο βιογραφικό έγραφα ότι τέλειωσα μονάχα το δημοτικό. Μέσα μου αισθανόμουν υπερήφανος
επειδή κατάφερα μόνος μου να μάθω γράμματα ως αυτοδίδακτος, να κάνω οικογένεια παιδιά επιχείρηση ,και περιουσία. Μου χάλασε για λίγο την διάθεση κάποιος πνευματικός άνθρωπος των Χανίων, όπου του είχα δώσει μια ποιητική μου συλλογή. Μου λέει ¨ «Μη λες ότι τέλειωσες μονάχα το δημοτικό γιατί θα σε κοροϊδεύουν.» Λυπούμαι να πω ότι υπάρχει στην κοινωνία προκατάληψη, για εκείνους που έχουν ταπεινή καταγωγή. Είναι η προκατάληψη της κυρίαρχης ιδεολογίας. Μερικοί νομίζουν ότι όταν κάποιος θέλει να μορφωθεί και να καλλιεργήσει τον εαυτόν του δεν μπορεί να το κάνει διαβάζοντας μόνος του. Πρέπει να έχεις την βούλα του πτυχίου για να σε θεωρήσουν εγγράμματο. Γιαυτό έχουμε τόσους ημιμαθείς πτυχιούχους από τα πανεπιστήμια μας.

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Από τα χειρότερα συμπτώματα της Κρίσης είναι τα φαινόμενα ενός νέου εθνικού διχασμού μεταξύ εκείνων που πιστεύουν πως το Μνημόνιο 2 θυμίζει Λωζάννη κι εκείνους που το βλέπουν ως ένα σύγχρονο Μόναχο. Αυτός ο διχασμός, όπως κάθε διχασμός, μας αφαιρεί τις δυνατότητές μας, ως κοινωνία, να συνδιαλεγόμαστε, να οργανώνουμε έναν εποικοδομητικό δημόσιο διάλογο. Τις τελευταίες βδομάδες παρατηρώ, με λύπη, την όλο και διογκούμενη πόλωση. Ακόμα και σε αυτές τις σελίδες, τα σχόλια των αναγνωστών (και στα δικά μου άρθρα) τείνουν να στερούνται όλο και περισσότερο την έφεση προς τον διάλογο, την σύνθεση, την διάθεση για «να σκεφτόμαστε διαφορετικά». Αυτό-κατατάσσονται όλο και περισσότερο είτε στην ομάδα των υποστηρικτών-οπαδών του τάδε ή του δείνα αρθρογράφου είτε σε εκείνους που ξοδεύουν ενέργεια και χρόνο για να τον/την καταγγείλουν, υπονομεύσουν, σπιλώσουν."Γιάννης Βαρουφάκης καθηγητής οικονομίας.
Σημείωση Μ.Δ Στην Ελλάδα έχουμε παράδοση στην οπαδοποίηση τους εθνικούς διχασμούς ,και τους εμφυλίους πολέμους.
Μακάρι να κυριαρχήσει η λογική ο δημοκρατικός διάλογος και οι συνθέσεις των απόψεων. Στο εσωτερικό πάντως του δικομματισμού δεν υπάρχει δημοκρατία. Με τις εκλογές δεν αλλάζουν τα πράγματα γιατί¨ ” αν άλλαζαν θα ήταν παράνομες.” Μοναδική ελπίδα η αυτενέργεια των πολιτών και τα κοινωνικά κινήματα.

"Μας κατηγορούν ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μια που αυτοί οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;".
Άρης Βελουχιώτης – Ο λόγος της Λαμίας.

ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
«Προτίμησαν να καταστραφούν με την κολακεία παρά να σωθούν με την κριτική» ΝΟΡΜΑΝ ΠΙΛΕ
Οι κυβερνήτες μας έφεραν σε οικονομικό αδιέξοδο και στην καταστροφή. Μπορεί να υπάρχουν δίκαιες κατηγορίες κατά του αδηφάγου τραπεζικού συστήματος. Ποιος όμως έφερε την Ελλάδα σε αυτό το χάλι, για να γίνεται ικέτης και αντικείμενο εκμετάλλευσης των τραπεζών; Τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν καθώς και η οικονομική ελίτ που προσποριζόταν τις υπεραξίες των κερδών από τον ιδρώτα των εργαζομένων. Στην Αργεντινή προϋπήρξαν δικτατορίες. Στην Ελλάδα υπήρξε κλεπτοκρατία πολιτικών απατεώνων, διαφθορά, και διασπάθιση με αδιαφάνεια και ασέβεια, του δημοσίου χρήματος. «Η πιο δρακόντεια υπόδειξη{για την Αργεντινή} έγινε από τους Ρικάρντο Καμπεγιέρο και Ρούντιγγερ Ντόρμπους του ινστιτούτου τεχνολογίας της Μασαχουσέτης{ΜΙΤ}. Σένα άρθρο τους που δημοσιεύτηκε στους financial times υποστήριξαν ότι «έχει έρθει η ώρα για ριζοσπαστικές λύσεις.» «Η Αργεντινή πρέπει να εκχωρήσει προσωρινά την εθνική κυριαρχία της σε όλα τα χρηματοοικονομικά ζητήματα….να αποποιηθεί τη νομισματική φορολογική ρυθμιστική και διαχειριστική κυριαρχία της για μια μεγάλη περίοδο ,παραδείγματος χάριν για μια πενταετία.» Η οικονομία της χώρας –« οι δαπάνες, η κυκλοφορία καινούριου νομίσματος και η φορολογική διαχείριση πρέπει να ελέγχεται από ξένους παράγοντες, συμπεριλαμβανομένης «μιας επιτροπής έμπειρων ξένων τραπεζιτών.» Μήπως η Αργεντινή του 2001 σας θυμίζει την σημερινή Ελλάδα; Τι έκανε τότε ο λαός της Αργεντινής; «Ο πληθυσμός της Αργεντινής που εδώ και μήνες έχει εξεγερθεί ανοιχτά εναντίον των πολιτικών οικονομικών και δικαστικών ελίτ της χώρας δεν χρειάζεται κηρύγματα για την αναγκαιότητα μιας καλής διακυβέρνησης. Στις τελευταίες ομοσπονδιακές εκλογές κανένας πολιτικός δεν πήρε περισσότερους ψήφους από τον συνολικό αριθμό των άκυρων ψηφοδελτίων στα περισσότερα από τα οποία φιγουράριζε ο ήρωας ενός κόμκικ που ονομάζεται Κλεμέντε. Τον επέλεξαν επειδή δεν έχει χέρια ,και άρα δεν μπορεί να κλέψει.» Ναόμι Κλαιν «Φράχτες και Παράθυρα.» εκδόσεις Λιβάνη. Εδώ στην Ελλάδα πολύ φοβάμαι ότι θα τυλίξουν πολλούς ψηφοφόρους τα δυο κόμματα εξουσίας. Η ΝΔ παρουσιάζεται σαν εναλλακτική λύση. Αν είναι δυνατόν. Σιγά και η Ελλάδα κοιμάται.

Οι Αναρχικοί που αγάπησα, του Γιώργου Σιακαντάρη
08:02, 24 Φεβ 2012 | tvxsteam tvxs.gr/node/86030


Πριν μερικές μέρες είδα την εξής φωτογραφία στο διαδίκτυο, σ’ ένα τοίχο ήταν γραμμένο το σύνθημα viva la muerte με υπογραφή από κάτω το αναρχικό Α. Αρχικά αναρωτήθηκα πόση άγνοια μπορεί να έχει το συγκεκριμένο άτομο που έγραψε το παραπάνω σύνθημα, για να θεωρεί τον εαυτό του αναρχικό. Ως γνωστό το σύνθημα «Ζήτω ο Θάνατος» το φώναζαν οι φαλαγγίτες δολοφόνοι του Φράνκο. Αυτή ακριβώς η αγάπη των φρανκιστών για τον θάνατο προκαλούσε τον αποτροπιασμό τόσο στους φιλελεύθερους στοχαστές Ουναμούνο και Ορτέγκα ι Γκάσετ, όσο και στους ηγέτες του ισπανικού αναρχικού κινήματος Ντουρούτι και Ασκάζο. Σ’ ανθρώπους δηλαδή που αν και βάδιζαν σε διαφορετικά μονοπάτια, είχαν την ίδια αφετηρία, τον αυτόνομο και αυτεξούσιο άτομο.

Στη συνέχεια ξανασκέφτηκα το ζήτημα και κατέληξα πως τα πράγματα είναι χειρότερα από μια απλή άγνοια και ημιμάθεια. Τα πράγματα δείχνουν μια τεράστια σύγκλιση των δυνάμεων του μίσους κατά των δυνάμεων της ζωής και της ελευθερίας. Δεν έχουμε εδώ μια πανουργία της ιστορίας, όπως είχαμε με το κίνημα των μπολσεβίκων, στο οποίο το αποτέλεσμα ήρθε σε αντίθεση με τη βούληση. Το παιχνίδι της ιστορίας με τους μπολσεβίκους αφορούσε μια ομάδα επαναστατών που αγαπούσε την κοινωνία, αλλά μισούσε τα άτομα που συνθέτουν αυτή την κοινωνία, αφορούσε μια ομάδα αγνών επαναστατών, η οποία δεν τρέφει αμφιβολίες πως γνωρίζει τους «αντικειμενικούς νόμους της ιστορίας» καλύτερα από τις «μάζες», γι’ αυτό άλλωστε και νομιμοποιείται να τις «κατευθύνει» προς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η ειρωνεία είναι πως πρώτοι «κάτοικοι» αυτών των στρατοπέδων έγιναν οι πρωτεργάτες της μπολσεβίκικης επανάστασης.

Οι πρώτοι που αντιστάθηκαν στα σπέρματα του ολοκληρωτισμού, που εμπεριέχονταν στη συλλογική ταυτότητα του επαναστάτη κομμουνιστή, ήσαν οι αναρχικοί στοχαστές και ακτιβιστές του 19ου αιώνα. Αυτοί στον αντίποδα της υποταγής του ατόμου στις συλλογικότητες συμμερίζονταν μια από τις κοινές αρχές του φιλελευθερισμού και του αναρχισμού, την προτεραιότητα του ατόμου έναντι της οποιασδήποτε συλλογικότητας και κοινότητας, έναντι της οποιασδήποτε σκοπιμότητας που υποτάσσει την ατομική ελευθερία και δημιουργία στην οποιαδήποτε «γενική βούληση».

Αυτό το αναρχικό κίνημα που περιγράφω εδώ, το κίνημα των Μπακούνιν και Κροπότκιν, αλλά και αυτό της ανυπακοής των Θορώ και Χάουαρντ Ζιν δεν έχει καμία ιδεολογική συγγένεια με τους δικούς μας «μπαχαλάκηδες» και αριστεριστές. Αντιθέτως αυτό το κίνημα αποτελεί μια μεγάλη προσφορά του λόγου της ευγένειας και του σεβασμού προς τη διαφορετική άποψη, προς την ίδια τη διαφορετικότητα ως πολιτικό διακύβευμα. Οι κλασικοί του αναρχισμού (Μπακούνιν, Προυντόν και Κροπότκιν) προειδοποιούσαν για τις επικίνδυνες όψεις όλων των κινημάτων που αγνοούν την προτεραιότητα του ανεξάρτητου και αυτοτελούς ατόμου. Από τους νεώτερους ο Χάουαρντ Ζιν για παράδειγμα ασκεί δριμεία κριτική στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά δεν αδιαφορεί καθόλου για τις επιπτώσεις που έχει ο ολοκληρωτισμός στην ελευθερία του ατόμου, η οποία αποτελεί και τον κεντρικό στόχο της κατ’ αυτόν αναρχικής ιδεολογίας. Για τον Ζιν η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και ολοκληρωτισμού δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο το αντιεξουσιαστικό κίνημα, αν και παράλληλα δεν πρέπει και να κρύβει τις σκοτεινές πλευρές της αμερικανικής δημοκρατίας.

Αυτοί είναι οι αναρχικοί που αγάπησα, οι αναρχικοί που θα ήθελα να ήμουν αν δεν ήμουν φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης. Είναι οι αναρχικοί που την κριτική αποστασιοποίηση τους από τις κυρίαρχες ιδεολογίες, την εκφράζουν με τη δύναμη των λόγων, ενώ καλούσαν να μιλήσει η δύναμη των όπλων, εκεί που απουσίαζε η δημοκρατία. Είναι οι αναρχικοί της αστικής αρχής της κοινωνικής κοσμιότητας και της κριτικής αντιπαράθεσης.

Οι αναρχικοί όμως που πολιορκούν και καίνε κάθε λίγο και λιγάκι την Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις, καμία σχέση δεν έχουν με αυτόν τον αναρχισμό. Αυτοί είναι οι «φαλαγγίτες αναρχικοί» που ηδονίζονται με την κραυγή «Ζήτω ο Θάνατος» και μισούν το ξεχωριστό αυτόνομο και αυτοτελές άτομο. Αυτοί βρίσκονται στον αντίποδα των αναρχικών που αγάπησα να διαβάζω και ζήλεψα τη ζωή τους. Με δένουν πολλά, έστω και εξ αποστάσεως με τους κλασικούς και νεώτερους αναρχικούς και με χωρίζουν τα πάντα από τους δικούς μας «αναρχοαυτόνομους» και τις συγγενικές τους αριστερίστικες ομάδες.

Ζηλεύω που δεν κατάφερα να είμαι σαν τους πρώτους και ευχαριστώ τη μοίρα μου, που με έκανε να μη έχω τίποτα το κοινό με τους δεύτερους. Οι πρώτοι μισούν κάθε εξουσία, ενώ οι δεύτεροι μισούν κάθε εξουσία που δεν είναι δική τους και λατρεύουν τη δική τους εξουσία. Οι πρώτοι σε αντίθεση με τους δεύτερους και τη δική μας αριστερά της αποκάλυψης δεν πιστεύουν σε καμία κοινωνική νομοτέλεια, η οποία κάποια στιγμή θα τους δικαιώσει, έστω και μετά τον θάνατο. Ο αναρχικός Ισπανός αγωνιστής «πεθαίνει στην Καταλωνία» χωρίς να έχει καμία αμφιβολία, πως με τον θάνατό του πεθαίνει και το προσωπικό του όραμα. Γι’ αυτό και το μόνο που μισεί είναι ο θάνατος, γιατί αυτός τον αποστερεί από το όραμα του για την κοινωνική απελευθέρωση. Αντιθέτως οι τότε Ισπανοί κομμουνιστές, ακόμα και όταν θυσιάζονταν, πίστευαν πως στο βάθος το χρώμα της Ιστορίας που είναι πάντα κόκκινο, θα δικαιώσει τη θυσία τους. Με τη σειρά τους οι δικοί μας «αναρχοαυτόνομοι» και αριστεριστές βλέπουν στο θάνατο και την καταστροφή το δικό τους όραμα για τη ζωή, τη δική τους ουτοπία. Μόνο που η δική τους ουτοπία είναι η καταστροφική ολοκληρωτική πραγματικότητα για την υπόλοιπη κοινωνία.

Κρίμα που σ’ αυτή εδώ τη χώρα δεν υπάρχουν οι συνθήκες για ένα ανοικτό διάλογο σοσιαλδημοκρατών, φιλελεύθερων και αναρχικών του πρώτου τύπου. Αντιθέτως οδεύουμε ολοταχώς προς την κατεύθυνση που δείχνει η Αριστερά των «αναρχοαυτόνομων» και της αποκάλυψης των Τσίπρα- Μεντρέκα. Μακάρι αυτό να είναι ένα κακό όνειρο ή μια ιδιορρυθμία του γράφοντος και όχι μια επερχόμενη ζοφερή πραγματικότητα.

ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ Η ΔΙΚΑΙΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ “Διαφωνω με ότι λες μα θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες.” Βολταίρος
Ο υπαρκτός σοσιαλισμός απέτυχε στην εφαρμοσμένη εκδοχή του. Ο Καπιταλισμός τώρα μόνος και κυρίαρχος τρώγει τις σάρκες των λαών για να αναγεννηθεί.Ο άνθρωπος όταν έχει εξουσία γίνεται λύκος.Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ήταν “φιλόσοφοι βασιλείς” σε μια άμεση δημοκρατία. Αυτό όμως είναι ουτοπία.Μην εμπιστεύεστε τις θεωρίες κομμουνιστικές ή φιλελεύθερες. Διότι συνήθως δεν εφαρμόζονται. Ας είμαστε ρεαλιστές “αναζητώντας το αδύνατον.”έχει ειπωθεί. Ίσως για να πετύχουμε το ευκταίον. Γιατί; Διότι¨ ο άνθρωπος¨ ” σε αυτό τον κόσμο τον μικρό τον μέγα” είναι το πρόβλημα.Το θηρίο που έχει μέσα του δεν ικανοποιείτε εύκολα. Ο άνθρωπος της εξουσίας
επιδίδεται σε κηρυγμένους και ακήρυχτους πολέμους, σε συγκρούσεις χωρίς έλεος και τέλος.Αυτό διδάσκει η ιστορία παλιά και σύγχρονη. “Ο άνθρωπος είναι δημιούργημα της εποχής του” είπε ο φιλόσοφος Κώστας Αξελός.”Ο 20ος αιώνας είναι αιώνας πολιτισμού για την Ευρώπη και βαρβαρότητας μαζί” είπαν άλλοι φιλόσοφοι.΄Αραγε τι θα γράψει η ιστορία για τον 21ο αιώνα. Το μέλλον είναι άδηλον αλλά όπως είπε ο Ποιητής Μιχάλης Κατσαρός θα πρέπει να αποθηκεύσουμε νερό διότι “θα έχει πολύ ξηρασία .”Ποιο σύστημα είναι πιο ανθρώπινο το οποίο θα μπορέσει να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο; “Δεν υπάρχει ευτυχία . Υπάρχουν μόνο στιγμές ευτυχίας. Είναι από στιγμές η ζωή μας. Αρθρίζω αυτές τις στιγμές.” είπε ο Σάμουελ Μπέκετ . Πάντως από τα υπαρκτά πολιτικά συστήματα το πιο φιλελεύθερο δημοκρατικό και ανθρώπινο υπήρξε το κράτος παροχών και πρόνοιας που αναπτύχθηκε στα Σκανδιναυικά κράτη, και στην ίδια την Γερμανία μεταπολεμικά, και που τώρα προσπαθούν οι νεοφιλελεύθεροι να το ξηλώσουν σιγά σιγά και μεθοδικά.
Αναρτήθηκε από

Κροπότκιν: ένας «αναρχικός πρίγκιπας»
09:12, 09 Δεκ 2011 | tvxsteam tvxs.gr/node/31178


Σαν σήμερα, στις 9 Δεκεμβρίου του 1842, γεννήθηκε ο Πιοτρ Κροπότκιν, από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του αναρχικού κινήματος.

Πατέρας του ο πρίγκιπας Αλεξέι Πέτροβιτς Κροπότκιν, αξιωματικός του στρατού του Τσάρου, και μητέρα του η Αικατερίνα Νικολάεβνα Σουλίμα, κόρη στρατηγού με φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή της, την οποία όμως ο Κροπότκιν θα χάσει σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατός της θα την επηρεάσει καθώς ο πατέρας του θα ξαναπαντρευτεί μία αυταρχική γυναίκα και οι σχέσεις τους θα κλονιστούν. Ακολουθώντας την πορεία που ο πατέρας του χάραξε για κείνον, σε ηλικία 15 ετών θα βρεθεί στην επίλεκτη στρατιωτική σχολή, το Σώμα των Πριγκίπων.

Θα επιλέξει να μην υποταχτεί σε κάτι που δεν τον εκφράζει. Διαβάζει πολύ και επιδίδεται στην έκδοση μίας εφημερίδας. Αποφοιτώντας από τη σχολή θα ζητήσει να μετατεθεί σε σύνταγμα της Σιβηρίας. Τα πέντε χρόνια που θα παραμείνει εκεί αφιερώνεται σε γεωγραφικές έρευνες και μελέτες. Όταν θα του προταθεί η θέση του Γραμματέα της Γεωγραφικής Υπηρεσίας, θα αρνηθεί. Το ίδιο θα κάνει και αργότερα. Θα απαρνηθεί όσους τίτλους του προτάθηκαν θέλοντας να αφιερώσει τη ζωή του στον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη. Κι αυτό θα είναι η αρχή της αναρχικής πορείας του.

Προκειμένου να μελετήσει το εργατικό κίνημα θα ταξιδέψει στην Ευρώπη. Πρώτη του στάση η Ελβετία και η Πρώτη Διεθνής της οποίας θα γίνει μέλος. Επόμενο βήμα η μύηση στον σοσιαλισμό, μέσω βιβλίων απαγορευμένων στη Ρωσία και επαφών του με σοσιαλιστές ηγέτες. Μέσα από την αναζήτηση θα καταλήξει στη δική του επιλογή. Τον κόσμο του αναρχισμού. Θα οδηγηθεί πίσω στη Ρωσία όπου και θα γίνει ενεργό μέλος μίας επαναστατικής ομάδας, των Τσαϊκόφσκι (μεγαλοαστοί και αριστοκράτες νέοι που μάθαιναν ανάγνωση, γραφή και ιστορία στον αμόρφωτο πληθυσμό), αρχίζοντας παράλληλα να αναπτύσσει τις θεωρίες του. Το 1876 θα φυλακιστεί. Μετά από δύο χρόνια θα καταφέρει να αποδράσει και θα ζήσει στην Ευρώπη, ταξιδεύοντας μεταξύ Ελβετίας, Γαλλίας και Μ. Βρετανίας. Θα ζήσει 40 δημιουργικά χρόνια στα οποία θα γράψει τα σπουδαιότερα έργα του.

Ανάμεσα σε αυτά ο ύμνος του αναρχοκομμουνισμού «The Conquest of Bread» («Η κατάκτηση του ψωμιού»), «Mutual Aid» («Αλληλοβοήθεια»), «Memoirs of a Revolutionist» («Αναμνήσεις ενός επαναστάτη»), «Fields, Factories and Workshops» («Αγροί, εργοστάσια, εργαστήρια»). Στα έργα του είναι διάχυτος ο επηρεασμός του από την Παρισινή Κομούνα που αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της αναρχοκομουνιστικής θεωρίας του.

Στο «The Conquest of Bread» και το τρίτο κεφάλαιο «Αναρχοκομμουνισμός» ο Κροπότκιν γράφει:

«Κάθε κοινωνία που έχει καταργήσει την ιδιωτική ιδιοκτησία θα αναγκαστεί, υποστηρίζουμε, να οργανωθεί στις γραμμές της Κομουνιστικής Αναρχίας. Η Αναρχία οδηγεί στον Κομουνισμό, και ο Κομουνισμός στην Αναρχία, που είναι και οι δυο τους εκφράσεις της κυρίαρχης τάσης στις σύγχρονες κοινωνίες, της αναζήτησης της ισότητας».

Ως αναρχοκομουνιστής δίνει μεγάλη έμφαση στη δύναμη της λαϊκής μάζας. «Οι κομουνιστικές οργανώσεις δεν μπορεί να αφεθούν να δημιουργηθούν από νομοθετικά σώματα που ονομάζονται κοινοβούλια, δημοτικά ή κοινοτικά συμβούλια. Πρέπει να είναι δουλειά όλων, μια φυσική ανάπτυξη, ένα παράγωγο της εποικοδομητικής μεγαλοφυΐας των μαζών».

Βαθιά αντικαπιταλιστής, τοποθετούσε την απαρχή της κοινωνικής επανάστασης, στην ύπαρξη μίας ευημερούσας εργατικής τάξης που θα είχε θετικά αποτελέσματα στην παραγωγή χωρίς την παρεμβολή καμίας μορφής εξουσίας. Στη θεωρία του αντικαθιστά την ατομική ιδιοκτησία με την ελεύθερη διάθεση όλων των αγαθών και υπηρεσιών, θεωρώντας το σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής εμπόδιο για την πρόοδο και στέκεται απέναντι στο κράτος που την υπηρετεί, απορρίπτοντας τον μηχανισμό της αγοράς και το μισθολογικό σύστημα. Την ίδια ώρα, δεν αποδέχεται τα συστήματα του κολεκτιβισμού.

«Κατά τη γνώμη μας οι κολεκτιβιστές υποπίπτουν σε ένα διπλό σφάλμα στα σχέδιά τους για την αναδόμηση της κοινωνίας. Ενώ κάνουν λόγο για την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος σκοπεύουν απ την άλλη να διατηρήσουν δύο θεσμούς που αποτελούν καθαυτή τη βάση του συστήματος αυτού και οι οποίοι είναι η Κυβέρνηση των Αντιπροσώπων και το Μισθολογικό Σύστημα» γράφει χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον Πιοτρ Κροπότκιν το οικονομικό σύστημα θα πρέπει να βασίζεται στην αρχή: «Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» δηλαδή κάθε τι που παράγεται πρέπει να διανέμεται και να ανταλλάσσεται με βάση τις επιταγές της κοινωνίας και τις ανάγκες του καθενός.

Ο Κροπότκιν μετά τη σαραντάχρονη αναζήτηση του θα επιστρέψει στη Ρωσία τον Ιούνιο του 1917, στα 75 χρόνια. Θα γίνει δεκτός με ενθουσιασμό από 60.000 Ρώσους και την προσωρινή επαναστατική Κυβέρνηση του Αλεξάντερ Κερένσκι. Και πάλι δεν θα συμβιβαστεί. Όταν θα του προταθεί η θέση του Υπουργού Παιδείας θα αρνηθεί. Παρότι η στάση του απέναντι στου Μπολσεβίκους υπήρξε κριτική – κάτι που καταμαρτυρούν οι επιστολές του προς τον Λένιν – θα επικεντρώσει τη δράση του εναντίον της αντεπανάστασης και των ξένων στρατών που στάλθηκαν στη Ρωσία.

Δεν άντεξε όμως πολύ. Η χρόνια βρογχίτιδα από την οποία υπέφερε τον γονάτισε καθώς ένα κρυολόγημα θα εξελιχθεί σε πνευμονία. 8 Φεβρουαρίου 1921 πριν προλάβει να τελειώσει το τελευταίο του έργο «Ethics» ο θεωρητικός του αναρχοκομμουνισμού θα αφήσει την τελευταία του πνοή στο Ντμίτροβ.

Η κηδεία του έγινε στο κοιμητήριο Νοβοντεβίτσι της Μόσχας παρουσία δεκάδων χιλιάδων αναρχικών και μετατράπηκε σε πορεία διαμαρτυρίας κατά των Μπολσεβίκων με την ανοχή του Λένιν που φοβήθηκε γενικευμένα επεισόδια σε περίπτωση απαγόρευσης ή επέμβασης. Η κηδεία του ήταν η τελευταία μαζική συγκέντρωση αναρχικών στη Ρωσία.

ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΙ ο ιδρυτής του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Έγραψε χαρακτηριστικά ο Μαξίμ Γκόρκι: «...Οι Λένιν και Tρότσκι δεν έχουν οιαδήποτε ιδέα για την ελευθερία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλοτριώνονται ήδη από το βρωμερό δηλητήριο της εξουσίας. Αυτό είναι ορατό από την επαίσχυντη ασέβεια στην ελευθερία του λόγου αλλά κι όλων των άλλων αστικών ελευθεριών για τις οποίες η δημοκρατία πάλεψε...». «...Συμβουλή μου είναι ν' αλλάξετε τις απόψεις, τις ιδέες και γενικά τους τρόπους σας, διαφορετικά μπορεί να χάσετε τη ζωή σας», απαντά ο Λένιν το 1919.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
"Οι άνθρωποι κρατούν ,αναγκαστικά το μέλλον στα χέρια τους, αφού, κανένα θεός,ούτε καν το παντοδύναμο διαδίκτυο, δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει την ροή της ιστορίας." ΖΑΝ ΚΛΩΝΤ ΜΙΣΕΑ Όταν το βιοτικό και πνευματικό επίπεδο των λαών ανεβαίνει η θρησκεία υποχωρεί, και μένει η παράδοση ως ενωτικό κέλυφος και δεσμευτική συνήθεια τήρησης των τυπικών κανόνων.Η Ευρώπη είναι ένα παράδειγμα πως έχουν εκλείψει οι θρησκευτικοί φανατισμοί. Η Ευρώπη βεβαίως πέρασε αναγέννηση και διαφωτισμό που δεν πέρασε το ΙΣΛΑΜ.Πίσω από τις συγκρούσεις των λαών κρύβονται τα αυτοκρατορικά εθνικά και ταξικά συμφέροντα.Για την αποτυχία των κομμουνιστικών καθεστώτων δεν έφταιξε μόνο το σταλινικό καταπιεστικό μοντέλο ως τρόπος κοινωνικής οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης,αλλά και ο ανθρώπινος χαρακτήρας, που είναι εγωϊστικός ανταγωνιστικός επιθετικός, συγκρουσιακός και αναζητεί δημιουργικά κίνητρα για να αναλάβει πρωτοβουλίες.Βεβαίως στις ταξικές κοινωνίες είτε είναι Χριστιανικές είτε Ισλαμικές δεν έχουν όλοι τις ίδιες ευκαιρίες ανόδου του πνευματικού τους επιπέδου.Ποτέ δεν θα πιστέψω ότι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν που ήταν γόνος πλούσιας Σαουδαραβικής οικογένειας σπούδασε τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό στην Ελβετία και συμμάχησε με τους Αμερικανούς {κεντρική υπηρεσία πληροφοριών} και τους Ταλιμπάν, εναντίον των Σοβιετικών ήταν ο ίδιος φανατικός ισλαμιστής. Απλώς χρησημοποίησε το Ισλάμ και την θρησκευτική του ορολογία για να ενώσει τους Μουσουλμάνους και τον Αραβικό κόσμο εναντίον των Αμερικανών και της Δύσης.

"Πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους." ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Η ΚΡΙΣΗ ΦΕΡΝΕΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι σε εποχές καπιταλιστικής κρίσης ενταφιέζεται η κοινοβουλευτική δημοκρατία ,και διατηρείται η μορφή της, το κέλυφος της σαν "ένα πουκάμισο αδειανό." Η καταστολή είναι πανταχού παρούσα.Τώρα που τέλειωσε το καρότο έχουν έτοιμο το μαστίγιο.
Να θυμηθούμε τι είχε πει οφιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης για την κοινοΒουλευτική δημοκρατία; ΄"Ότι είναι φιλελεύθερη ολιγαρχία."

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗ ΔΕΣΠΟΤΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ "Συνολικά, είναι φανερό ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μερικής ή ολικής ανατροπής των αποτελεσμάτων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ροκανίζεται η πολιτειακή νομιμότητα, η Ελλάδα τίθεται κάτω από μια ιδιόμορφη επικοινωνιακή δεσποτεία και κανένα συγκροτημένο πολιτικό ρεύμα δεν εγείρεται για να σηκώσει την σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας, των εθνικών συμφερόντων, της δημοκρατίας και της ελεύθερης εθνικής επιβίωσης."{Παν.Ήφαιστος καθηγητής πανεπιστημίου"
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ.Παραλείπει βέβαια να πει ο καθηγητής για την αντίσταση της αριστεράς. Μην ξεχάσουμε τι είπε κι ένας μεγάλος Σφακιανός για να θυμηθώ και τον τόπο καταγωγής μου. Ο ομότιμος καθηγητής πανεπιστημίου Εμανουήλ Κριαράς,106 ετών σήμερα ,δήλωσε βλέποντας την σημερινή κατάσταση ¨ “Καλύτερα να είχα πεθάνει.”

ΣΥΜΒΟΛΟΛΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΑΠΌ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Χρειάζονται συμβολικές κινήσεις από το κομματικό σύστημα για να δείξει ότι συμπονά και καταλαβαίνει τον λαό που από δική του ευθύνη τον φτωχοποίησε.Aς αρχίσει ο αιωνόβιος Κώστας Μητσοτάκης με τις τρις συντάξεις του,άλλωστε σε αυτή την ηλικία δεν του χρειάζονται.Να τον συμβουλεύσεi o εκδότης κ. Κύρτσος ,όπως τότε το 90- 93 που υπήρξε σύμβουλος στην κυβέρνηση του. Να μην πληρώνονται επίσης, από τον κρατικό κορβανά και οι πρώην πρόεδροι της δημοκρατίας και πρώην πρωθυπουργοί.Να κοπούν επίσης οι δεύτερες συντάξεις πρώην δημάρχων, κοινοταρχών, και πρώην νομαρχών, και βουλευτών.Να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία, στα εμπορικά της ακίνητα, και να μισθοδοτούνται οι ιερείς και αρχιερείς από την εκκλησία.Να παραιτηθεί κι ο πρωθυπουργός από την όποια χορηγία του, και να μειωθούν οι σύμβουλοι και παρατραχάμενοι των υπουργών.Να μειωθούν οι αποζημιώσεις των βουλευτών, όσο ο μισθός του ανιδείκευτου εργάτη που οι 199 ψήφισαν.Να απολυθούν οι συγγενείς και οι κολιτοί των βουλευτών που διορίσθηκαν υπάλληλοι της βουλής.Να μειωθεί στο ήμιση η επιχορήγηση των κομμάτων.Στην Ιταλία ο πρωθυπουργός Μάριο Μόντι ματαίωσε τους Ολυμπιακούς αγώνες που θα γινόταν στην Ρώμη, φορολόγησε την εκλησιαστική περιουσία, και ματαίωσε την παραγγελία μαχητικών αεροπλάνων στην Αμερική.Εδώ ακόμη αγοράζουμε υποβρύχια που γέρνουν από τους καταπιεστές Γερμανούς.Στην Ιταλία ο Μόντι Τραπεζίτης δεν ήταν κι αυτός; Είχε όμως κοινή λογική. Εδώ οι πολιτικοί ποτέ δεν σεβάστηκαν το δημόσιο χρήμα, και ωρίστε που έφεραν την Ελλάδα. Στον πάτο του πηγαδιού, και τον λαό της σε απελπισία και εξαθλίωση.

Κείμενο συμπαράστασης απο Γάλλους διανοούμενους: “ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΟΥ”
Αναρτήθηκε από anixneuseis στις 22/2/12 • Κατηγοριοποιήθηκε ως Προτεινόμενα άρθρα • 182 views

Η γαλλική εφημερίδα “LIBERATION” της Τρίτης 21 Φεβρουαρίου δημοσίευσε ένα σημαντικό κείμενο αντιμνημονιακής συμπαράστασης προς τον ελληνικό λαό και ενάντια στις ισοπεδωτικές πολιτικές που με αφετηρία την Ελλάδα προβλέπεται να επεκταθούν σε όλη την Ευρώπη. Συνυπογράφεται από κορυφαίους γάλλους στοχαστές- μεταξύ των οποίων ο Μπαντιού, ο Μπαλιμπάρ, ο Νανσύ, ο Ρανσιέρ, η Μπάρμπαρα Κασσέν, ο Μισέλ Σουριά, ο Ντιντί -Υμπερμάν,ο Ρογκοζίνσκι, κ.ά. Κινητοποιήθηκαν με πρωτοβουλία του Ελληνικού περιοδικού αληthεια που τους πρότεινε και το κείμενο για συνυπογραφή. Συνοδεύεται από ένα κάλεσμα για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής αλληλεγγύης που ήδη βρίσκει ανταπόκριση σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το κείμενο θα δημοσιευτεί και στην “Guardian” και στο ιταλικό “Μανιφέστο” αλλά πιστεύεται ότι θα δημοσιευτεί και αλλού δεδομένου ότι υπογραφές και μέιλ συμπαράστασης λαμβάνονται από πολλές χώρες. Δυστυχώς τα μηνύματα που έρχονται από πολλές χώρες της Ευρώπης είναιν δυσοίωνα και αφήνουν να διαφανεί η προέλαση οικονομικών πολιτικών που δεν οδηγούν απλά στην προγραμματισμένη εξαθλίωση ολόκληρων πληθυσμών αλλά και που ισοπεδώνουν την ίδια την έννοια του πολιτισμού διαλύοντας τα πάντα μέσα στη λογιστική του κέρδους, της μόνης αξίας που αναγνωρίζουν οι αγορές.

Το κείμενο που υπέγραψαν οι Γάλλοι διανοούμενοι αναφέρει τα εξής:

“Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόφτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στους δημόσιους χώρους, οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις μεσαίες τάξεις.

Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι οικονομολόγοι που είναι άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ’ αυτού. Το ζητούμενο είναι να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να σωθούν οι πιστωτές ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη χρεοκοπία. Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η Ελλάδα σε εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, στο πλαίσιο της οποίας τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τα ιατρικά κέντρα κατεδαφίζονται, η υγεία καθίσταται προνόμιο των πλουσίων, οι ευπαθείς πληθυσμοί προορίζονται για μια προγραμματισμένη εξόντωση, ενώ όσοι εξακολουθούν να έχουν μια εργασία καταδικάζονται σε ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας και οικονομικής εξαθλίωσης.

Προκειμένου όμως αυτή η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού να πετύχει τον στόχο της χρειάζεται να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς που καταργεί τα πλέον στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Με διαταγή των σωτήρων, βλέπουμε λοιπόν να εγκαθίστανται στην Ευρώπη κυβερνήσεις τεχνοκρατών που περιφρονούν τη λαϊκή κυριαρχία. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής όσον αφορά στα κοινοβουλευτικά καθεστώτα στο πλαίσιο των οποίων βλέπουμε τους «αντιπροσώπους του λαού» να εξουσιοδοτούν εν λευκώ τους ειδικούς και τους τραπεζίτες, απαρνούμενοι την υποτιθέμενη εξουσία τους να αποφασίζουν. Ένα είδος κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος, το οποίο προσφεύγει, μεταξύ άλλων, και σε ένα διευρυμένο κατασταλτικό οπλοστάσιο απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες. Έτσι, από τη στιγμή που οι βουλευτές επικύρωσαν την διαμετρικά αντίθετη με την εντολή που είχαν λάβει σύμβαση που τους υπαγόρευσε η Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), μια εξουσία στερούμενη δημοκρατικής νομιμότητας υποθήκευσε το μέλλον της χώρας για τα επόμενα τριάντα ή σαράντα χρόνια.

Παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να δημιουργήσει έναν δεσμευμένο τραπεζικό λογαριασμό στον οποίον θα κατατίθεται απευθείας η βοήθεια προς την Ελλάδα προκειμένου να χρησιμοποιείται αποκλειστικά προς όφελος του χρέους. Τα έσοδα της χώρας οφείλουν να αφιερώνονται κατά «απόλυτη προτεραιότητα» στην εξόφληση των πιστωτών και, εφόσον παραστεί ανάγκη, να κατατίθενται απευθείας σε αυτόν τον λογαριασμό την διαχείριση του οποίου έχει αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Σύμβαση υπαγορεύει ρητά ότι κάθε νέα υποχρέωση που θα προκύπτει στο πλαίσιό της θα διέπεται από το αγγλικό δίκαιο, το οποίο απαιτεί υλικές εγγυήσεις, ενώ οι διενέξεις θα εκδικάζονται από τα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, με την Ελλάδα να έχει αποποιηθεί εκ των προτέρων κάθε δικαίωμα προσφυγής ενάντια σε όποια κατάσχεση αποφασίσουν οι πιστωτές της. Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν ανατεθεί σε ένα Ταμείο υπό τη διαχείριση της Τρόικας στο οποίο θα κατατίθενται οι τίτλοι ιδιοκτησίας των δημοσίων αγαθών. Εν συντομία, έχουμε να κάνουμε με μια γενικευμένη λεηλασία, χαρακτηριστικό γνώρισμα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού που προσφέρει εν προκειμένω στον εαυτό του μια θεσμική καθοσίωση. Στο βαθμό που πωλητές και αγοραστές θα κάθονται στην ίδια πλευρά του τραπεζιού, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το εν λόγω εγχείρημα ιδιωτικοποιήσεων αποτελεί πραγματικό συμπόσιο για τους αγοραστές.

Όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είχαν ως μοναδικό αποτέλεσμα την εμβάθυνση του ελληνικού εθνικού χρέους το οποίο, με τη βοήθεια των σωτήρων που δανείζουν με τοκογλυφικά επιτόκια, έχει κυριολεκτικά εκτοξευθεί στα ύψη προσεγγίζοντας το 170% ενός ακαθάριστου εθνικού προϊόντος σε ελεύθερη πτώση, ενώ το 2009 δεν αντιπροσώπευε παρά το 120%. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει ότι αυτός ο εσμός σχεδίων σωτηρίας -τα οποία παρουσιάζονται κάθε φορά ως «τελικά»- δεν στόχευε παρά στο να εξασθενίσει ολοένα και περισσότερο τη θέση της Ελλάδας ούτως ώστε, στερούμενη κάθε δυνατότητας να προτείνει από μόνη της τους όρους μιας ανασυγκρότησης , να εξαναγκαστεί να εκχωρήσει τα πάντα στους πιστωτές της υπό τον εκβιασμό «καταστροφή ή λιτότητα». Η τεχνητή και καταναγκαστική επιδείνωση του προβλήματος του χρέους χρησιμοποιήθηκε σαν όπλο εφόδου για την άλωση μιας κοινωνίας στο σύνολό της.

Σκόπιμα χρησιμοποιούμε εδώ όρους που ανήκουν στη στρατιωτική ορολογία: πρόκειται σαφώς για έναν πόλεμο που διεξάγεται με τα μέσα της οικονομίας, της πολιτικής και του δικαίου, έναν πόλεμο ταξικό εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Και τα λάφυρα που η χρηματοπιστωτική τάξη υπολογίζει να αποσπάσει από «τον εχθρό» είναι τα κοινωνικά κεκτημένα και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά αυτό που διακυβεύεται σε τελική ανάλυση είναι η δυνατότητα για μια ανθρώπινη ζωή. Και η ζωή εκείνων που δεν παράγουν ή δεν καταναλώνουν αρκετά σε σύγκριση με τις στρατηγικές μεγιστοποίησης του κέρδους, δεν πρέπει να διατηρηθεί.

Έτσι, η αδυναμία μιας χώρας πιασμένης στη μέγγενη της χωρίς όρια κερδοσκοπίας και των καταστροφικών σχεδίων σωτηρίας, γίνεται η μυστική πόρτα από την οποία εισβάλλει βίαια ένα μοντέλο κοινωνίας σύμφωνο προς τις απαιτήσεις του νέο-φιλελεύθερου φονταμενταλισμού. Μοντέλο που προορίζεται για ολόκληρη την Ευρώπη και πέραν αυτής. Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα, και γι αυτό η υπεράσπιση του ελληνικού λαού δεν είναι συρρικνώσιμη σε μια χειρονομία αλληλεγγύης ή αφηρημένης ανθρωπιάς: διακυβεύεται το μέλλον της δημοκρατίας και η τύχη των ευρωπαϊκών λαών. Παντού η «επιτακτική αναγκαιότητα» μιας «οδυνηρής αλλά σωτήριας» λιτότητας θα μας παρουσιαστεί ως το μέσον για να αποφύγουμε τη μοίρα της Ελλάδας, ενώ οδηγεί κατευθείαν σε αυτήν.

Μπροστά σε αυτή την οργανωμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία, μπροστά στην καταστροφή και των τελευταίων νησίδων της δημοκρατίας, καλούμε τους συμπολίτες μας, τους γάλλους και ευρωπαίους φίλους μας να εκφρασθούν σθεναρά. Δεν πρέπει να αφήσουμε το μονοπώλιο του λόγου στους ειδήμονες και στους πολιτικάντηδες. Το γεγονός ότι το αίτημα κυρίως των γερμανών και των γάλλων ιθυνόντων είναι η απαγόρευση πλέον των εκλογών στην Ελλάδα μπορεί να μάς αφήνει άραγε αδιάφορους; Ο στιγματισμός και η συστηματική δυσφήμηση ενός λαού δεν θα άξιζε άραγε μια απάντηση; Είναι δυνατόν να μην υψώσουμε την φωνή μας ενάντια στη θεσμική δολοφονία του ελληνικού λαού; Και μπορούμε άραγε να σιωπούμε μπροστά στην καταναγκαστική εγκαθίδρυση ενός συστήματος που θέτει εκτός νόμου ακόμη και την ίδια την ιδέα της κοινωνικής αλληλεγγύης;

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο μη επιστροφής. Είναι επείγον να δώσουμε τη μάχη των αριθμών και τον πόλεμο των λέξεων για να αναχαιτίσουμε την ακραίο-φιλελεύθερη ρητορική του φόβου και της παραπληροφόρησης. Είναι επείγον να αποδομήσουμε τα μαθήματα ηθικής που συσκοτίζουν την πραγματική διαδικασία που εκτυλίσσεται μέσα στην κοινωνία. Είναι κάτι περισσότερο από επείγον να απομυθοποιήσουμε τη ρατσιστική εμμονή περί ελληνικής «ιδιαιτερότητας» που φιλοδοξεί να αναγάγει τον υποτιθέμενο εθνικό χαρακτήρα ενός λαού (τεμπελιά ή κατά βούληση πονηριά) σε πρωταρχική αιτία μιας κρίσης η οποία στην πραγματικότητα είναι παγκόσμια. Αυτό που μετρά σήμερα δεν είναι οι ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή φαντασιακές, αλλά τα κοινά: η τύχη ενός λαού που θα επηρεάσει και τους άλλους.

Πολλές τεχνικές λύσεις έχουν προταθεί για να βγούμε από το δίλημμα «ή καταστροφή της κοινωνίας ή πτώχευση» (πράγμα που σημαίνει, το βλέπουμε σήμερα: «και καταστροφή και πτώχευση). Όλες οι λύσεις πρέπει να εξεταστούν σαν στοιχεία στοχασμού προκειμένου να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη. Αλλά κατ’ αρχάς πρέπει να καταγγείλουμε το έγκλημα, να αναδείξουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, εξ αιτίας των «σχεδίων βοήθειας» τα οποία έχουν συλληφθεί από και για τους κερδοσκόπους και τους πιστωτές. Τη στιγμή που ένα κίνημα υποστήριξης υφαίνεται σε όλο τον κόσμο, όπου τα δίκτυα Ιντερνέτ βουίζουν από πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, οι γάλλοι διανοούμενοι θα ήταν άραγε οι τελευταίοι που θα ύψωναν τη φωνή τους υπέρ της Ελλάδας; Χωρίς να περιμένουμε περισσότερο, ας πολλαπλασιάσουμε τα άρθρα, τις παρεμβάσεις στα μέσα, τις συζητήσεις, τις εκκλήσεις, τις διαδηλώσεις. Γιατί κάθε πρωτοβουλία είναι καλοδεχούμενη, κάθε πρωτοβουλία είναι επείγουσα. Σε ό,τι μας αφορά, ιδού τι προτείνουμε: να προχωρήσουμε τάχιστα στη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής διανοουμένων και καλλιτεχνών για την αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό που αντιστέκεται.

Αν δεν είμαστε εμείς, ποιος θα είναι;

Αν δεν είναι τώρα, πότε θα είναι;”

Βίκη ΣΚΟΥΜΠΗ, Αρχισυντάκτρια του περιοδικού αλήthεια, Αθήνα.

Michel SURYA, Διευθυντής του περιοδικού Lignes, Παρίσι.

Δημήτρις Βεργέτης, Διευθυντής του περιοδικού αλήthεια.

Και

Daniel ALVARO

Alain BADIOU

Jean-Christophe BAILLY

Etienne BALIBAR

Fernanda BERNARDO

Barbara CASSIN

Bruno CLEMENT

Danièle COHEN-LEVINAS

Yannick COURTEL

Claire DENIS

Georges DIDI-HUBERMANN

Roberto ESPOSITO

Francesca ISIDORI

Pierre-Philippe JANDIN

Jèrôme LEBRE

Jean-Clet MARTIN

Jean-Luc NANCY

Jacques RANCIERE

Judith REVEL

Elisabeth RIGAL

Jacob ROGOZINSKI

Avital RONELL

Ugo SANTIAGO

Beppe SEBASTE

Michele SINAPI

Enzo TRAVERSO

ΠΟΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΤΌΠΟΥ ΜΑΣ;
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Γράφει ο καθηγητής Χρ,Γιανναράς σε άρθρο του στην ιστοσελίδα "ανιχνεύσεις" ότι¨"Zούμε χαοτικό παραλογισμό: Tο δεύτερο στη Bουλή κόμμα παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και συγκυβερνά, γιατί έτσι επιτάσσουν οι δανειστές μας - απαιτούν δεσμευτική συγκατάθεση και των δύο κομμάτων στις εκβιαστικές απαιτήσεις τους, έγγραφες δεσμεύσεις συμμόρφωσης και επίσημη επικύρωση στη Bουλή (πρακτικές σταλινικές εντός του «παραδείσου» των δημοκρατικών κοινωνιών της E.E.). Aλλά δεν υπάρχουν απέναντι στους δανειστές μας ηγετικά αναστήματα, υπάρχουν υπάλληλοι χωρίς καν αξιοπιστία, συνέπεια, υπευθυνότητα.
Kορύφωμα μικρολογίας, να θριαμβολογεί ο πρόεδρος της N.Δ. ότι μόνο αυτός «διαπραγματεύθηκε», και μάλιστα ασημαντότητες σε σύγκριση με την καταδίκη σε εξαθλίωση δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων που απαίτησαν και επέβαλαν οι τοκογλύφοι. Kαι ένας τέτοιος «αρχηγός», με τέτοια μικροπρέπεια σε στιγμές που το κουράγιο του λαού καταρρέει, επιμένει να ζητάει αμέσως εκλογές, χωρίς να έχει ποτέ ξεκαθαρίσει τι διαφορετικό θα κάνει αυτός αν γίνει πρωθυπουργός και με ποιους συνεργάτες θα το κάνει, με ποιον σχεδιασμό, με ποια στρατηγική θα αντιπαλέψει τη συντελεσμένη καταστροφή. Tα παραδείγματα των προηγηθέντων στην πρωθυπουργία και απορριμμένων σήμερα στην περιφρόνηση και στη χλεύη, δεν τον συνετίζουν.
Iσως επειδή ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, ίσως επειδή κανένας πολίτης ή ομάδα πολιτών δεν διαθέτει τη θεσμική θωράκιση που θα έκανε ακουστή τη φωνή του στους ηγήτορες της E.E. και των τοκογλύφων, γι' αυτό και επανέρχεται έμμονη η ιδέα: H Aκαδημία Aθηνών ή η ηγεσία της Δικαιοσύνης ή των Eνόπλων Δυνάμεων η ηγεσία ή η συνοδική έκφραση του λαϊκού σώματος της Eκκλησίας ή όλοι μαζί αυτοί οι «φορείς» να απευθύνονταν στις κοινωνίες των λαών της E.E. και στις ηγεσίες των αντίστοιχων εκεί θεσμών για να καταθέσουν μια ελάχιστη υπενθύμιση, αμυντική της τιμής του ελληνικού ονόματος:
Eίμαστε λαός με πολλές αδυναμίες χαρακτήρα, ήθους, καλλιέργειας. Kαι ασφαλώς εξαιτίας της ακρισίας μας βρεθήκαμε, εδώ και τριάντα χρόνια, όμηροι συντεχνιών αδίστακτης φαυλότητας και νοσηρής εξουσιολαγνείας. Mας φίμωσαν με Συντάγματα και νόμους που διαιωνίζουν την αυθαιρεσία και απολυταρχία των πλαστής νομιμότητας δυναστών μας. Στερούμαστε την οποιαδήποτε θεσμική δυνατότητα να αποκαταστήσουμε δημοκρατικό, λειτουργικό, έντιμο κράτος. Δεν ζητάμε οίκτο ούτε να μας υποκαταστήσουν άλλοι στις ευθύνες μας. Zητάμε απλώς να πληροφορηθούν οι Eυρωπαίοι εταίροι μας ότι το 91% του λαού μας απορρίπτει με βδελυγμία αυτούς που οι ηγέτες της E.E. συναντούν σαν «εκπροσώπους» μας.
Ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία μιας τέτοιας διακήρυξης, απρόβλεπτης δυναμικής; ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ "ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ" "ΕΤ 3" Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Έχουν και την έντονη ταξική τους διάσταση που παραλείπει να αναφέρει ο κ. Χρ. Γιανναράς διότι αισθάνεται αλεργία για την αριστερά και τους κοινωνικούς αγώνες. Ίσως να πιστεύει ότι οι κατακτήσεις των εργαζομένων θα έρθουν όχι δια των αγώνων, αλλά δια της προσευχής προς τον .. Ύψιστο. Ίσως σε μια άλλη ζωή, αφού οι εργαζόμενοι αφήσουν την εφήμερη ζωή τους, να γίνει παρανάλωμα στην υπηρεσία των ισχυρών κεφαλαιοκρατών.Αλήθεια ο κ. Γιανναράς δεν είναι αυτός που σε επιφυλίδα του στην "Καθημερινή" εμμέσως επικαλέσθηκε την επέμβαση του στρατού "για να μας σώσει," όπως "μας έσωσε" για 7 χρόνια από το 67 έως το 74, με την διχοτόμηση της Κύπρου; Είναι γεγονός ότι με τα σφάλματα και την ανευθυνότητα των πολιτικών ηγεσιών, η Ελλάδα έγινε πειραματόζωο για να ασκήσει την δύναμη της η Γερμανία να επιβάλει πολιτικές που εξυπηρετούν το Γερμανικό κεφάλαιο κι όχι μόνο, αλλά και να Γερμανοποιήσει την Ευρώπη, άμα και να Ασιατοποιήσει τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου.Πως θα αλλάξουν τα πράγματα; Μόνο με μια ισχυρή φιλελεύθερη και δημοκρατική αριστερά, σε όλη την Ευρώπη, η οποία θα συμμαχήσει με τα κοινωνικά κινήματα να αντιπαλέψει τον καζινοκαπιταλισμό, και την λαίλαπα του άγριου νεοφιλελευθερισμού. Το Ελληνικό πολιτικό πρόβλημα είναι διτό. Ζήτημα χριστής διαχείρισης και ταξικό. Δεν πιστεύω ότι όλοι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, και αν φύγουν "οι κακοί" θα έρθουν "οι σωτήρες ." Μην λησμονεί ο κ. Γιανναράς ότι στην Ιταλία όταν διαλύθηκε υπό το βάρος των σκανδάλων το κομματικό σύστημα, προέκυψε ένας μεγιστάνας του πλούτου , αλλά και πολιτικός κλόουν ,ο Μπερλουσκόνι. Δεν έχουμε ανάγκη από σωτήρες αλλά από αλλαγή της νοοτροπίας του ωχαδερφισμού ,και του ατομικού βολέματος, και από ενεργούς πολίτες.
ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΑΝΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ Πριν Διακόσια χρόνια μάνα νέα Ελλάδα, ήρθες στον κόσμο μικρή , και καχεκτική,
με παιδιά για αιώνες
υποδουλωμένα.Με τον καιρό και με αγώνες.
Μεγάλωσες αναστήθηκες.
Κατέκτησες εδάφη που
σου ανήκαν.
Έγινες Έθνος Ελλήνων.
Ο λαός σου φτωχός και ξυπόλητος.
με φιλότιμο σε κράτησε ζωντανή στα χέρια του.
Κιλίμια χράμια χαλιά
ύφαιναν οι γυναίκες, στα αργαλειά.
Στα μητάτα οι βοσκοί
Τυροκομούσαν νόστιμες
γραβιέρες και κεφαλοτύρια.
Οι ψαράδες ψάρευαν
μαρίδες στα νησιά, και οι
σφουγγαράδες βουτούσαν
επικίνδυνα στον θαλάσσιο
βυθό της Καλύμνου.Οι Κρητικοί τραγουδούσαν ριζίτικα,
στον Ομαλό περιμένοντας την
ένωση με την μητέρα πατρίδα.
Νέο Έθνος Ελλήνων.
Έχεις δύναμη και ανδρεία.
Έχεις αντέξει πολλά καρφιά και σφαίρες. Στο πληγωμένο σώμα σου, από τα ίδια σου τα παιδιά.
Λίγοι σε λεηλάτησαν και σε πρόδωσαν.
Κουράγιο μάνα Ελλάδα.
Θα αντέξεις και θα νικήσεις και πάλι , τον κακό εαυτό σου.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΟΥΝΑ ΦΑΤΣΑ ΑΛΛΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Ο πρωθυπουργός και πρώην τραπεζίτης στην Ιταλία Μάριο Μόντι, θα φορολογήσει την εκκλησιαστική περιουσία{Εμπορικά ακίνητα} . Τα έσοδα υπολογίζονται σε ένα δις ευρώ. Ματαίωσε επίσης την παραγγελία πολεμικού υλικού από τις Η.Π.Α. Συμβολική ενέργεια θα μου πείτε αλλά εκεί δείχνει και μια αλλά κουλτούρα σεβασμού προς τον λαό. Να σας θυμίσω επίσης ότι η αστική τάξη της Ιταλίας {ένωση βιομηχάνων } δήλωσε ότι θα στηρίξει το Ιταλικό κράτος αγοράζοντας ομόλογα. Οι διαφορές με την Ελλάδα είναι χτυπητές. Δείχνουν ότι ούτε σοβαρή εθνική αστική τάξη είχαμε ποτέ, ούτε, κοινωνία των πολιτών.Για τούτο και οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι μας μεταχειρίζονται ανάλογα.
Στην Ελλάδα η κυβερνώσα πολιτική τάξη και ο υπουργός οικονομικών Βενιζέλος φιλοδοξεί να γίνει Παπαθεμελής στην θέση του Παπαθεμελή.Χαϊδεύει την εκκλησία και φοβάται τις κορώνες του Θεσσαλονίκης Άνθιμου. Ούτε την εκκλησιαστική περιουσία φορολογεί, ούτε υποχρεώνει την εκκλησία σε εποχές κρίσης, όπως η σημερινή να μισθοδοτεί τους 10.000 ιερείς. Μήπως φορολογεί τον μεγάλο πλούτο και τους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες; Προτιμά να πετσοκόψει με οριζόντιες περικοπές, τους μισθούς και τις συντάξεις των μεσαίων και των χαμηλών στρωμάτων.
"ΘΡΙΑΜΒΟΣ" ¨ΛΟΥΚΑ ΧΑΣΑΜΕ
"ΚΙ ΑΝ ΜΟΥ ΡΗΜΑΞΑΤΕ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΟΥΒΛΟ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ" Ν.Α ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ
Το Ευρωπαϊκό συμβούλιο τέλειωσε κλειδώνοντας το "κούρεμα" και το νέο δάνειο των 130 δις, και οι τηλεοπτικοί μαϊντανοί και τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα πανηγυρίζουν.Τι άραγε πανηγυρίζουν ; Ότι γύρισαν στο μεσαίωνα οι εργασιακές σχέσεις ; 'Οτι οι μισθοί γίνονται φιλοδωρήματα;Ότι απογυμνώνετε το σύστημα υγείας και το ισχνό κράτος πρόνοιας;Ότι έχουμε πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους;Ότι ρημάχτηκαν οι μικρές επιχειρήσεις; Ότι η πολιτική ζωή θα θυμίζει μεσοπόλεμο με την πολιτική της αστάθεια , από τώρα και στο εξής;Ότι προβλέπουν πως το 2020 θά έχουμε χρέος 120% του Α.Ε.Π όσο είχαμε, πριν φέρει ο Γ.Α.Π το Δ.ΝΤ; Ήδη η Ιταλία μια ισχυρή βιομηχανική δύναμη με ανάλογο χρέος, δανείζεται με υψηλά επιτόκια που η Ελλάδα δεν τα άνεχε, και ο ΓΑΠ μας πήγε στην τρόικα.Γιατί άραγε πανηγυρίζουν τα παπαγαλάκια του συστήματος; Για να ξαναψηφίσουμε τους ίδιους στις ερχόμενες εκλογές;
Ματαιοπονούν, γιατί όπως είπε ο ποιητής Ν.Α Ασλάνογλου ¨" κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι κόκκινο τούβλο υλικό για οικοδομές΄"

Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη.”
Του Μαρκ Μαζάουερ*.
Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ίσως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας.
Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, έγραψε ο Σέλεϊ στο ποίημα του “Ελλάς”, “το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! ” Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην “ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη” στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.
Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο – ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα. Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.
Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη – μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.
Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: “ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;”.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.

*Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στους “New York Times”

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ Ομολογώ ότι δεν μου άρεσαν οι ταινίες του Αγγελόπουλου.Μπορεί να ήταν ποιοτικές, έργα τέχνης.Μπορεί να είχα
φάει στη μάπα τις ταινίες του συρμού, και είχα απωλέσει το καλλιτεχνικό μου αισθητήριο.Μπορεί το πνευματικό μου επίπεδο να μη μπορούσε να κατανοήσει την αισθητική και τον τρόπο γραφής του Αγγελόπουλου.Όπως δεν μου αρέσουν και οι περισσότερες ταινίες του εξίσου σπουδαίου σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου.Όπως δεν μου άρεσε και " η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας" του διάσημου σκηνοθέτη ΛΟΥΪ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ που είδα πριν τρία χρόνια σε επανάληψη. Μια ταινία που δεν έχει συγκεκριμένο σενάριο με αρχή μέση και τέλος με αφήνει αδιάφορο.Η ταινία μοιάζει και είναι, ένα μυθιστόρημα προσαρμοσμένο σε εικόνες. Όπως σένα μυθιστόρημα αν διαβάσεις μονάχα λέξεις και προτάσεις χωρίς ειρμό και πλοκή όσο όμορφες κι αν είναι στο τέλος θα δυσαρεστηθείς, έτσι είναι και οι ταινίες. Κάποιος κριτικός έγραψε ότι "ο Αγγελόπουλος σ`έβαζε να σκεφθείς." Φυσικά . Διότι μπορούσες να κρατάς τετράδιο και στυλό μαζί σου κατά την διάρκεια της προβολής της ταινίας και να γράψεις εσύ την δική σου ιστορία. Διότι οι δικές του ιστορίες ήταν taboula raza. {άγραφο χαρτί}.

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣ
Μολύβι ο ουρανός, με σύννεφα σκέπασε βαρύ,
και λύπη τις ψυχές μας.
Χάθηκε μάταια το χθες, τότε που το βλέμμα μας
περιπλανιόταν, στις παρθένες βουνοκορφές.
Κάποτε ζούσαμε όμορφα και απλά,
χωρίς πολλές έννοιες, για υλικά αγαθά.
Σήμερα τα άγχη περισσεύουν και την ζωή μας
λιγοστεύουν.
Το πράσινο ήταν ένα πανέμορφο χαλί,
που πατούσαν περήφανα τα κυπαρίσσια,
σαν όμορφα ψιλόλιγνα κορίτσια.
Οι ευκάλυπτοι ανέδιδαν δροσιστικές μυρωδιές
και πρόσφεραν απλόχερα ανάσες οξυγόνου.
Νοσταλγία με εικόνες μαγικές χαραγμένες
στις μνήμες ,που έγιναν σήμερα πληγές .
Ήρθαν χρόνια άνυδρα, ο ποιητής όπου εύστοχα
προειδοποιούσε ότι¨ «το μέλλον θα έχει πολύ
ξηρασία» ήταν προφήτης.
Όλα άλλαξαν απογοήτευση και οδύνη
στις ψυχές μας στάλαξαν.
Τσιμεντένια μεγαθήρια, τέρατα με κέρατα
φύτρωσαν παράξενα, τα μαλλιά μας άσπρισαν
τα κορμιά μας γέρασαν.
Κέρδος, βαρβαρότητα, άλλαξε τη ζωή μας,
σακάτεψε τη φύση και την αισθητική μας.
Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια στον κάμπο, και
το δάκρυ τους, ρέει άφθονο κοιτώντας εμάς
τους πολιτισμένους, με απορία και παράπονο.
Γιατί σώπασαν τα πουλιά που καλωσόριζαν
την άνοιξη;
Γιατί βουβάθηκαν τα τζιτζίκια και δεν τιτιβίζουν
χαρούμενα το καλοκαίρι;
Έλειψε και το αγιόκλημα από τις γειτονιές.
Που η ζεστασιά μεταξύ των ανθρώπων και
η φιλία που τους ενώνει σε ψυχή μία;
Έρημος ο άνθρωπος μακριά και μόνος, παραδέρνει
λυπημένος, μην γνωρίζοντας που πάει ο καημένος.

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
“Κι αν μου ριμάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι κόκκινο τούβλο υλικό για οικοδομές.” Ν.Α. ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ Ρεαλισμός και ουτοπία. Διάλογος και συνθέσεις. Αυτοκριτική και προγραμματικές συμφωνίες.Όταν οι μεγιστάνες ενώνονται γιατί ο κόσμος της εργασίας γίνεται χίλια κομμάτια;
“Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος.”Στην πραγματικότητα προβλέπω μια ακόμη ήττα της αριστεράς. Έστω κι αν έχει σήμερα νέα δυναμική.Η αριστερά έχει παράδοση στο να τρώει τις σάρκες της, χύνοντας την καρδάρα με τον γάλα.Πόσο σε λυπάμαι λαέ μου που θα μείνεις πάλι εκτός νυμφώνος.Η μήπως και η αριστερά είναι η εικόνα της εγωϊστικής και διασπασμένης κοινωνίας και ισχύει η ρήση της Γαλάτειας -Αλεξίου Καζαντζάκ稔Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω?.

«'Eλληνες ενωθείτε εναντίον του κοινού εχθρού, εναντίον του μίσους, της διχόνοιας και της διαίρεσης, που είναι ό ίδιος μας ο εαυτός» - Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ-


--------------------------------------------------------------------------------

Στο κάτω κάτω η Εκκλησία δεν είναι λέσχη αγίων, είναι νοσοκομείο αμαρτωλών
Τζ. Στιούαρντ

Γιά "να λέγονται τα πράγματα με τ' όνομά τους" Ο κυνισμός είναι το υποκατάστατο της εξυπνάδας του διανοητικά ανάπηρου
Τζ. Λάινς

--------------------------------------------------------------------------------

Στον Παλαμά ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΑΓΓΕΛΟ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟ

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αγέρα!

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλει, τί κι αν το πει η δικιά μου γλώσσα;

Μα συ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
ήρως τη πήρε και την ύψωσε στ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι επάνω από μας
που τον ύμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: «Ο Παλαμάς!»,
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη!

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αγέρα!

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως μες στ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τόνε σκέπει.

Τί πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτή την ώρα.
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την 'Αγια δέχονται ψυχή τη τροπαιοφόρα,

που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτή με μίαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεους για να χορέψει.

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αγέρα!

Φ. Σίλερ: «Ο,τι γίνεται στάχτη απ’ το χρόνο, μετατρέπεται σε θρησκεία»

«Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση».ΑΝΤΡΕ ΜΠΡΕΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ -ΠΟΙΗΤΗΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΥ

ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ
Το ψωμί που τρώγω είναι βουτηγμένο
στον ιδρώτα και στο αίμα.
Με κόπο έμαθα να ζω
να εργάζομαι και να μοχθώ.
Αγαπώ και παλέβω για δικαιοσύνη.
να δώσει ελπίδα να φύγει η οδύνη. Είναι άδικο και οδυνηρό
οι προύχοντες να πίνουν να γλεντούν
και τους φτωχούς να αδικούν.
Μαζί με τον κόσμο σμίγω
στην αγορά,να δώσω φωνή, σ`εκείνους που την πνίγουν μέσα στην σιωπή. Αγορεύω,και για τα δίκια των ανθρώπων
παλεύω. Τον Μπρεχτ θαυμάζω όπου με το θέατρο
... και τους στίχους , στην εποχή του έδινε κουράγιο,
και ψύχωνε το πλήθος.
Τους τραπεζίτες λυπάμαι με τα
πλούτη, γιατί είναι φυλακισμένοι
στην ζωή ετούτη.
Να καταλάβουν, δεν μπορούν πως τους ανθρώπους
αδικούν. Μαζί με τους αδικημένους, θα πολεμήσουμε τον εγωϊσμό τους
να νικήσουμε.
Η ζωή μας είναι μικρή και θέλει αγάπη,
που μέσα στην βοή του βίου μας εχάθη.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ
Δημιουργία είναι η ουσία
Αν λιποτακτήσεις είναι προδοσία.
Μες της ζωής το μπελά
όρθιος να χαμογελάς.
Ω μάνα μου ωραία Ελλάς
Σε λατρεύω κι εσύ με πονάς.
Η ψυχή μου είναι δημιουργία
Κόρη μου είν` η ανάταση
Θα σπάσω τα δεσμά μου να βγω
στο ξέφωτο, με επανάσταση
Με τα όνειρα μου πετάω στο φεγγάρι
αν χρειαστεί, παλέβω με τα κύματα.
Αγαπώ τη φύση και τον έρωτα.
κάνω ταξίδια μακρινά στα πέρατα.
... Παθιασμένος φλογερός ονειροπόλος,
γράφω στίχους τραγουδώ,ρητορεύω.
Δίνω ανάσα στο λαό στην αγορά.
Ντύνω με αγώνα την ελπίδα
Πολύχρωμο ουράνιο τόξο
χρωματίζω μετά την καταιγίδα.

Μανούσος Γ. Δασκαλάκης

Unfollow Post · February 14 at 11:50am
Dionysios Vasilakis · Top Commenter
"Νάσαι πάντα καλά λεβέντη πατριώτη, να μας χαρίζεις δροσερόπνοες λαλιές. Ελπιδοφόρα η συγκίνηση του αντρίκιου Κρητικού Λόγου, αντίσταση σε κουραμπιέδες της λογοτεχνίας (Μίμης Ανδρουλάκης) και μαφιόζους νονούς (Μητσοτάκηδες, Κεφαλογιάννηδες) που λερώνουν τα ιερά χώματα τσι πανέμορφης, πολυαγαπημένης μου Κρήτης... Πάντα τέτοια, ΓΙΑΤΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΚΡΗΤΙΚΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΣ....
"Τελικά η ελπίδα που καταφέρνει να κερδηθεί μέσα απο την πραγματικότητα, αρνούμενη την ίδια (σ.σ. την πραγματικότητα), είναι η μόνη μορφή αλήθειας΄" {Απο το "ΜΙΝΙΜΑ ΜΟΡΑΛΙΑ" του Theodor Adorno}

"Την ώρα που έβγαζε το επικήδειο
ο πεθαμένος σηκώθηκε
και του`κλεισε το στόμα.."
{ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΑΡΝΕΡΟΣ -ΠΟΙΗΜΑΤΑ}

Ψεύτικα Όνειρα
Μην μου πουλάτε ψεύτικα όνειρα
κι ελπίδες . Μέσα από καμπάνιες
και πολιτικές πλεκτάνες.
Δεν θα πιαστώ στα δίχτυα σας,
στον κόσμο σας τον λαμπερό.
Ούτε με αφορά το άμορφο κενό.
Ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός.
Είναι με χρυσόσκονη τυλιγμένη
η υποκρισία, καθισμένη σεμνά
στην γωνία.
Η ψυχή δεν γεμίζει με αγκάθια που
μοιάζουν με άνθη.
Βαθαίνει με αγάπη, στου πλησίον
τα βάθη.
Ανθρωπιά αλληλεγγύη και ελπίδα
το νόημα ζωής, μέσα στην καταιγίδα.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Από το βιβλίο 'Η άλλη όψη της Ιστορίας', εκδ. 'Σαββάλας'.
'Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι/ κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές/ σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση/ Κι αν τσουρουφλίζεται στον ήλιο αυτός ο κάμπος/ θα γίνω δροσερός καρπός λουλούδι απόβραδο/ βλασταίνοντας τα παιδικά σου μάτια/ Κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω/ τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα/ σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη'.
Το ποίημα 'Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο'
του Αλέξη - Νίκου Ασλάνογλου.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΑΘΩΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ. ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας .κ Κάρολος Παπούλιας είναι πολλά χρόνια στην πολιτική ζωή. Υπήρξε έμπιστος και φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου υφυπουργός και υπουργός των κυβερνήσεων του. Ήταν μάλιστα ένας από εκείνους που «δάνεισαν» τον ΑΝΔΡΕΑ για την βίλα που έκτισε να στεγάσει την Δήμητρα το «κωλόσπιτο» κατά τον Γιαννόπουλο όπου τότε είχε γίνει τόσος δημοσιογραφικός θόρυβος. Διανύει την δεύτερη προεδρική του θητεία και μόνο τώρα αν και βρισκόμαστε στον τρίτο χρόνο της πτώχευσης, αποφάσισε να παραιτηθεί της προεδρικής χορηγίας που είναι 287.000 ευρώ ετησίως. Για την κακοδιοίκηση και το πελατειακό κράτος, μετά την μεταπολίτευση έχει κι αυτός το δικό του μερίδιο ευθύνης. Ο Μίκης Θεοδωράκης διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτης που έδωσε μαζί με τον Χατζηδάκη υψηλή ποιότητα στην λαϊκή μουσική έκφραση, συνθέτοντας με την μουσική του, ποιήματα κορυφαίων Ελλήνων ποιητών, έχει κι αυτός την δική του πολιτική ιστορία. Με τα πολλά θετικά της, {εθνική αντίσταση εξορίες, πολιτικοί αγώνες στην δεκαετία του 60, χούντα και αντίσταση εναντίον της χούντας εκτοπίσεις, και ηγεσία του ΠΑΜ στο εξωτερικό.}έχει και αρνητικά. Τι έκανε μετά την μεταπολίτευση; Θα σας τα πει και για τους δύο, Παπούλια και Θεοδωράκη ο δημοσιογράφος Γιώργος Καρελιάς από την στήλη του στο σάϊτ "PROTAGON" Τι συμπέρασμα βγαίνει; Ότι για να μιλάει κανείς δημόσια πρέπει να έχει καθαρή την φωλιά του κι όχι να είναι συμμέτοχος λίγο ή πολύ στο «μαζί τα φάγαμε» του Θόδωρου Πάγκαλου... « Ο Κάρολος Παπούλιας και ο Μίκης Θεοδωράκης είναι δυο πρόσωπα σεβαστά - όχι λόγω της ηλικίας τους. Κουβαλάνε αγώνες και πείρα δεκαετιών. Άρα ό,τι λένε και πράττουν έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Ας δούμε τι είπαν τις τελευταίες μέρες.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας εξοργίστηκε από τις τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας και είπε ενώπιον ακροατηρίου αξιωματικών (προφανώς επέλεξε να το πει εκεί, για να προσδώσει μεγαλύτερη βαρύτητα): «Ποιος είναι οκ. Σόιμπλε που λοιδορεί την Ελλάδα;».Δεύτερον, είναι υπουργός σε μια χώρα που, αν και δεν είναι χρεοκοπημένη, δεν αμείβει με 300 και πλέον χιλιάδες το χρόνο τους άρχοντές της. Τόση είναι η αμοιβή που δίνει η χρεοκοπημένη Ελλάδα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της. Ο κ. Παπούλιας αποφάσισε μόλις προχτές να ζητήσει να σταματήσει η καταβολή της και ορισμένοι κακεντρεχείς έσπευσαν να πού ότι το έκανε για να μπορέσει να πάει στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου χωρίς να γίνουν παρατράγουδα.
Κι ερχόμαστε τώρα στον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος έγραψε την Κυριακή (στο «Βήμα») ένα άρθρο που άρχιζε ως εξής: «Υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία με στόχο την ολοκλήρωση της καταστροφής της χώρας μου». Αυτή η «διεθνής συνωμοσία»- εξηγεί- ξεκίνησε το 1975!
Οπότε ανακύπτουν τα εξής εύλογα ερωτήματα:
-Πότε ανακάλυψε ο Μίκης αυτή τη συνωμοσία; Ένα χρόνο μετά την ιστορική φράση του «Καραμανλής ή τάνκς»; Μερικά χρόνια αργότερα, όταν υποστήριζε τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο αργότερα κατακεραύνωσε; Το 1990, όταν έγινε υπουργός του Μητσοτάκη; Το 2004, όταν τάχθηκε στο πλευρό του Κώστα Καραμανλή;
-Ο Μίκης δεν πρωταγωνιστεί στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό από το 1974; Δεν στήριξε όλους τους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης;
-Ο Μίκης δεν είναι ο πιο ευνοημένος καλλιτέχνης της Μεταπολίτευσης; Η ορχήστρα που φέρει το όνομά του δεν έχει επιχορηγηθεί με εκατομμύρια ευρώ από το κατά τα άλλα χρεοκοπημένο, ελληνικό κράτος; Δεν είχε καταλάβει τίποτα για χρέη και ελλείμματα; Ένας καλλιτέχνης και πολιτικός του δικού του διαμετρήματος δεν πήρε τίποτα χαμπάρι από την κατάσταση που βρισκόταν η χώρα και το 2009 κατέθεσε προσφυγή για να πάρει μερικές χιλιάδες ευρώ αναδρομικά ως συνταξιούχος βουλευτής;
-Πότε ανακάλυψε ο Μίκης ότι ήταν σάπιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο τόσα χρόνια στήριζε απολαμβάνοντας τα αγαθά του; Για την κακοδαιμονία όλων αυτών των χρόνων έφταιγε ο Σόιμπλε;
Με όλο τον σεβασμό και στους δύο, αυτά που λένε σήμερα Παπούλιας και Θεοδωράκης έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση με όσα έλεγαν και έκαναν επί 37 χρόνια.
Κι αν τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα, γιατί οι νεότεροι να τους πιστέψουν σήμερα;"

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ



«Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.»

ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ

Η Γερμανική κυβέρνηση ως ηγεμονεύουσα δύναμη της Ευρώπης συνεχώς εκβιάζει την Ελλάδα και επιβάλλει νέους όρους και δεσμεύσεις. Δεν θα έφτανε βέβαια η Ελλάδα σε αυτήν την ταπείνωση αν δεν την έφερνε σε αυτό το χάλι η άθλια διακυβέρνηση του δικομματισμού, όλα τα χρόνια που κυβέρνησε την χώρα. Ο Γ.Α.Π είναι αυτός που ως ικέτης έπεσε γονατιστός στα πόδια των Γερμανών που διοικούν για δάνεια .Αυτοί τώρα απαιτούν την κεφαλή του Ελληνικού λαού επί πίνακι. Και την αναβολή των εκλογών .Δηλαδή την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού, τουλάχιστον μέχρι το 2020 και την επιβολή τεχνοκρατικής δικτατορίας. Όπου θα μπορεί να κυβερνά για λογαριασμό της Γερμανικής πολιτικής ελίτ και να σφαγιάζει κάθε λαϊκή κατάκτηση. Αυτή είναι η κατάληξη της Ευρωπαϊκής ένωσης, όπου αντί για ένωση των λαών, οι στυγνοί κεφαλαιοκράτες προσπαθούν να την μεταλλάξουν, σένα τεράστιο σφαγείο των λαών , του μέλλοντος τους ,και των ελπίδων τους. Λαοί ξεσηκωθείτε, διαμαρτυρηθείτε αγωνιστείτε. Τίποτα δεν κερδίζετε χωρίς αγώνες και θυσίες. Κανείς να μην μείνει αμέτοχος του Ελληνικού δράματος. Όλοι μαζί εναντίον της νέας κατοχής. "Αέρα αέρα να φύγει η χολέρα.»

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Δεν ταιριάζει στους Έλληνες η κατάθλιψη. Όσο κι αν το σύστημα μας σπρώχνει να ζούμε με ψυχοφάρμακα. Δεν είμαστε ο Βοράς της Ευρώπης, με το χιονισμένο τοπίο, την σκοτεινιά και το κλείσιμο στο σπίτι. Είμαστε ο Νότος ο ηλιόλουστος με το γλυκύ το κλίμα.
Θέλουμε να παραμείνουμε ο Νότος. Με την γοητευτική Μεσογειακή αστάθεια μας, όπως τον καιρό που αλλάζει στον ουρανό μας, τον ανορθολογισμό μας, και την ανεμελιά μας. Δεν θέλουμε ρε, να γίνουμε σκλάβοι της αυστηρότητας του πρωτοκόλλου, και της εργοστασιακής πειθαρχίας. Μας αρέσει ο έξω καρδιά εαυτός μας, που πάνε να τον μαυρίσουνε οι Φράγκοι. Με τις διαφορές μας την Ελληνική- Βαλκανική κουλτούρα, την ιδιοπροσωπία μας, το ηλιόλουστο φως, να μας φωτίζει και να μας θεραπεύει τις πληγές ,να μας ανοίγει τις ψυχές. Δεν θέλουμε να γίνουμε ούτε Γερμανοί, ούτε Σουηδοί. Θέλουμε να ζήσουμε και να πεθάνουμε, κάτω από το ηλιόλουστο Ελληνικό, Μεσογειακό τοπίο, υπερήφανοι και "ωραίοι ως Έλληνες" 'οπως έχει πει και ο ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος.

Αν η Γερμανία θέλει να επιβάλλει την κυριαρχία της στην Ευρώπη, άραγε δεν έχουν ευθύνες τα υπόλοιπα κράτη
που δέχονται τους όρους της, και συμφωνούν μαζί της; Γιατί δεν συμμαχούν εναντίον της; Εκτός όμως από τον εθνικισμό της Γερμανίας που αναβιώνει το σύνθημα του ναζισμού "Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΆΝΩ ΑΠΟΛΑ" υπάρχει και η διεθνής παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου ,που συμμαχεί εναντίον των λαών. Οι λαοί δυστυχώς είναι διασπασμένοι σε χίλια κομμάτια
"άβουλοι και μοιραίοι αντάμα περιμένοντας κάποιο θαύμα¨"Η λύτρωση και η αλλαγή πολιτικής θα έρθει μόνο από τους αγώνες των λαών.Όσο για την Ελλάδα είναι άξια της τύχης που της επιφύλαξε το κομματικό σύστημα ,και ο δικομματισμός, Και δεν αντιστάθηκε στις σειρήνες του πελατειακού συστήματος της διαφθοράς και του φατριασμού.Η ανάταση δεν θα έρθει από την δικο- κομματική αλητεία, αλλά από την πάλη του λαού για να αλλάξει την μοίρα του.Αλλά προσοχή . Μην τυχόν και χειραγωγηθεί κατάλληλα η κοινή γνώμη και προκύψει κανένας Μπερλουσκόνι ως εθνοσωτήρας, ή κανένας νέος αντιπρόσωπος του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, νέος Παπαδημοτραπεζίτης, ο οποίος με τεχνοκρατική ψυχρότητα και χειρουργική ακρίβεια θα φορέσει την θηλειά στο λαιμό του λαού.

ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ

Είμαι τριαντάφυλλο που βλασταίνει σ`ένα
κήπο, πολύχρωμο, στέγη των αθανάτων.
Διώχνω με τη νιότη μου, μια μυρωδιά θανάτου.
Έτσι είμαι εγώ όλο ζωή ανασαίνω,
και σε πράσινα λιβάδια βλασταίνω. Δεν είμαι κούτσουρο του δάσους, δεν περιμένω
να με ανάψουν κι ως πρώτη ύλη, με τα καταχθόνια σχέδια τους να με κάψουν. Είμαι ένα βότσαλο στην λίμνη που ταράζει τα νερά, και ελπίδες δίνει.
Είμαι ένα αστέρι, που φέγγει στον ουρανό.
Μια ηλιαχτίδα που φωτίζει τις σκιές
στων ανθρώπων τις ψυχές.
Πίνακας γεμάτος χρώματα, οράματα
κι αρώματα.
Δανείζω το φως μου στα βράδια,
να διώχνει της νύχτας τα σκοτάδια.

ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Έλληνες: οι βάτραχοι που βράζουν Σάββατο Η αδυναμία ενός λαού, μίας συλλογικότητας να κατανοήσει τις μεταβολές που συντελούνται στο εσωτερικό περιβάλλον και διεθνή περίγυρο αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για την επιβίωση του. Οι μεταβολές αυτές δεν συνιστούν ένα επιφαινόμενο ή εφήμερο χαρακτηριστικό αλλά μία κοσμογονικής υφής εκτροπή από αρχές, αξιακό πλαίσιο, συνταγματική τάξη πραγμάτων και βαθμό διεθνούς εκπροσώπησης του. Η μη συνειδητοποίηση αυτών των θεμελιωδών μεταβολών δημιουργεί αδράνεια και δεν επιτρέπει σε άτομα και συλλογικότητες είτε να προχωρήσουν σε αξιολογητικής υφής προσεγγίσεις είτε να δημιουργήσουν πολιτικά και κοινωνικά αντανακλαστικά στην ανυπαρξία του εσωτερικού Λεβιάθαν.

Το 1989 οι Ornstein και Ehrich ανέδειξαν τους κινδύνους από την αδυναμία κατανόησης των νέων δεδομένων μέσα από ένα εικονικό πείραμα («σύνδρομο του βάτραχου στο βραστό νερό»). Τοποθέτησαν ένα βάτραχο σε ένα δοχείο με νερό και άρχισαν σταδιακά να αυξάνουν τη θερμοκρασία. Ο βάτραχος, μη μπορώντας να αντιληφθεί τα νέα δεδομένα (αύξηση της θερμοκρασίας), παρέμεινε μέσα στο καυτό νερό και βρήκε φρικτό θάνατο. Θα μπορούσε να είχε σωθεί πηδώντας απλά έξω από το δοχείο.

Οι Έλληνες σήμερα αντιδρούν σαν έναν βάτραχο που αδυνατεί να αντιληφθεί τη νέα πραγματικότητα. Όχι αυτή που επιβάλλει τον απαιτούμενο εξορθολογισμό του κράτους και της δημόσιας διοίκησης, αλλά αυτή που μετατρέπει μία χώρα του Πρώτου κόσμου σε ένα τριτοκοσμικό προτεκτοράτο. Οι χθεσινοί δημιουργοί του χάους σήμερα εμφανίζονται ως υπέρμαχοι του εξορθολογισμού.

Το πολιτικό σύστημα παραδόθηκε αμαχητί, πέταξε την εθνική ασπίδα του και λειτουργεί ως ένα εγκάθετο καθεστώς.

Για τους διεθνολόγους η παραίτηση μίας εθνικής ηγεσίας από την αποκλειστική, προνομιακή, θεσμική και συνταγματική υποχρέωση να προασπίζεται την επιβίωση μίας συλλογικότητας συνιστά μία κοσμογονία. Είναι η ιστορική στιγμή μίας βιβλικής αποκάλυψης, όταν η αποστασιοποίηση της πολιτικής ελίτ μεταβάλλει την οργανωτική πολιτική δομή του ενδο-κρατικού πεδίου σε ένα άναρχο και αποκεντρωμένο περιβάλλον. Η ευνομία της ενδοκρατικής τάξης εξισώνεται με το άναρχο περιβάλλον των διακρατικών σχέσεων.

Ο ευρω-κανιβαλισμός αποτελεί πλέον μία στρατηγική διαχείρισης της κρίσης, αφού η παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας προωθείται ως ένα άτυπο ή και τυπικό πρωτογενές ευρωπαϊκό «δίκαιο».
«Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ταπεινώσεις που υφίσταται μία χώρα, ένα έθνος ιστορικό και υπερήφανο και ακόμα μεγαλύτερες ταπεινώσεις που θα αναγκαστεί να υποστεί» δηλώνει κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος.

Αν οι επιλογές μας κυμαίνονται μεταξύ ταπείνωσης και περισσότερης ταπείνωσης τότε οφείλουμε να δημιουργήσουμε τον τρίτο δρόμο. Είναι ο δρόμος του αυτοσεβασμού, της αντίστασης και της εθνικής αξιοπρέπειας, διαχρονικών εθνικών χαρακτηριστικών ενός μικρού και φτωχού λαού. Είναι ο δρόμος της καταγγελίας των επιφαινόμενων ευρωπαϊκών αξιών που δυστυχώς πολλοί διδάσκουμε στα αμφιθέατρα. Είναι ο δρόμος που θα διασώσει ενδεχομένως την Ευρώπη από μία πορεία προς έναν θεσμικό αυταρχισμό. Είναι η ώρα που ο βάτραχος θα πρέπει να πηδήξει έξω από το καυτό νερό.

Γ. Βοσκόπουλος
Επίκουρος Καθηγητής
Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Πανεπιστήμιο Μακεδονίas